آقا کریم لنگر تسکین پرسپولیس

اولین تصویرهای بسیاری از ما، جوان لاغر اندام و قد بلندی بود که آستین پیراهن آستین کوتاه و زرد رنگ «کشاورز» را تا جایی که می شد تا می کرد، تمام مدت می دوید و انگار خیلی به جاذبه زمین اعتقاد نداشت. همیشه روی هوا بود. محکم سر می زد، تکل هایش جانانه بود اما صدایش را کسی نمی شنید.

وقتی با 22 میلیون تومان به پرسپولیس پیوست، انگار در تمام ارکان فوتبال ایران زلزله آمده بود. با آن پول الان نمی شود نصف یک پراید را خرید اما امیر عابدینی «نه» نیاورد، می دانست چه الماسی به تورش افتاده. کریم شد ژنرال خط هافبک پرسپولیس و تیم ملی ایران. سال هاست که هیچ فوتبالیستی مثل او اینطور به تنهایی نظم میانه زمین را حفظ نکرده. هر وقت هم لازم می شد گل می زد. از هر جای زمین. انگار کفش های یک غول پایش بود. کافیست یادمان بیاید که او بعد از علی دایی با 50 گل زده بهترین گلزن تاریخ فوتبال ایران است. آن هم فقط در 87 بازی! یک هافبک بالاتر از همه مهاجمانی که در فوتبال ایران اسم شان را شنیده ایم. در ویترین افتخاراتش فقط جای یک تندیس «بهترین بازیکن آسیا» خالی است.

آقا کریم یکی از قاب های ماندگار شهرآورد کسل کننده روز یکشنبه شد. عکس هایش با دست های باز، رگ های بیرون زده و فریادهای بلند، او را به فرمانده جنگ های باستانی شبیه کرده است که از سربازهای ترس خورده می خواهد تسلیم نشوند و بجنگند اما او داشت همه را به آرامش دعوت می کرد! آرامش با فریاد به سبک کریم باقری! اگر او نبود احتمالاً موعود بنیادی فرد مجبور می شد از کارت های قرمز بیشتری استفاده کند و چه بسا بازی هم به سرانجام نمی رسید.

این اولین بار نیست که کریم باقری اینطور بازیکنان سرکش تیمش را رام می کند. در شهرآوردهای قبلی هم هر وقت لازم بود وسط زمین می آمد و حتی یک بار تا مرز کتک زدن شجاع خلیل زاده پیش رفت. یکشنبه هم وسط مشت و لگدپرانی بازیکنان دو تیم، به داد داور رسید، با دست جلوی دهان نعمتی را گرفت، نوراللهی را هل داد و اجازه دخالت به شجاع نداد و با فریادهای کر کننده به همه نشان داد کت تن کیست.

کریم باقری حتی در دوران اوجش هیچ وقت اهل کری خواندن در رسانه ها نبود، با توپ حرفش را می زد، فوتبالش را چنان به تیم حریف دیکته می کرد که لازم نبود بیرون از آن برای کسی شاخ و شانه بکشد. خشمش را یک بار دیدیم. مقدماتی جام جهانی 1998. سبیل هایش را زده بود و رفت توی زمین. بازیکن تیم قطر عصبانی اش کرد. خودش می گوید فحش داد و بدون توپ لگد زد. کریم هم با مُشت کوبید توی صورتش. کارت قرمز گرفت، سرش را انداخت پایین و یکراست رفت رختکن. همین!

خسرو حیدری بازیکن تازه بازنشسته استقلال، بعد از شهرآورد در برنامه تلویزیونی «شب های فوتبالی» در حالی که نمی توانست ناراحتی اش را از شکست تلخ 1-0 پنهان کند، گفت: «استقلال یک نفر مثل کریم باقری کم دارد». یک بزرگ که بتواند در کنار «وریا غفوری» به تیم نظم بدهد.

کالدرون خوشبخت است که کریم باقری را دارد. همانطور که برانکو از این بخت بزرگ برخوردار بود که او را کنار خودش داشت. مردی که از تمام بازیکنان پرسپولیس بزرگتر و افتخاراتش بیشتر است. آنقدر محترم که حتی بازیکنان حریف هم مقابلش متواضع هستند. او می تواند هم در تمرین و هم هنگام مسابقه هر بازیکن سرکشی را به فرمان پذیری وادار کند. بابانوئل هم نمی تواند هدیه ای به این خوبی برای یک مربی خارجی در فوتبال ایران بیاورد!

هر تیمی یک کریم باقری می خواهد. یک کاپیتان بیرون از زمین. یک لنگر تسکین وسط روزهای متلاطم فوتبال. کسی که «تیم» را بیشتر از نمایش خودش دوست داشته باشد. هیچ جمله ای مثل این دیالوگ در فیلم «ابد و یک روز» نمی تواند این یادداشت را تکمیل کند: «خراب شه خونه ای که بزرگتر نداره!»