اولویت تیم در نقل و انتقالات نیم فصل / مدافع میانی و هافبک دفاعی

 پرسپولیس در روز نه چندان خوبش در مقابل پدیده برنده از میدان خارج شد تا هم صدر را از تراکتورسازی پس بگیرد و هم نشان دهد برای کسب قهرمانی لیگ مصمم است.

 جدا از ایرادات فنی که برانکو بیش از همه بدان واقف است، مشکلی که می تواند در آینده و با افزایش فشار بازی های لیگ و اضافه شدن بازی های لیگ قهرمانان خود را نشان دهد، نبود جانشینان مناسب برای بازیکنان اصلی است. پرسپولیس در این فصل با ترکیب اصلی خودش یکی از بهترین و منسجم ترین نمایش ها و بازی ها را در بین تیم های لیگ برتر نشان داده است، اما آیا می توان امید داشت که همیشه این بازیکنان و این ترکیب قابل استفاده در همه بازی های باشند؟

یکی از ایرادات پرسپولیس فصل قبل، نداشتن بازیکنان مناسب روی نیمکت بود. برانکو فصل پیش تنها یک تعویض دلخواه می توانست انجام دهد و آن هم به میدان فرستادن بنگستون در نیمه دوم بود. به جز این بازیکن سایر بازیکنان نیمکت نشین پرسپولیس چندان مورد پسند برانکو برای حضور در بازی ها نبودند و هر گاه هم که این مربی مجبور شد به دلیل محرومیت یا مصدومیت بازیکنان اصلی از یکی از بازیکنان ذخیره استفاده کند، چوب آن را خورد و در بازی هایی مثل بازی برگشت مقابل نفت تهران، همین بازیکنان عامل باخت و عدم نتیجه گیری شدند. همین شد که هدف پرسپولیس در فصل یارگیری ایجاد یک نیمکت قوی بود که بتواند دست برانکو را برای تعویض باز بگذارد. اما آیا این هدف حاصل شد؟

می توان گفت که تا حدود زیادی نیمکت پرسپولیس باز هم همان ایراد فصل قبل را دارد. اگر برانکو در بین بازیکنان هجومی امکان این را دارد که چند بازیکن را در پست های مختلف امتحان کند، اما در عقب زمین و در فاز دفاعی اوضاع چندان مناسب نیست. پرسپولیس برانکو به جز مدافعانی که در زمین به بازی می گیرد مدافع چندان قابل اعتمادی روی نیمکت ندارد. این مربی برای پست دفاع میانی دو مدافع خارجی به خدمت گرفت که یکی همان ابتدای فصل تیم را ترک کرد و دیگری به نظر آماده نمی رسد و چندان هم قابل اتکا نیست . حامد آقایی مدافع جوان این تیم نیز که برانکو به او فرصت بازی نداده و به نظر هم نمی رسد که بتوان به این بازیکن بی تجربه در بازی های مهم لیگ و آسیا اعتماد کرد. به عبارت دیگر اگر سیدجلال حسینی و انصاری با مصدومیت یا محرومیت مواجه شوند، برانکو ترجیح می دهد ماهینی را به دفاع وسط بیاورد تا این که یکی از این دو مدافع نیمکت نشین را بازی دهد. عملکرد ماهینی در دفاع میانی به خوبی عملکردش در دفاع راست نیست. ضمن این که این بازیکن به جز بازی با ماشین سازی هنوز در این فصل امتحانی در پست دفاع میانی پس نداده و مشخص نیست که بتوان در بازی های سخت روی او در این پست حساب باز کرد. چرا که ویژگی های بازی او بیشتر مناسب برای بازی در کناره هاست تا بازی در عمق دفاع. بنابراین پرسپولیس به یک مدافع وسط متخصص و با تجربه در نیم فصل نیاز مبرم دارد و برانکو این را بهتر از هرکسی می داند.

همچنین با رفتن احمد نورالهی، کامیابی نیا عملا بدون جانشین می شود و این بدان معناست که اگر این بازیکن دچار محرومیت یا مصدومیت شود، دست برانکو برای جایگزین کردن بازیکنی که حتی نیمی از توانایی های کامیابی نیا را داشته باشد خالی است. برانکو در ابتدای فصل ربیع خواه را با عنوان یک هافبک دفاعی به خدمت گرفت اما انتقال انصاری به دفاع میانی و مصدومیت آرام طبع او را مجبور کرد تا این بازیکن را در پست غیرتخصصی اش بکار گیرد. اما به نظر نمی رسد ربیع خواه بتواند عصای دست برانکو در پست هافبک دفاعی باشد.

در پست بازیساز نیز پرسپولیس تنها محسن مسلمان را دارد. هرچند احمدزاده نیز می تواند در این پست بازی کند اما  قابلیت بازیسازی او در حد مسلمان نیست. مسلمان نیز در ترکیب پرسپولیس یک بازیکن تقریبا بدون جانشین است. در پست های دیگر اوضاع پرسپولیس از نظر بازیکن تقریبا مناسب است هرچند عده ای به نبود یک مهاجم گلزن در نوک حمله ی پرسپولیس اعتقاد دارند.

خبرهایی که از خریدهای پرسپولیس در نیم فصل به گوش می رسد بیشتر حول جذب سروش رفیعی می چرخد. جدا از این که آیا پرسپولیس قادر به جذب این هافبک خلاق و تکنیکی است یا خیر، به نظر می رسد اولویت یارگیری پرسپولیس در نیم فصل نه بازیکنی در پست رفیعی، که جذب مدافع میانی و یک هافبک دفاعی باشد. پست های بدون جانشین پرسپولیس در نیم فصل دوم این دو پست است و این یعنی اگر بدشانسی به سراغ برانکو بیاید و او یکی از بازیکنان اصلی خود در این دو پست از دست بدهد، در صورت نداشتن جانشین مناسب می تواند تمام زحمت های او و تیمش برای قهرمانی بر باد رود. کافی ست که برانکو یک بار دیگر بازی فصل گذشته مقابل نفت تهران را به خاطر بیاورد که چگونه محرومیت رامین رضاییان و عملکرد ضعیف جانشین او، صدر جدول و سپس قهرمانی را از پرسپولیس گرفت.