براي حسين ماهيني؛ متهمي كه لاي غبار گم شد

حسين ماهيني بازيكني بود كه هفته گذشته اردوي پرسپوليس را به هم ريخت. بعد از تساوي برابر استقلال خوزستان در سنگ باران اهواز، ماهيني تصميم گرفت از فرصت سود ببرد و كهنه حساب هايش را با بوقچي ها تسويه كند.

فصل گذشته بين مهدي طارمي و برخي ليدرها مشكلاتي به وجود آمد و ماهيني از همان زمان با انگيزه پشتيباني از دوست صميمي اش، كينه بوقچي ها را به دل گرفت. ماهيني همان روزها يك بار عليه اين جماعت مصاحبه كرد كه زياد مورد توجه قرار نگرفت، اما سنگباران ورزشگاه غدير و بازي در آن شراط خاص، موقعيت خوبي نصيب كاپيتان دوم پرسپوليس كرد تا بوقچي ها را زير تيغ ببرد. او مدعي شد اتفاقات رخ داده در اهواز ناشي از غفلت و بي عرضگي ليدرهاي پرسپوليس در تهران بوده؛ كساني كه جرقه يك اختلاف ساده را زدند و كل تيم تاوانش را داد.

از قضا اين بار تير ماهيني به هدف نشست و رسانه ها يك هفته تمام به بوقچي ها حمله كردند كه البته حق شان هم بود. به هر حال ترديدي نيست كه قدرت گرفتن اين عناصر خودسر و گردن كلفت به يكي از آفت هاي فوتبال ايران تبديل شده كه با خودش هزار فساد ريز و درشت ديگر به همراه آورده. حالا اما آن هياهو خوابيده و درست يك هفته بعد از غائله مي توان يك سوال جدي از حسين ماهيني پرسيد؛ گيريم كه بوقچي هاي ياغي به هيچ كار نمي آيند و شرشان بيش از خيرشان است، اما خود شما سال هاست در پرسپوليس چه مي كنيد و كدام گره را از كار اين تيم باز كرده ايد؟

طبق معمول حسين ماهيني يكي از ضعيف ترين بازيكنان پرسپوليس در ديدار با نفت مسجد سليمان بود كه البته اين مساله كسي را متعجب نكرد. مطابق انتظار نمايش او معجوني از پيشروي هاي بي حاصل، سانتر هاي بي دقت و بسيار ضعيف، ناتواني در دريبل بازيكنان مقابل و عجز در ارسال پاس هاي كليدي بود. به اين شورباي بدمزه، حتما بايد پرتاب اوت هاي بلند را هم اضافه كرد. ماهيني شايد تنها دفاع كنار دنيا باشد كه دست هايش فعال تر از پاهايش هستند، اما حتي همين اوت ها هم چندان بلند و ويژه نيستند و آنقدرها به كار نمي آيند.

شگفت انگيز است كه يك نفر سال ها فرصت حضور ثابت در تركيب تيمي مثل پرسپوليس را پيدا مي كند، اما اين همه بازي كردن در كنار بزرگان يك سر سوزن باعث پيشرفت او نمي شود. ديگر حوصله منتقدان و روزنامه نگاران از نگه داشتن آمار اين طلسم لعنتي سر رفته، اما خوب است خود ماهيني به مردم بگويد آخرين پاس گلش در ليگ برتر را كي، در كدام فصل و كدام بازي داد؟ چه بسا اگر يك شهروند عادي به مدت 10 فصل فرصت انجام بيش از 250 بازي ليگ برتري را پيدا كند و در هر مسابقه حداقل 10 بار در موقعيت سانتر قرار بگيرد، بالاخره يكي از ارسال هاي او زيبا و مواج روي سر مهاجمان خودي فرود بيايد، اما انتظارها براي ثبت همين يك ارسال از ماهيني هنوز به نتيجه نرسيده است!

بعد از پايان بازي هفته گذشته برابر استقلال خوزستان، برانكو در نشست خبري گفت: «يك نيمه دفاع راست نداشتيم، چون ماهيني از ترس پرتاب سنگ نمي توانست لب خط برود.» اتفاقا براي برانكو و بازيكن محبوبش بهتر است هميشه از آسمان سنگ ببارد تا حداقل يك توجيه منطقي براي سال ها عقيم ماندن جناح راست پرسپوليس وجود داشته باشد؛ وگرنه بعيد است اين ماهيني با گلاب پاشي و حافظ خواني در كنار زمين هم هواداران را به فيض تماشاي اولين سانتر موثرش نائل كند.

خوب است حسين ماهيني نباشيم و پيش از ديدن ضعف ديگران، ابتدا نقايص خودمان را برطرف كنيم. كاش جناب بازيكن همانقدر كه براي توييت كردن و بامزه بازي مجازي وقت مي گذارد، زماني را هم براي تمرين انفرادي و از بين بردن نقاط ضعفش كنار مي گذاشت تا در آستانه 33 سالگي، حداقل روي ساده ترين ضربات كاشته توپ را از استاديوم بيرون نريزد!