احتمال جدایی در نیم فصل اگر مبارزه‌طلب نباشند

رضا اسدی شاید مهم‌ترین و امیدوارکننده‌ترین خرید پرسپولیس بود که به عنوان یک لژیونر آمد تا جای خالی احمد نور را پر کند اما هر چه بیشتر جلو آمدیم، مشخص شد نه اسدی شبیه نوراللهی است نه کیفیتی شبیه همان هافبک قلدر و گلزن تراکتور و سایپا را دارد. اسدی بعد از حضور ناموفق در فوتبال اتریش در شرایط دور از مسابقه به پرسپولیس آمده بود اما از همان بازی اول با استقلال تاجیکستان فیکس شد و مقابل الهلال هم در ترکیب بود که نمایشش مقابل قهرمان آسیا ناامید کننده بود.
با وجود این نمایش ناامید کننده اسدی باز هم در ترکیب اصلی ماند چرا که کادر فنی گزینه‌ای نداشت تا سریعاً جایگزین او کند. اسدی در اهواز و بازی نخست مقابل فولاد اولین گل فصل پرسپولیس را زد تا دوباره نگاه‌ها را به خود جلب کند اما هر هفته که از آن بازی گذشت مشخص شد این هافبک آن بازیکنی نیست که بتواند نقش نوراللهی را در پرسپولیس ایفا کند. از بدشانسی اسدی با توجه به درخشش نوراللهی در فصل گذشته فشار زیادی روی این بازیکن وجود داشت و این مسأله هم باعث شد تا اسدی نتواند کیفیتش را بروز دهد اما واقعیت اینکه اسدی نه در فاز حمله نه در دفاع آن چیزی نبود که یحیی و کادرش نیاز داشتند و کم کم اعتماد ایشان و هواداران را هم از دست داد.
اسدی تا بازی هفته پنجم در ترکیب ماند و بعد از 7 بازی کامل برای سرخ‌ها بالاخره از بازی صنعت نفت آبادان بیرون نشست و طی سه مسابقه اخیر جایی در ترکیب نداشت. کادر فنی پرسپولیس قصد داشت از زوج پهلوان – سرلک استفاده کند تا سرلک وظایف دفاعی و پهلوان امور تهاجمی و بازیسازی را برعهده بگیرد و البته خلاقیت و تحرک در مرکز خط میانی بیشتر شود اما پهلوان قبل از دقیقه 20 بازی با صنعت نفت مصدوم شد و بیرون رفت تا کمال کامیابی‌نیا که بعد از شش ماه شرایط بازی پیدا کرده بود به ترکیب بیاید. کمال بعد از آن 70 دقیقه مقابل نفت مسجدسلیمان و استقلال هم بازی کرد و با توجه به دو برد و یک تساوی قابل قبول مقابل استقلال حالا اسدی بیشتر از همیشه به نیمکت پیچ شده است.

علیرضا ابراهیمی یکی دیگر از خریدهای پرسپولیس بود. اولین خرید فصل تازه و بازیکنی که به عنوان جانشین کنعانی‌زادگان از گل‌گهر خریداری شد. ابراهیمی مثل ستاره‌های شهرستانی دهه 70 که وقتی به استقلال و پرسپولیس گل می‌زدند و سال بعد سر از یکی از این دو تیم در می‌آوردند با سابقه گلزنی مقابل سرخ‌ها به پرسپولیس آمد و پیراهن شماره 5 را تحویل گرفت اما کادر فنی فصل را با زوج سیدجلال – فرجی در قلب دفاع شروع کرد. عجیب اینکه ابراهیمی که پیش خود تصور می‌کرد از همان بازی اول و دوم فیکس خواهد شد از همان بازی نخست مقابل فولاد وقتی پی برد که جایی در ترکیب اصلی ندارد اعتراضش را علنی کرد. ابراهیمی توقع داشت بعد از نمایش ضعیف فرجی مقابل الهلال در بازی اول فصل فیکس باشد اما به نیمکت‌نشینی اعتراض کرد و با این اعتراض از لیست بازی هم خط خورد. این تنبیه در بازی بعد هم ادامه یافت و ابراهیمی دیدار با نساجی را هم از تلویزیون تماشا کرد اما بعداً به کادر بازیکنان برگشت و در دیدار با آلومینیوم از دقیقه 87 به عنوان مهاجم به بازی رفت تا به نوعی با تیم کادر فنی آشتی کرده باشد.
با باخت در اراک و تغییر سیستم کادر فنی به بازی با سه دفاع ابراهیمی اولین بازی فیکسش را مقابل تیم سابق خود گل‌گهر انجام داد اما دروازه پرسپولیس بسته نماند و بدتر اینکه خط دفاع در ضربات ایستگاهی و ارسال‌ها نگران‌کننده نشان داد تا بعد از یک نیمه بازی اولین بازیکنی باشد که از ترکیب بیرون می‌رود. بیرون رفتن ابراهیمی همزمان شد با تغییر سیستم و بازگشت به همان بازی چهار دفاعه.
پرسپولیس بازی پنجم خود در رفسنجان را هم با سه دفاع شروع کرد اما هر سه مدافع میانی دیگر در میدان بودند الا علیرضا ابراهیمی. مدافع شماره 5 پرسپولیس در آن بازی به میدان نرفت و مقابل صنعت نفت هم تنها چند ثانیه در میدان بود تا به تیم در حفظ برتری یک گله‌اش کمک کند. این اتفاق در بازی با نفت مسجدسلیمان هم عیناً تکرار شد با این تفاوت که به جای دقیقه 4+90 این بازیکن از دقیقه 90 به زمین رفت تا جلوی حملات احساسی لحظات پایانی حریف بایستد.
ابراهیمی دربی را از روی نیمکت تماشا کرد و پرسپولیس به گل نرسید تا همان یکی دو دقیقه هم در میدان نباشد. از قضا پرسپولیس طی سه بازی گذشته به دفاع چهار نفره برگشته و با زوج فرجی – نعمتی بازی می‌کند که بعد از 5 بازی گل خوردن در این سه مسابقه کلین شیت کرده است و با این حساب فعلاً ابراهیمی جایی در ترکیب نخواهد داشت.

واقعیت اینکه ابرهیمی و اسدی در پرسپولیس خوشحال نیستند چون شرایط خوبی در این تیم ندارند. اسدی که بعد از بازی الهلال حسابی به هم ریخته بود دوباره بعد از نیمکت‌نشینی محض به همان حالت دچار شده و بی‌انگیزه و سرد به نظر می‌رسد. او نه تنها کادر فنی و هواداران بلکه خودش را هم ناامید کرده است و برای رسیدن به ترکیب اصلی کار سختی دارد. اسدی خوب می‌داند که کمال کامیابی‌نیا به عنوان کاپیتان سوم پرسپولیس با وجود آمادگی نصف و نیمه‌اش موفق شده کار را از او بگیرد. در عین حال تجربه شش فصل بازی در پرسپولیس، کمال را نزد کادر فنی صاحب ارج و منزلتی کرده که بیرون گذاشتن او هم سخت خواهد شد بخصوص اینکه گزینه بعدی محمد شریفی جوان است که نیمکت نشین کردن و حتی بیرون گذاشتنش از لیست اصلاً سخت نیست.
اسدی با در نظر گرفتن اینکه وقتی کمال فیکس شد پایین آوردنش از آن موقعیت اصلاً راحت نخواهد بود تا حدودی خودش را باخته بخصوص اینکه پرسپولیس طی این سه بازی اخیر نتیجه گرفته و به صورت منطقی دلیلی برای دست زدن به ترکیب هم وجود ندارد.
این مسأله تا حدود زیادی در مورد علیرضا ابراهیمی هم مصداق دارد. هرچند ابراهیمی مثل رضا اسدی خیلی توی لک نیست و سعی می‌کند جلوی دوربین‌ها کمی هم لبخند بزند اما واقعیت اینکه او هم از شرایطش راضی نیست و شاید راهی را برود که رضا دهقانی خیلی زود به آن رسید. ابراهیمی که می‌بیند کادر فنی به راحتی سیدجلال را کنار گذاشت تا نتیجه بگیرد و مشکلات خط دفاع را کمتر کند، حتماً به این نتیجه رسیده که وقتی این کادر برای منافع تیم از پرافتخارترین بازیکن لیگ برتر و کاپیتان محبوب سرخ‌ها گذشته‌اند از او هم می‌توانند بگذرند و بیرون گذاشتن این مدافع برای مدت طولانی اصلاً کار سختی برای یحیی نخواهد بود.
ابراهیمی و اسدی می‌دانند که نیمی از نیم فصل گذشته و فعلاً شرایط همین است. آنها با تجربه چند سال فوتبال در بالاترین سطح باشگاهی کشور خوب می‌دانند که شاید این وضعیت برایشان تا پایان نیم فصل ادامه داشته باشد پس اگر اهل جنگ و مبارزه نباشند، در زمستان وا بدهند و از همان راهی که آمدند بیرون بروند تا عمر حضورشان در پرسپولیس مثل برخی ستاره‌های شهرستانی که شرایط برایشان خوب پیش نرفت فقط نیم فصل باشد اما اگر اهل مبارزه باشند و کمی با سیاست و تدبیر عمل کنند شاید ورق به سودشان برگردد.
هر دو بازیکن در پست‌هایی بازی می‌کنند که محرومیت و مصدومیت زیاد اتفاق می‌افتد چون هم نعمتی و فرجی اهل خطا و اخطارگرفتن هستند هم سیدجلال زیاد مصدوم می‌شود و دیگر شرایط بدنی گذشته را ندارد. از یک سو کمال کامیابی‌نیا هم معمولا رکورد اخطار و اخراج را در تیمش می‌کشند و اینچنین اگر ابراهیمی و اسدی سرپنجه و سرحال باشند احتمالاً در ادامه مسیر فرصت‌هایی برایشان ایجاد شود. حالا اگر چنین شانسی نصیب‌شان شد و قدر آن فرصت طلایی دوباره را دانستند ممکن است شرایط به کلی برایشان تغییر کند چرا که هر دو نفر پتانسیل‌های فنی قابل قبولی دارند و بعید نیست دوباره مقبول کادر فنی و هواداران واقع شوند.