برند 62 میلیاردی

چند روزی است که از جلسه مشترک وزیرای اقتصاد و دارائی و ورزش در مورد واگذاری دو باشگاه استقلال و پرسپولیس به بخش خصوصی می گذرد و شاهدیم که ماحصل این جلسه در چند جمله بود که عبارت بودند از:

1/ دو باشگاه به بورس نخواهد رفت و به فرابورس خواهند رفت و از طریق مزایده به فروش می رسند.

2/ با توجه به این که این دو باشگاه دارای بدهی های فراوانی هستند و به نظر می رسد قرار نیست که دارائی های این دو باشگاه نظیر مجتمع ورزشی چمران ( بولینگ عبده ) سابق و زمینهای استقلال واگذار شود قرار است که تنها برند این دو باشگاه واگذار شود و خبری از دارائی های مصادره شده این دو باشگاه نیست که در اختیار بنیاد مستضعفین و .... بوده است.

برند و یا نام تجاری دو باشگاه استقلال و پرسپولیس چه ارزشی دارند ؟

 این سوال اصلی در مورد این دو باشگاه است. اصولا نام تجاری یا برند و فروش آنها در جهان از بدیهی ترین نوع معاملات است و شاهد هستیم شرکتهای بزرگ حاضر می شوند نامهای دیگر را به زیر مجموعه خود واگذار کنند که نمونه آخر آن خرید نامهای اینستاگرام و واتز آپ توسط کمپانی فیس بوک بوده است که با نام آنها که تولید سرمایه و سود دهی می کنند شرکتها آماده سرمایه گراری می شوند. همین اتفاق در جهان فوتبال شده است. شیوخ عربی حاضر می شوند باشگاه های آرسنال و منچستر سیتی و پاری سن ژرمن را بخرند تا به این وسیله از نام این تیمها جهت محصولات خود بهره بگیرند. سوال امروز ما این است که دو باشگاه استقلال و پرسپولیس دارای این موقعیت هستند ؟

خوب برای پاسخ به این سوال باید بپرسیم اصولا یک باشگاه چگونه از نام باشگاه می تواند درآمد زائی کند. راه ها در جهان فوتبال مشخص هستند

1/ حق چاپ که اصطلاح به کپی رایت معروف هستند. یعنی باشگاه تمامی محصولات خود را با نامهای اختصاری خودش می تواند بفروشد. اما این قانون در ایران وجود دارد ؟ این قانون وجود ندارد و براحتی پیراهن و پوستر و البسه و دیگر ملزومات این باشگاه ها در بیشتر تولیدی های آشکار و نیمه آشکار تولید می شود و تجربه نشان داده شده که محصولات با مارک انحصاری این دو باشگاه بعلت ضعف در انتخاب محصول و تنوع و بازاریابی و تبلیغات عملا سر از ناکجا آباد در می آورد.

2/ حق پخش بازی های تلویزیونی که همه می دانیم در ایران تبدیل به شوخی بی معنائی شده است و سیما و رادیو حاضر نیستند که مبلغ روشنی و عادلانه ای بابت  تبلیغات در هنگام مسابقات به این باشگاه ها بپردازند و از سوئی تلویزیون های خصوصی هم در ایران حق حضور ندارند که باشگاه ها بتوانند قراردادهائی با آنها  انعقاد کنند.

3/ بلیط فروشی در ورزشگاه های اختصاصی از دیگر منابع مالی باشگاه ها است. ما مشکل بلیط فروشی و از سوی دیگر روشنگری در این مسئله داریم و عملا از این راه هم برای برند سرخابی ها درآمدی حاصل نمی شود و کاری نمی توان برای آن کرد.

4/ از بعد انتقال بازیکن به خارج از کشور و زمینه های سخت افزاری برای تولید بازیکن از نوجوانی و جوانی عملا مشکل مواجه می شویم. سالها است که بازاری برای بازیکنان ایرانی وجود ندارد و عملا شاهدیم که تیم ملی ما هم از بازیکنان خارج از کشور تشکیل شده اند و در زمینه تولید استعداد هم با مشکل مواجه هستیم. پس از این راه هم باشگاه ها نمی توانند در آمد کسب کنند.

5/ حق عضویت شاید یکی از راه های باشگاه ها باشد و شاید فروش بلیط های تمام فصل از دیگر راه های کسب درآمد اما این دو راه می توانند 62 میلیارد تومان فعلی را پوشش دهند ؟

بعید می دانیم با این حرفها و شعارها وضعیت انتقال این دو باشگاه و انگیزه برای سرمایه گزاری بجز باندهای نیمه دولتی بتواند کاری صورت دهند. به انتظار می نشنیم.