آنچه استيلي داشت و منصوريان ندارد

نتايج امسال منصوريان با استقلال خيلي ها را ياد نتايج چند سال پيش حميد استيلي با پرسپوليس مي اندازد. در باب شرايط اين دو نفر البته تفاوت هاي فاحشي وجود دارد؛ مثلا اينكه منصوريان چه پارسال و چه امسال گرانترين تيم ايران را در اختيار داشت، اما حميد استيلي در ليگ يازدهم با يكي از ضعيف ترين تيم هاي تاريخ پرسپوليس از نظر نيروي انساني كار كرد. به اعتبار ادعاي تاريخي حبيب كاشاني در برنامه نود، مديرعامل پرسپوليس آن سال تنها با 20ميليون تومان بودجه اوليه وارد بازار نقل وانتقالات شد و براي استيلي تيم بست، در حالي كه مديران استقلال امسال فقط چيزي حدود سه ميليارد تومان خرج جذب يك بازيكن مثل داريوش شجاعيان كرده اند كه باوركردني نيست! يك فرق ديگر بين اين دو مربي اين است كه منصوريان روي دوش هواداران و با حمايت شديد آنها سرمربي استقلال شد و قدر اين سرمايه هنگفت اجتماعي را ندانست، در حالي كه حميد استيلي از همان روز اول تحت فشار بود؛ طوري كه نخستين فريادهاي اعتراضي عليه او در دقيقه40 بازي هفته اول برابر ملوان به آسمان بلند شد. شايد نصف اينقدر كه به منصوريان «داش علي» گفتند استيلي را «حميدخان» صدا مي زدند، خيلي چيزها براي زننده گل قرن فرق مي كرد، اما خب نشد و شايد مهم ترين دليلش در آن زمان، سنگيني سايه علي دايي روي نيمكت پرسپوليس بود.

با اين همه اما تفاوت كليدي تر بين استيلي و منصوريان به مشي و مرام آنها مربوط مي شود. حميد استيلي بدترين روزهاي عمرش را روي نيمكت پرسپوليس پشت سر گذاشت و به معناي واقعي كلمه اشكش در آمد، اما هرگز از زير بار پذيرفتن مسووليت نتايج و پاسخگويي به مردم و رسانه ها شانه خالي نكرد. در آن روزهاي تلخ آغاز دهه90 هرگز ديده نشد استيلي بعد از شكست در ميدان از حضور در نشست خبري طفره برود. هر نتيجه اي كه در زمين حاصل شد، استيلي پس از آن شجاعانه در مقابل خبرنگاران نشست و بابتش توضيح داد. قصه عليمنصور اما فرق مي كند. او انگار فقط راوي روزهاي خوش موفقيت است و هنگام ناكامي ترجيح مي دهد خودش را به آن راه بزند. منصوريان كه از بعد از بازي با پديده مشهد سكوت كرده، پس از باخت به پارس جنوبي هم در نشست خبري حاضر نشد. اين در حالي است كه امثال او بايد بدانند مربيگري به خصوص در تيم هايي مثل پرسپوليس و استقلال كار بسيار سنگيني است و كساني كه اين مسووليت را مي پذيرند بايد آنقدر جنبه و ظرفيت داشته باشند كه در بدترين لحظات هم وظايف حرفه اي و اجتماعي شان را انجام بدهند. اينكه بعد از بردن داربي روي پرچم استقلال سجده كني، در ميان هلهله ملت به نشست خبري بروي و آنجا از پلن A و B و C حرف بزني كه كار سختي نيست. هنر آن است كه بعد از چهارمين باخت فصل تيم، روبه روي خبرنگاران بنشيني و حداقل يك عذرخواهي خشك وخالي از هواداران انجام بدهي. شايد در اين يك مورد، همه ما يك پوزش و «دمت گرم» تاريخي به حميد استيلي بدهكار باشيم.