آيا دايى از ركورد پروين مى گذرد؟

پرسپوليس به نوروز ۷۸ نزديك مى شد كه شانزدهمين پيروزى پياپى خود را دشت كرد. ركوردى استثنايى كه على پروين به آن نايل شده بود.

آنها قبل از نوروز اين روند را متوقف كردند اما همان عدد ۱۶ فوق العاده و تاريخى بود تا حدى كه در يازده سال گذشته پرسپوليس حتى به نصف آن هم نرسيد.

 از آن زمان تا همين چند روز قبل، سرخپوشان حتى به ۶ پيروزى پياپى هم نرسيده بودند و حالا اين عدد به ۷ بازى رسيده است كه ۵ برد آن در ليگ برتر بود.

 رسيدن به ركورد پروين به طور قطع دور از ذهن به نظر مى رسد اما اين انديشه جدا از كسب سهميه آسيايى و قهرمانى در حال تبديل شدن به انگيزه اى جديد است.

هواداران پرسپوليس كه بعد از على پروين به دنبال الگوى جديدى مى گشتند، حال آرزوى خود را در انديشه هاى دايى جستجو مى كنند تا او با فائق آمدن بر مشكلات آنها را به آروزهايشان كه قهرمانى تنها يكى از آنها است برساند. حال به نظر مى رسد، مسأله اى مهم تر از قهرمانى در حال شكل گيرى است.

اكنون هر پيروزى براى طرفداران يك مسأله حيثيتى است. آنها باز اميدوار شده اند كه تيم محبوبشان در ركوردها پيش تاز باشد. انتظارات از دايى به سرعت بالا مى رود.

 اين هم خوب است، هم بد!

بد از اين جهت كه فشار كار را بيشتر مى كند و خوب از اين جهت كه مشخص مى شود دايى اندك اندك براى هواداران اين تيم در حال تبديل شدن به بيش از يك سرمربى است. او حداكثر ۱۰بازى ديگر تا پايان فصل پيش رو دارد. مى دانيم كه پيروزى در تمام اين ۱۰ بازى يك روياى بعيد به نظر مى رسد.

 شايد در ميان ميليونها هوادار به اندازه انگشتان دست هم نباشند، كسانى كه واقعاً اعتقاد داشته باشند، چنين كارى شدنى است اما اين تعداد بازى به همان ميزان است كه دايى نياز دارد تا با پيروزى در همه آنها ركورد پروين را بشكند.