از لاله زار و سیاهی لشکرها تا نیمکت پرسپولیس/ کریم در نقش چیچو!

لاله زار، روزگاری کوچه عشاق سینما و کوچه سیاهی لشکرها بود. چیچو قدیمی ترین و مشهورترین سیاهی لشکر سینما را آنجا می شود پیدا کرد. با سری تراشیده و کلاهی به سر. غلام ژاپنی هم آنجاست. اصغرخانی هم هست. ریش و موهایش را بلند کرده تا شاید بتواند در نقشی که نیازمند مو و ریش بلند باشد بازی کند. اینها هیچ شغلی غیر از سیاهی لشکر بودن ندارند و در طول ۶۰ سال زندگی، تنها کاری که انجام داده اند، هنروری یا همان سیاهی لشکر بودن است. می گویند که روزگاری، خیابان منوچهری و لاله زار رونقی داشت و هر کسی که می خواست بازیگر شود یا بازیگران را ببیند، به این خیابان می آمد و بسیاری هم که به این خیابان می آمدند، همان جا ماندگار می شدند. از چیچو گرفته تا غلام ژاپنی و البته «محمد تاجیک» که سیاهی لشکر نبود اما وقتی ستاره های سینما به این خیابان می رفتند، ماشین آنها را می شست و آنها هم به او پول می دادند. در گذشته تمام هنر ایران به خیابان های اطراف لاله زار منتهی می شد. لاله زار رونق عجیبی داشت اما حالا کار کیف فروشان رونق دارد، نه سینماگران و علاقه مندان به سینما و نه سیاهی لشکرها!
 
کمی دورتر از لاله زار، فارغ از ماجراهای فیلم های قدیم، در غرب تهران و مجموعه ورزشی درفشی فر، کریم باقری حضور دارد. مردی که می خواهد مربی بزرگی شود. در آینده ای نزدیک و البته اگر شرایط مهیا باشد. او مانند هانیه توسلی در سینما است. ابتدا در نقش های کمرنگ و سپس پررنگ تر از قبل. مانند توسلی که می خواست روزی بازیگر بزرگی شود و نه یک سیاهی لشکر دائمی. کریم اما با آن همه افتخار، با آن رزومه که نوشتنش سطور بسیاری را به اشغال خود در می آورد، نباید به اندک حضوری در تمرینات پرسپولیس و کار با بازیکنان ذخیره بسنده کند. او نباید از یاد ببرد که کریم باقری است. مردی که اول بار در 19 سالگی و مقابل پاکستان نخستین بازی ملی خود را انجام داد. کسی که با تیم ملی قهرمان جام اکو و قهرمان بازی های آسیایی بانکوک شد و البته حماسه ملبورن را خلق کرد و سپس به جام جهانی 1998 فرانسه پا گذاشت. عضوی از تیم ستارگان آسیا در سال 1997، کسب عنوان قهرمانی اوبرلیگا با بیله فلد و البته قهرمانی ایران با پرسپولیس از دیگر افتخارات مربی حال حاضر پرسپولیس است. او با 80 بازی ملی و 47 گل زده، دومین گلزن تاریخ تیم ملی ایران است. مردی که همه با شوت هایش می شناسند و محبوبیتی که سال هاست همراهش است.
 
کریم باقری، این روزها در پرسپولیس اوضاعی همچون چیچو در فیلمفارسی های قدیمی و البته هانیه توسلی در سگ کشی دارد. او مربی پرسپولیس است اما کمتر باری دیده ایم که کار را به دست بگیرد و خودی نشان بدهد. حضور او در درفشی فر و تمرینات پرسپولیس به صحبت های تکراری با بازیکنان خلاصه شده. آقا کریم را هرگز ندیده ایم که لب خط بیاید و توصیه ای تاکتیکی به بازیکنان گوشزد کند. او را فقط چند روز قبل از اولین بازی پرسپولیس در فصل جدید در تمرینات دیدیم. به اردوی ترکیه نرفت و حالا همراه پرسپولیس راهی اصفهان نشده است. وظیفه جدیدی به او داده اند. در تهران بماند و با بازیکنانی که به لیست 18 نفره راه پیدا نکرده اند تمرین کند. کاری که باقری متعهد به انجام آن است اما در شأن و شخصیت او هرگز. باقری اگر می خواهد مربی بزرگی شود و مثل دوران بازی اش یک مهره موثر، باید نیمرخ چهره اش را نشان بدهد و تمام رخ نمایان نشود. او نباید فقط باشد. باید تاثیر بگذارد و برای حضور در نقش اول فیلم ها تلاش کند. در نقش چیچو نباشد، فقط به این خاطر که به فوتبال علاقه دارد. چیچو به هنروری بسنده کرد و در طول 60 سال، حتی یک بار نیز وظیفه ای بالاتر از یک هنرور یا همان سیاهی لشکر بر عهده اش قرار ندادند. آقا کریم هم در مربیگری نباید چیچو باشد. او باید کسی باشد مثل شهاب حسینی در فیلم سوپر استار، چون می تواند و توانایی اش را دارد.