به بهانه تولد احمدرضا عابدزاده/ روزی ز سر ما «عقابی» به هوا خواست

49 سال گذشت از روزی که احمدرضا در آبادان دیده برجهان گشود. امروز عقاب آسیا پنجاهمین برگ از دفتر زندگی خود را ورق زد. دفتری که پر است از تصاویر غرورانگیز و حماسی.

حماسه ای که از پکن شروع شد. احمدرضا در شبی که از ناحیه انگشتان دست مصدوم بود، 2 پنالتی از کره ای های شمالی گرفت تا ایران بر قله آسیا بایستد و بعد از سال ها جنگ و سختی لبخند بر لبان مردم این سرزمین بنشیند. آن شب پسر آبادانی فوتبال ایران یک بار دیگر متولد شد، اما این بار نه به عنوان احمدرضا عابدزاده، بلکه به عنوان عقاب آسیا.

در همان سال بود که عقاب به تیم استقلال تهران پیوست، اما دیری نگذشت که فوتبال روی بد خود را به دروازه بان جوان نشان داد. آسیب دیدگی شدید و بی مهری باشگاه باعث شد که عقاب برای مدت کوتاهی سر از سپاهان درآورده و پس از آن پرسپولیسی شود.

او در پرسپولیس فاتح جام ها و قلب های بسیاری شد. شاید بالاترین نقطه پرواز عقاب ملبورن بود. بازی برگشت پلی آف مقدماتی جام جهانی در آن جهنمی که استرالیایی ها برای تیم ملی ایران ساخته بودند، تنها یک معجزه می توانست ایران را مسافر فرانسه کند، شاید اگر مهارهای یک دستی و لبخندها و حرکات معنادار عقاب پس از آویزان شدن جیمی جامپ استرالیایی از تور دروازه ایران نبود، استرالیای مغرور آنطور درهم نمی شکست و خودباوری و روحیه به تیم ایران تزریق نمی شد.

احمدرضا پس از آن بازی تاریخی محبوب تمام ایران بود و دیگر به رنگ خاصی تعلق نداشت. تولدت مبارک عقاب دوست داشتنی. ممنونیم از تو بابت تمام خاطرات خوشی که برای ما خلق کردی. و ممنونیم از خاک آبادان، این بار نه به خاطر اینکه سال ها بر سر سفره نعمات زیرزمینی این شهر نشسته ایم يا فداكاري هاي بي چشمداشت مردمان اين خطه، بلکه به خاطر عقابي كه به ما هديه دادند.