بله؛ فوتبال ارزشش را ندارد

اتفاق رخ داده برای مهرداد میناوند، به شکلی عجیب هواداران فوتبال در ایران را کنار هم قرار داد؛ نوعی وحدت که به ندرت مشابهش دیده ایم و شاید فکر می کردیم خیلی دور از دسترس باشد. از دقایق ابتدایی انتشار خبر مربوط به بستری شدن میناوند، مخصوصا هواداران استقلال حضور پررنگی در فضای مجازی داشتند و با آرزوی سلامتی برای بازیکن سابق پرسپولیس، انرژی های مثبت خود را به سمت او فرستادند.

شاید بسیاری از همین هواداران تا چند روز پیش مواضع تندی نسبت به میناوند داشتند و به اصطلاح کری خوانی های او را نمی پسندیدند. حتی بین هواداران پرسپولیس هم بودند و هستند کسانی که با همه مواضع مهرداد موافق نبودند، اما وقتی پای جان یک انسان در میان است، هر نوع اختلاف سلیقه ای از بین می رود و همه کنار هم قرار می گیرند.

همرنگی ستودنی روزهای اخیر به وضوح نشان می دهد خیلی مواقع بیش از حد مته به خشخاش می گذاریم و در حالی به خاطر فوتبال به جان هم می افتیم که واقعا ارزشش را ندارد. این تلنگری است برای ما که گاهی یادمان می رود نباید روح هم را بیازاریم و به خاطر گل شدن و نشدن یک توپ، قهرمان شدن و نشدن یک تیم، هزینه ای چنین گزاف و غیرقابل جبران بپردازیم.

 کاش همه قلب های پاکی که برای عافیت یافتن مهرداد هم پیمان شدند، بعدها هم همین قدر تمیز و خالص بتپند. حق ماست که تیم های مان را دوست داشته باشیم و تعصب شان را بکشیم، اما توهین به زنده و مرده دیگران و راه انداختن جنگ اعصاب، هرگز پذیرفتنی نیست. اینها واکنش های عصبی و هیجانی به اتفاقات فوتبال است، وگرنه ذات پاک خیلی از هواداران همین است که می بینیم؛ آنها که از تیم رقیب برای سلامتی میناوند دعا کردند و خطاب به او نوشتند: «بلند شو، دوباره برای مان کری بخوان.» حیف از این با هم بودن، از این خوی انسانی و منش والا داشتن نیست که گاهی آن را به خاطر یک توپ، یک خطا و یک آفساید و پنالتی مکدر می کنیم؟ با آرزوی سلامتی برای همه بیماران؛ کرونایی و غیرکرونایی، فوتبالی و غیرفوتبالی... خدایای مان دریابد.