اولین شرط را من می بندم آقا پیام!

پیام صادقیان در بیست وهفت سالگی از فوتبال بریده و سایت شرط بندی زده، آن هم با هزار بار تاکید روی اینکه «خیلی هزینه کردم، اعتبارم رو گذاشتم»؛ کدام اعتبار؟ مگر از شما بی اعتبارتر هم در شهر داریم؟ اتفاقا بد هم نیست. بگذار دم دکان پیام، اولین شرط را من ببندم. شرط می بندم پیام صادقیان نمی فهمد بیست وهفت سالگی چه الماس تراش خورده حیرت آوری است؛ چقدر تکرارنشدنی و چقدر حسرت برانگیز.

شرط می بندم پیام صادقیان نمی داند علی کریمی در بیست وهفت سالگی رفت بایرن مونیخ و وقتی نیمه دوم بازی با مونشن گلادباخ وارد ترکیب شد، طوری درخشید که گزارشگر عرب می گفت: «علی انگار هزار سال است برای بایرن توپ می زند». شرط می بندم پیام صادقیان هیچ درکی از کلماتی مثل جنبه و جهش طبقاتی ندارد و هیچکس کلیدواژه «اصالت» را برایش هجی نکرده. شرط می بندم پیام صادقیان آخرش از اینهایی می شود که روزی هزار بار ژست ناصح نادم می گیرند و به استعدادهای جوان توصیه می کنند به سرنوشت آنها دچار نشوند. شرط می بندم پیام صادقیان سال ها بعد وقتی فیلم پاس گل بیرون پایش به خلعتبری یا کاشته سی متری اش به نفت تهران را ببیند، تا فیها خالدونش آتش بگیرد؛ شاید آن روز پیام یقه جوانی هایش را گرفت و از او پرسید: «با خودت چه کردی پسر»، اما دیگر دیر شده، فایده ندارد.

شرط می بندم پیام صادقیان خیلی از آدم های اطرافش را وقتی خواهد شناخت که پولش ته بکشد و جوانی اش به باد برود؛ وقتی دیگر رونق و رمقی برای زندگی لاکچری شبانه باقی نمانده و خلوت استاد را حسرت عمر بر باد رفته پر کرده است. شرط می بندم حتی خود پیام صادقیان هم باورش نمی شود مشتی از این ملت، به خاطر یکی مثل «او» همدیگر را زیر رگبار فحش ناموسی می گرفتند و هنوز می گیرند؛ اگر جا داشت، لابد زبان باز می کرد و می گفت: به خدا من آنقدرها هم نمی ارزم ملت جاهل!

شرط می بندم پیام صادقیان، آخرین «پیام صادقیان» فوتبال ایران نیست. این سرزمین، عجیب خاک بی جنبه خیزی دارد. قحطی زده های رها شده در دنیای رنگ ولعاب، استعدادشان را جا می گذارند و افسوس برمی دارند. اینها تا به خودشان بجنبند، پاس های خوشگل تو در تبدیل شده به لحن لاتی تودماغی و گل های زیرطاقی، زیر طاق های گچی سبز شده. بعد هم فقط یک عمر نک ونال و گله از روزگار باقی می ماند که من عجب رستمی بودم و زمین خوردم.

شرط می بندم من همه این شرط ها را خواهم برد، اما افسوس که در این بازی نفرینی بردن معنا ندارد. شاید حق با صاحب آن صدای جادویی بود که نهیب می زد: باخته و برنده مون هیچ...