تبريك به درخشان بابت اين تصميم ويژه!

پیام صادقیان شاید امشب تنها پرسپولیسی ناراحت دنیاست. چرا که او پس از اتمام بازی پرسپولیس و لخویا پاسخی به سوال خبرنگاران حاضر در میکسدزون نداد و با ناراحتی ورزشگاه را ترک کرد. اینکه این ناراحتی تا چه حدی می تواند تعهد و صداقت بازیکن را در علاقه مندی به باشگاه مطبوعش زیر سوال ببرد، بحثی است که جداگانه باید به آن پرداخته شود. در اینجا قصد داریم به بازی گرفته نشدن پیام را از دید نفر اول کادر فنی پرسپولیس بررسی کنیم.
 
تصویری که این روزها در ذهن هواداران فوتبال از پیام صادقیان نقش بسته، بسیار متفاوت است با آنچه که در سال گذشته از این جوان بااستعداد دیده بودیم. درگیری، حاشیه، پست های شبانه در اینستاگرام، مصدومیت و خمیازه در تمرین و گرم کردن در کنار زمین با چهره ای که رخوت از آن می بارد. این ها احتمالا اولین تصاویری است که با شنیدن نام صادقیان در ذهن و ضمیر فوتبال دوستان نقش می بندد. شاید حتی دوآتشه های پرسپولیسی هم آن پاس گل بیرون پای زیبای او در سال گذشته به خلعتبری را فراموش کرده باشند.

امروز و در نیمه دوم اولین بازی آسیایی پرسپولیس، یک بار دیگر همان تصویر خنثی از پیام در حال گرم کردن درکنار زمین بر روی صفحه تلویزیون نقش بست. اما دست تقدیر جریان بازی را طوری رقم زد تا حمید درخشان یکی از بهترین تصمیم های طول دوران مربی گری خود را بگیرد. پرسپولیس به گل رسید و بازیکنان حریف قطری روی به جنگ روانی آوردند. این فضا آن هم در ورزشگاه آزادی می توانست شماره ۱۱ پرسپولیسی ها را به یک انبار باروت مبدل کند. چرا که پیام پرحاشیه می خواست درروزی که عابدزاده بود، کریمی بود، و البته مهدوی کیا هم بود بگوید که خوابش نمی آید، که غیرت دارد و مانند آن ها عاشق پیراهن سرخ است. اثبات همه این ها برای بازیکنی با خصوصیات روحی پیام صادقیان در روزهایی که از لحاظ فنی به هیچ وجه آمادگی لازم برای ابراز وجود در مقابل بزرگانی مانند کریمی و عابدزاده و مهدوی کیا را ندارد، فقط از یک راه میسر است: جاده خاکی. و این دقیقا همان چیزی بود که قطری ها می خواستند.
 
باید به سرمربی پرسپولیس تبریک گفت بابت تصمیمی که نگرفت، چرا که بر همگان ثابت شده است که خلا تکنیک، سرعت و خلاقیت بازیکنانی مانند صادقیان را می شود با فداکاری و انسجام تیمی و اندکی دوندگی بیشتر پر کرد، مانند آنچه که در تیم ملی عراق بدون کرار جاسم شاهد بودیم و یا در همین پرسپولیس دیدیم که چطور فداکاری و دوندگی نورالهی باعث فراموش شدن بازیکن پرمدعا و همیشه طلبکاری مانند حقیقی شده است. پس می توان بدون اتکا به نام ها تیمی یکدست و همدل داشت و در چنین فضایی است که از بازیکنی مانند هادی نوروزی نمایشی را می بینیم که هرگز انتظارش را نداشتیم.

برای پیام صادقیان هم فقط می توان امیدوار بود و آرزو کرد او که از بزرگانی مانند باقری و دایی یاد نگرفت، یک روز به طور اتفاقی با مجاهد خذیراوی یا یکی از مجاهدهای تباه شده فوتبال ایران هم صحبت شود، شاید راه حل لقمان بر او کارگر شود.


نویسنده: رضا ایرانی