از برانکو حلالیت بخواهید

اینکه رامین رضاییان از دل اردوی قطر به سروش رفیعی پیغام می دهد که «دهانت را ببند»، قصه همین یک روز نیست. رفیعی درست یا غلط در این مقطع تصمیم گرفته از کارلوس کی روش انتقاد کند اما بین همه اهالی ریز و درشت تیم ملی تنها یکی مثل رضاییان آن هم با این ادبیات حیرت انگیز به صرافت پاسخگویی به او می افتد؛ آنچه نشان می دهد این داستان یک ریشه ستبر و کهنه دارد. هیچ اختلاف نظری نباید در کوتاه مدت به چنین بحرانی تبدیل شود اما واکنش رامین نشان می دهد کدورت او و همبازی سابقش اصلا جدید نیست. واقعیت آن است که رامین در پرسپولیس پرستاره لیگ های پانزدهم و شانزدهم اصلا چهره محبوبی نبود. اگرچه عده ای هواداران دوستش داشتند و برانکو را برای بازی دادن به او تحت فشار قرار می دادند اما رامین بین همبازیانش جایگاه قابل اعتنایی نداشت. درگیری های جسته و گریخته او با بازیکنان مختلف که اوجش داستان دعوا با علی علیپور بود و به جدایی همیشگی رضاییان از پرسپولیس منجر شد، به وضوح همین مسئله را نشان می دهد. حالا هم یورش ناگهانی و غیرمحترمانه او به سروش رفیعی نشان می دهد زیر پوست آن تیم چه چیزهایی جریان داشته است. در آن زمان بسیاری از بازیکنان پرسپولیس از غرور کاذب رامین شاکی بودند اما هوادار که از این چیزها خبر نداشت. درست به همین دلیل هم بود که وقتی برانکو تصمیم به غربال تیمش گرفت، بیشترین فشار را از روی سکوها تحمل کرد.

برانکو با کنار گذاشتن رامین، اقدام به حذف بازیکنی کرد که یقه همبازیانش را می گرفت و عارش می آمد عذرخواهی کند؛ کسی که شبانه مهدی طارمی را برای عقد قرارداد با ریزه اسپور به ترکیه برد و حلقه مفقوده بحرانی شد که تا عمق استخوان پرسپولیس را سوزاند؛ بازیکنی که همین حالا به خودش اجازه می دهد در رسانه ها با بدترین کلمات دوستان سابقش را مورد خطاب قرار بدهد. برانکو به این جمع بندی رسید که نبودن چنین بازیکنی بسیار مفیدتر از بودن اوست؛ حتی اگر قرار باشد محرمی جوان یا ماهینی متوسط به جای او بازی کند. بسیاری از هواداران اما در آن بزنگاه به فرمانده کروات اعتماد نکردند و در هر بازی با تشویق اعتراضی و بی امان رامین، برانکو را تحت فشار گذاشتند؛ درست شبیه همان اتفاقی که در ماجرای تنبیه محسن مسلمان رخ داد و گاهی تشویق این بازیکن، صورت پروفسور را از عصبانیت سرخ می کرد. گذشت زمان اما نشان داد حق با پیرمرد بوده؛ هم در مورد رضاییان که امروز چنین بی پروا اختلافات کهنه را بیرون می ریزد و هم در مورد محسن مسلمان که بعد از اصطکاک با کی روش و دایی و یحیی گل محمدی، امروز به زانو درآوردن امید نمازی را هم به کارنامه غرورآمیزش اضافه می کند!

حالا شاید وقتش رسیده باشد از برانکو بابت آن فریادها و آن نقدهای آتشین حلالیت بطلبیم؛ از اینکه او می دانست دارد چه می کند و برخی از ما نمی دانستیم. چرا یک مربی باید بهترین دفاع کنار و بهترین پاسور ایران را از تیمش حذف کند؟ برانکو خود آزاری نداشت. او فقط می خواست تیمش را از چندپارگی نجات بدهد و الحق که این پاکسازی دردناک، در نهایت سودبخش بود. پرسپولیس امسال شاید بازیکنانی به کیفیت رامین و مسلمان نداشت اما با سربازانی که پای شان را به اندازه گلیم شان دراز می کردند، غیرممکن ها را ممکن کرد.