بیرانوند و رادو، قصه 3سال و 3هفته

 عجیب ترین قاب بازی پرسپولیس و پارس جنوبی، بدون تردید تصویر خمیازه کشیدن علیرضا بیرانوند روی نیمکت سرخپوشان بود. گلر شماره یک تیم ملی، برای دومین بازی پیاپی جایی در فهرست نفرات اصلی پرسپولیس پیدا نکرد. بیرو برای توجیه نیمکت نشینی برابر سایپا به حربه «مصدومیت مصلحتی» پناه برده بود، اما این بار دیگر از این ترفند هم نتوانست استفاده کند. در روزی که بوژیدار رادوشوویچ آسان ترین کلین شیت عمرش را به ثبت رساند، بیرانوند روی نیمکت از سر بی انگیزگی خمیازه تحویل عکاس ها داد. می گویند در جریان شادی گل دقیقه 95 هم بیرو تنها کسی بود که از جایش بلند نشد؛ خبری که اگر راست باشد، خیلی تلخ است.

بهترین گلر این سال های فوتبال ایران، قطعا بابت نیمکت نشینی شوکه شده، اما خوب است او نیم نگاهی به کارنامه اش در این چند ماه بیندازد و منصفانه قضاوت کند که شایسته چنین شوکی بوده یا نه. رادوشوویچ در 5بازی این فصلش هیچ گلی دریافت نکرده و کلی هم سیو خوب داشته، درحالی که بیرانوند در 10بازی 7 گل خورده؛ گل هایی که شاید در نصف بیشتر آنها رد پای قصور و اشتباه او به چشم می خورد. در حوزه مسابقات ملی هم وضع همینطور بوده؛ تا جایی که بیرانوند حتی روی بازیکن تیم ملی کامبوج هم پنالتی کرد، گرچه خودش آن را گرفت. او برابر عراق هم 2گل خورد که مخصوصا گل دوم جای دفاع نداشت. بیرو که امسال در لیگ غیر از مهار پنالتی استقلال هیچ کار خاص دیگری انجام نداده، در 2 بازی تدارکاتی آذرماه برابر شاهین تهران و سرخپوشان پاکدشت جمعا پنج گل دریافت کرده؛ آیا این آمار قابل باور است؟

به اینها باید بعضی سوءرفتارهای علیرضا را هم اضافه کرد. بعد از بازی هفته دوم با تراکتورسازی ویدیویی منتشر شد که نشان از رفتار زشت و تحریک آمیز او داشت. پس از آن در دیدار با سپاهان هم بیرانوند با معرکه گیری اش در میانه های نیمه دوم، تمرکز خودش و کل تیم را به هم ریخت و دقایقی بعد یک گل 30متری خورد؛ گلی که شاید سرنوشت فصل را عوض کند. اصلا به همین آخرین بازی بیرو مقابل گل گهر نگاه کنید. او غیراز گل ساده ای که می خورد، به خاطر یکی از همان اصرارهای معروفش به پاسکاری های زاید و مغرورانه در مقابل دروازه خودی، یک ضربه ایستگاهی خطرناک به تیم رقیب هدیه می کند و تازه در میکس زون نشان می دهد بابت این رفتار اصلا هم پشیمان نیست. پارسال در مسابقه با تراکتور، یک بار برانکو از بیرانوند خواست بازی را سریع تر شروع کند، اما بیرو سرپیچی کرد و بعد هم با تبختر خاصی به خبرنگاران گفت: «این من هستم که تصمیم می گیرم چه زمانی بازی را شروع کنم.» اما خب شاید با کالدرون نشود از این شوخی ها کرد. او حالا بیرون نشسته و کاش به جای هر خبط دیگری، قدر این تلنگر را بداند. رسیدن به قله هفته ها طول می کشد، اما سقوط از آن در کوتاه ترین زمان ممکن اتفاق می افتد.

بوژیدار 3سال تمام بازنده رقابت با بیرانوند بود، اما در تمام طول این مدت یک رفیق و همراه بامعرفت باقی ماند. او هر بار مصاحبه کرد و گفت: «من نیمکت نشین بهترین گلر آسیا هستم و به این موضوع افتخار می کنم.» بوژیدار با همین روحیه، همیشه نخستین نفری بود که بعد از گل های مهم از نیمکت کنده می شد و به سمت گلزن یورش می برد. حالا اما بیرو 3 هفته هم وارونه شدن این رقابت را تاب نیاورده و روی نیمکت خمیازه می کشد، خمیازه ای که خیانت به تیم، به یک رقیب محترم و البته خود علیرضاست. کاش بدانی چه می کنی پسر خوب!