این آزادی نجیب؛ چقدر عذرخواهی به تو بدهکاریم

به خدا قسم بحث «تهران- شهرستان» نیست که این خودش یک دوگانه سازی جاهلانه، ضدمیهنی و پر از خیانت است. همه جا آدم خوب و بد پیدا می شود و مطلقا نباید بدکرداری یک گروه را به جمعی کثیر نسبت داد.

داستان این مطلب، نجابت نادیده گرفته شده ورزشگاه آزادی در طول نیم قرن حیات شرافتمندانه آن است؛ معبد خاطرات ایرانیان که هزار بار دوست و دشمن در آن کنار هم نشستند، بی گزند و آزار فوتبال شان را دیدند و رفتند. این همه رقابت و هیجان، این همه شور و شوق و شوک، این همه شادی و اندوه؛ نه سربازی کور شده، نه هوادار غریبی را «خفت گیر» کرده اند و نه روی سر و صورت آدم های بی دفاع زنجیر کشیده اند.

 یک روز سپاهان جلوی صد هزار نفر در تهران چهار گل به پرسپولیس زد و رفت، بی آنکه یک چکه خون از دماغ کسی فرو بریزد. در اصفهان اما جلوی هتل تیم میهمان ضیافت شب بیداری به صرف فحش و فضیحت برپاست و روز بعد هم جلوی اتوبوس دست به هتاکی و سلب آرامش می زنند. ای اوف بر آن جامی که از این راه به دست بیاید. برای اینها انگار نفس آزارگری و وحشت آفرینی مهم است چون بارها در طول این فصل شاهد چنین صحنه هایی در اصفهان بوده ایم.

کاش به فرهنگ و تمدن کهن اصفهان رحم می کردید و اجازه نمی دادید اسم به این بزرگی به چنین قباحتی آلوده شود. ای جان به قربان آزادی که آغوش سخاوتمندش همیشه باز بوده؛ آنقدر که تراکتوری ها سال های پیش نصف این ورزشگاه را پر می کردند و خون از دماغ کسی هم جاری نمی شد. کاش باور می کردیم این فقط فوتبال است و خیلی چیزهای مهم تر از آن وجود دارد؛ چیزهایی مثل انسانیت، شرافت و جوانمردی که گویا در اصفهان گم شده است.