«فوتبال» بازی است، دوست متعصب من!

 آدم دوست دارد یکی از آن اولتراها را یک جای خلوتی گیر بیاورد، توی چشم هایش زل بزند و آرام در گوشش بگوید: تو یک قاتل بالفطره ای دوست من! و بعد که طرف از در هواداری و تعصب درآمد، ببردش گوشه قهوه خانه ای، چای را بگذارد جلویش و بگوید: این مدل هواداری، خودش همان چیزی ست که داری باهاش می جنگی.

دنیای هوادار متعصب، آمیخته با علایق شدیدی است که همه در نهایت به تیم او ختم می شوند و جامعه ای که تعصب را ارزش می پندارد و می ستاید، به طور ضمنی دارد از ضدارزش هایی مثل گزینش هوادارانه، نادانی یا دانش محدود، خشونت و تبعیض قومی/نژادی/فرقه ای حمایت می کند. خشونت افراطی در میان هواداران فوتبال از قضا بیشتر به دست همان هایی رقم می خورد که خود را قربانی تبعیض حاکمان گزینش گر می دانند؛ «آن ها» علیه «ما». پس، لذت تعلق به جمع، با پریدن از روی فکت هایی که جایی در قاموس هوادار متعصب ندارد جای خود را به واکنش هیجان زده در در مقابل کنش هایی می دهد که عموماً ناموجود یا پذیرفته شده بر اساس پیش فرض های اشتباه هستند.

کلمه ی کلیدی این متن نه چندان اینستاگرامی، سلیقه است. چیزی که اگر فیلم هواداری مان را با دور تند به عقب برگردانیم، در لحظه ی آبی، قرمز یا زرد شدن، دست ما را گرفته، دکمه تعلق مان را فشرده و آب آن غسل تعمید ابدی را روی سرمان می ریزد؛ بی آن که حتی یکی از این انگیزه های امروزمان را به خاطر بیاوریم. تو، این متن را چندان دوست نخواهی داشت چون سال هاست که دیگر کودک نیستی؛ چون سال هاست که دیگر از «بازی» لذت نمی بری.

اولترایی که او را به قهوه خانه آورده ام اما دوست دارم آن قدری عقلش برسد که بگوید فوتبال، به قول بیل شنکلی، مهم تر از مرگ و زندگی است. بعد بگویم آفرین! همان طور که مدارا، تحمل مخالف، سلامت خود و دیگران و لذت تعامل مسالمت آمیز با برادری که هوادار تیم رقیب است، خیلی مهم تر از مرگ و زندگی است. امید عبثی به نظر می رسد اما گمان می کنم دست کم او دیگر یک قاتل بالفطره نخواهد بود. حتی بعید نیست که اگر کمی بیشتر تلاش کنم، می توانم در «لحظه ی کاف» هم به تردیدش بیاندازم؛ جایی که آماده است تا فحش را بکشد روی دیگرانی که، معصومانه مثل خود او، رنگ دیگری را انتخاب کرده اند. فوتبال، بازی است و هواداری، سلیقه. همین؛ دوست متعصب من.

نویسنده: عیسی عظیمی