ایران سرزمین بی عبرت

لابد از حالا به بعد جریان شبه روشنفکری فوتبال ایران کله و پاچه گابریل کالدرون را بار خواهند گذاشت که در نشست خبری بعد از بازی کار درستی نکرده و نباید اینطور صریح علیه شاگرد خطاکارش موضع می گرفت، اما اتفاقا این درست ترین و به جاترین جملات مربی آرژانتینی از زمان حضورش در تهران بوده است؛ جایی که او «زبان» هواداران خشمگین تیمش شد و به بازیکن خودخواه فهماند حق نداشته احساسات میلیون ها نفر را قربانی تفکرات نازلش کند.

اگر علیپور پنالتی اش را معمولی می زد و خراب می کرد، نه استادیوم چنین علیه او می شورید و نه مربی در مقابل خبرنگاران برایش خط و نشان می کشید؛ درست مثل هفت هفته اول لیگ که او گل نزد و کالدرون هر بار فقط یک جمله را تکرار کرد: «بهترین مهاجم ماست، منتظر گلزنی اش می مانیم.» اما اینکه در دقیقه آخر یک بازی حساس، از یک لیگ فشرده سراغ تسویه حساب و خودنمایی های کودکانه بروی، حکایتی جداست.

شگفت انگیز است که در فوتبال ایران هیچکس از دیگری عبرت نمی گیرد. انگار اینجا به اندازه همه سرها سنگ تراشیده اند و هر سری باید فقط به سنگ خودش بخورد تا درس بگیرد. مگر علی علیپور چیپ به فنا رفته فرشید اسماعیلی در داربی را به چشم ندید؟ مگر علیپور هم تیمی مهدی طارمی نبود، وقتی مهاجم بوشهری مقابل الریان پنالتی اش را با ضربه چیپ از دست داد، هو شد و هیس معروف را نشان داد؟ چرا حتما اصرار دارید خودتان به آتش دست بزنید تا بفهمید داغ است؟

محترمانه ترین عبارتی که در این مورد می شود به کار برد «سطح درک پایین» است، وگرنه علیپور که پنالتی چیپ پارسالش در جام حذفی به زور گل شد، به قولش عمل می کرد و دیگر از این پنالتی ها نمی زد. در این صورت حتما او می فهمید فوتبال تنها دلخوشی کلی آدم فقیر و ندار است و درست نیست شب و روزگار آنها را بازیچه کند.

جنبه دردناک تر قضیه اینجاست که حتی اگر این پنالتی چیپ گل هم می شد، دو هفته دیگر همه مردم آن را فراموش می کردند، درست مثل پنالتی دوضرب رضاییان و طارمی به سپاهان که امروز به ندرت به یاد آورده می شود. این ریسک ها اما وقتی نتیجه نمی دهند تبدیل به رسوایی ماندگار می شوند. خوب است که آدم فوتبالیست حرفه ای باشد، پولدار و مشهور باشد، اما خوب تر آن است که آدم قوه درک و فهم مناسب داشته باشد.