بی پرنسیب مثل طارمی

فردوسی پور سرانجام توانست مقاومتش را بشکند و او را به نود بکشد. اما حالا، پس از دیدن چند دقیقه ای او در برنامه زنده و شنیدن صحبت هایش، باید به کسانی که مانعش می شدند و اصرار داشتند كه تن به مصاحبه زنده ندهد، حق داد. طارمی هم مثل بعضی از ستاره های فوتبال چیزی از سیاست و نمایش نمی داند. این بی دست و پا بودن مقابل میکروفن و دوربین، وقتی بیشتر کار دست او می دهد که شاهد باشیم بیرون از زمین فوتبال، استعدادی برای توجیه خطاها و پنهان کردن شخصیت پیش پاافتاده اش ندارد. بازیکن درجه یکی که با زدن  سوت آخر بازی، تبدیل به شهروندی بسیار معمولی می شود. با همان تلاش مرسوم برای زرنگی و چنگ انداختن به منافع بیشتر. با همان سطحی نگری که از فرد عامی می شود، سراغ گرفت. نه نشانی از ذکاوت، اراده و جاه طلبی، نه اصالت. صفاتی که ربطی به خاستگاه آدمیزاد ندارد. در همین فوتبال چه بازیکنانی که از پایین شهر و زمین های خاکی آمدند اما تشخص پیدا کردند و خود را ساختند. بازیکنانی هم بودند که از همه امکانات و امتیازات، هیچ برنداشتند.

اگر درمورد طارمی تردیدی وجود داشت، حالا برطرف شده است. مسیری که او طی کرده، در فوتبال و زندگی شخصی، گویی دو خط متنافر است. رشد تحسین برانگیز با پیراهن باشگاهی و ملی و حراج محبوبیت و عزت در میان افکار عمومی. بازیکن بزرگی که نمی تواند تصمیمات بزرگ بگیرد. با اصرار کودکانه اش برای کسب درآمد بیشتر، به هر طریق. با لحن حقارت باری که در صحبت با هدایتی می شنویم و شباهتی با یک سوپراستار ندارد. با بی تعهدی و بی مسئولیتی نسبت به همه چیز، به خودش، به پیراهن باشگاهی که به تن می کند و به طرفدارانش. وقتی که پای هیچ چیز و هیچکس نمی ایستد. همانطور که مدیران باشگاه سابق را به پر کاهی می فروشد، هوادار متمولش را هم - بدون حداقلی از دوراندیشی و زیرکی- می فروشد. همانطور که از عشق به هوادارانش می گوید؛ اما آنها را هم به پیشنهاد باشگاه قطری می فروشد. او احتمالا از پرنسیب و اصول شخصی چیزی نشنیده است.

انتظاری نباید داشت، مهدی طارمی در همه این سال ها اگر تغییری هم کرده باشد در ظاهر است. خودرویی که در خیابان چشم ها را خیره می کند و لباس هایی که لابد پول کلانی بابتشان پرداخت شده است ولی سرتاپایش فریاد می زند از رسیدن به طبقه اجتماعی بالاتر، حتی قواعد را نیاموخته است. سلبریتی ای که نمی داند در مجالس رسمی نباید شلوار پاره پوشید و با کفش بدون جوراب ظاهر شد. کت تنگ و آستین های کوتاه و پیراهنی که یک طرفش از شلوار بیرون می ماند. همه اینها را می شد به فروتنی اش در مقابل طرفداران، به وفاداری باشگاه یا حتی اعتقاد و تمایل به متفاوت بودن بخشید، اگر او را بازیکنی می دیدیم که در زندگی به ارزش هایش پایبند بود. اما ابراز نظرهایش هم گواهی داده اند که بیشتر دنبال فرصت ها و لحظه هاست تا این که فلسفه ای برای خودش داشته باشد. ایرادی هم ندارد و این مورد را باید به حرف های فرانک اوفارل ارجاع داد. اوفارل به حشمت مهاجرانی گفته بود:« شب قبل بازی با چلسی، درهتل تیم، مچ جرج بست را با سه دلبر در اتاقش گرفتم. اول بازی گذاشتمش روی نیمکت. داشتیم می باختیم. نیمه دوم اومد تو زمین و سه تا زد. ستاره با بقیه فرق داره، حتی خوشگذرون اش.» قیاسی بسیارمع الفارق.

برای مهدی طارمی هم باید بهترین ها را آرزو کرد. این که در تیم ملی بدرخشد و مردم را خوشحال کند، بی توجه به این که خارج از زمین چقدر متعالی یا بی پرنسیب است. اما سخت است بخواهیم احترام بیشتری برای او قائل باشیم. احترامی که خودش هم نمی تواند توصیف کند.