این تیم هیجان هم می خواهد، آقای برانکو

آرام ترین پرسپولیسی این یک سال، کسی نبوده جز برانکو. مردی که با مشکلات دوستانه می جنگد، با منتقدانش تندی نمی کند، رسانه ها را رفیق می داند و مهم تر از همه اینکه دیسیپلین ذاتی اش را برای هیچکس هزینه نمی کند؛ این را وقتی فهمیدیم که آرام ترین راه را برای سرکوب بازیکن سالاری برگزید.

 با این تفاسیر، درست تر شاید این باشد که بگوییم پرسپولیس آرامش امروزش را به این کروات مدیون است. به برانکو که از سوت آغاز تا پایان بازی های پرسپولیس را ایستاده لب خط کنار زمین تماشا می کند اما بی هیجان.

در طول بازی بارها او را می بینیم که به بازیکنانش دستور تاکتیکی می دهد و به بازی تهاجمی تر ترغیب شان می کند اما در دقایق پایانی، ساکت ترین تماشاگر خودِ اوست. درست موقعی که پرسپولیس به یک محرک برای کنترل بازی در دقایق پایانی نیاز دارد، برانکو بی تحرک بازی را به تماشا می ایستد و حرفی و توصیه و نقدی هم اگر هست، می گذاردش برای بعد از بازی که در رختکن با بازیکنانش رودررو شد.

این شاید بزرگترین ضعف پروفسور باشد که مثل خیلی از مربیان بلد نیست با رفتار و فریادهای گاه و بیگاه به تیمش هیجان بدهد و بازی و نتیجه را با فریاد در مُشتش نگه دارد. او البته هیجان دادن به بازی تیمش در دقایق پایانی را سپرده به کریم باقری اما مشکل این جاست که کریم هم این جور مواقع نیمکت را ترک نمی کند و از همان جایی که نشسته فریاد می زند؛ غافل از اینکه فریادش به گوش هیچ بازیکنی نمی رسد.