براي اين كلمات «جان» داده ايم رفيق!

مهدي تاج در يك برنامه زنده تلويزيوني در تشريح حمايت هايش از كارلوس كي روش جمله عجيبي به زبان آورده است: «دفاع من از كي روش، دفاع مقدس است.» از او پيش تر هم يك جمله بسيار غريب و جنجالي نقل شد كه حتي روي خروجي سايت فدراسيون فوتبال هم رفت؛ آنجا كه تاج در جمع برخي پيشكسوتان فوتبال ايران با بزرگنمايي عملكرد تيم ملي در جام جهاني به نقل از وزير ارتباطات گفته بود: «پس از پايان بازي ايران و مراكش درصد نشاط اجتماعي به وجود آمده از آزادسازي خرمشهر و صعود ايران به جام جهاني 98 فرانسه هم بيشتر بود.» مطابق انتظار، اين نقل قول بازتاب هاي منفي بسيار زيادي داشت و نهايتا از سوي آذري جهرمي تكذيب شد.

شايد اگر تاج يك مرد مو سپيد كرده نبود كه از قضا سابقه جانبازي هم دارد، مي شد اين قبيل اظهارات خام و نپخته او را ناشي از كم تجربگي، جو زدگي و بي اطلاعي محض قلمداد كرد، اما چطور ممكن است مديري با اين سن و سال و اين همه سابقه، هنوز نداند كه لفظ «دفاع مقدس» را به همين راحتي نبايد براي توجيه هر رفتاري خرج كند؟ شايد هدف اصلي تاج اين است كه با اين قبيل اغراق ها مديران بالادستي را براي دريافت ارز دولتي تحت فشار بگذارد، اما مسلما هزينه تفكرات او نبايد از گنجينه ارزشمندترين مفاهيم مردم ايران زمين پرداخت شود. با كارلوس كي روش، اينكه كيست و چه مي كند و اينكه چقدر موفق بوده كاري نداريم، اما «دفاع مقدس» آن است كه پيكير بي جان غواص هاي نگهبان وطن را سال ها بعد از كوچ مظلومانه با دست بسته به اين خاك برمي گردانند و خنجر به قلب يك سرزمين مي زنند. دفاع مقدس آن است كه وجب به وجب مملكت به بهاي از جان گذشتگي جمعي از شيداترين مردان اين مرز پا بر جا باقي مانده؛ همان ها كه هنوز تير و تركش يا موج اتفجار ذره ذره وجودشان را زجر مي دهد؛ هرچند هيچكدام اين آلام به اندازه غم «فراموش شدن» دردناك نيست. دفاع مقدس اينهاست، نه دفاع از يك مربي فوتبال كه درست يا غلط، به حق يا ناحق روزي 120 ميليون تومان دستمزد مي گيرد و حالا دوستان دارند فشار مي آورند كه همان را هم با ارز دولتي مخصوص گوشت و برنج و روغن دريافت كند!

خود آقاي تاج بهتر از هر كس ديگري مي داند كه بازي ايران و مراكش با آن گل بادآورده جايي بين درام هاي برجسته فوتبال ايران ندارد و از نظر توليد نشاط اجتماعي، به گرد پاي مسابقه ايران و استراليا يا حتي ايران و آمريكا هم نمي رسد، اما باز مقايسه تمام اينها با حماسه ملي «آزادسازي خرمشهر» به شدت سرسري و سبكسرانه است. فوتبال، آخر آخرش يك بازي است كه اگر مثلا ايران هزار گل هم به مراكش بزند و همه اين گل ها را هم بازيكنان خودمان بزنند، باز نه تنها يك وجب از خاك آنها را به ما نمي دهند، بلكه حتي سفارت تعطيل شده ايران در رباط هم دوباره فعال نمي شود. آزادي خرمشهر اما «بازي» نبود؛ افسانه اي بود كه رشادت و وطن پرستي بچه هاي اين خاك بر آن لباس حقيقت پوشاند. كاش در استفاده از واژه ها خسيس باشيم و بين باقالي و برليان فرق بگذاريم. به خصوص اين روزها كه نان مفت و دندان تيز اثرش را روي برخي آقازاده هاي گرامي گذاشته و مثلا پسر فلان مقام ارشد بانكي در كمال بي پروايي رو به دوربين به شهداي وطن توهين مي كند و مي گويد: «جان متاعي ست كه هر بي سروپايي دارد.» شما ديگر به بهانه فوتبال، زخم بعدي را بر اين كالبد نيمه جان نزنيد آقاي تاج. مردم براي بعضي از كلماتي كه شما آسان به زبان مي آوريد، خون دل ها خورده اند.