تشابه چند پرسپوليس در اتاق تشريح تاريخ/ آنها گل می زدند، اینها فقط موقعیت گل می سازند

اگر ملاک مان برای لذت بردن از فوتبال، هواداری از تیم های تهاجمی باشد، می توانیم در لیگ ایران به غیر از تیم هایی مثل استقلال و ذوب آهن که آمار گلزنی نسبتاً خوبی دارند، به پرسپولیس اشاره کنیم؛ تیمی که به صورت مداوم در حمله است و تمرکز خوبی در انجام تاکتیک های تهاجمی از خود بروز می دهد.

اين تيم خوب بازي مي كند اما واقعيت اين است كه خوب گل نمي زند. فراموش نكنيد «گل نزدن» اين بار براي تيمي رقم مي خورد كه سابقاً به خاطر مهاجمانش سرشناس بود و همه اهالي فوتبال از مدل رفتاري خط حمله اين تيم در سال هاي قبل لذت مي بردند.

يكي از مهم ترين خطوط تهاجمي در پرسپوليسي كه به سمت پيشرفت حركت مي كرد را علي پروين ساخت. او در كنار ناصر محمدخاني مي توانستند هر خط دفاعي را جا بگذارند، دور بزنند، دريبل كنند و بشكنند. آن تيم، هنوز هم مورد تقدير و تمجيد قرار مي گيرد و به شكل يك ايده آل در فوتبال ايران درآمده است. مي گفتند پروين روي يك دستمال مي تواند 3 نفر را دريبل بزند. در مورد محمدخاني هم فقط اين را بگوييم كه بازيكنان پرسپوليس سعي مي كردند توپ را از ميانه زمين رد كنند و به او پاس بدهند، سپس به فكر شادي گل باشند.

يكي ديگر از محبوب ترين پرسپوليسي ها در 30 سال گذشته، زوجي بود كه با حضور فرشاد پيوس و مرتضي كرماني مقدم ساخته شد؛ يك زوج هماهنگ و مكمل. آنها در پرسينگ و چهارچوب شناسي يكديگر را كامل مي كردند. هنوز هم آمارهايي وجود دارد در مورد تعداد گل هاي فرشاد پيوس كه به اين زودي هيچ مهاجمي در لباس پرسپوليس به آن نمي رسد. تيم كاملاً هجومي، تيمي كه فوتبالش هركسي را راضي مي كرد و به قول علي پروين، در همان 30 دقيقه اول 3 گل مي زد و خلاص!

تيم وينگو بگوويچ در ليگ سوم حرفه اي نيز تيمي تهاجمي بود و با برد 8 بر 2 مقابل داماش گيلان، ليگ را شروع كرد اما رفته رفته شرايطش تغيير كرد و به تيمي بسيار ضعيف، پرحاشيه و ناتوان بدل شد؛ تيمي كه انگار ستاره هايش، فوتبال بازي كردن را از ياد برده اند.

بعدها با تيم مصطفي دنيزلي در ليگ ششم مواجه شديم. نه مهره داشت، نه ستاره، نه ابزار، نه حتي زمين تمرين ثابت اما آنقدر چشم نواز بازي مي كرد كه به يكي از جذاب ترين پرسپوليس هاي ليگ برتر بدل شد. با اين حال دنيزلي در كسب قهرماني با آن تيم ناكام شد. به جاي قهرماني، آقامصطفي هديه جذاب تري به هواداران داد و آن، پيشي گرفتن از استقلالي بود كه با 11 امتياز تا اواخر ليگ از پرسپوليس جلوتر بود. اين هديه، براي هواداران متعصب پرسپوليس حتي شيرين تر از قهرماني بود چرا كه يادشان نمي رود صمد مرفاوي سرمربي آبي ها بعد از دربي گفته بود: «باخت هاي ما مهم نيست چون هنوز 11 امتياز از پرسپوليس پيش هستيم» اما در پايان فصل، پرسپوليس سوم شد و استقلال چهارم!

تيم افشين قطبي در فصل هفتم نيز جالب توجه بود. زوج تهاجمي محسن خليلي در كنار عليرضا نيكبخت كه با هم رابطه خيلي خوب و صميمانه اي نداشتند و حتي شايعه شده بود در لحظات حساس به يكديگر پاس هم نمي دهند ولي به راحتي گل مي زدند و در شادي گل يكديگر شركت مي كردند. آن تيم قهرمان ليگ شد، يك قهرماني فراموش نشدني و بزرگ در دقيقه 7+90. شايد حقش بود قهرمان شود چون واقعاً تيم خوب و مدرني شد.

حالا اما ما مشغول آناليز تيم برانكو هستيم. يك تيم پرقدرت در حمله و ضعيف در گلزني. هيچ كس نمي داند مشكل دقيقاً از كدام ناحيه است. مهدي طارمي دو پنالتي و بيش از 10 فرصت مسلم گلزني را طي 21 بازي گذشته از دست داده اما هنوز آقاي گل ليگ است و اگر پرسپوليسي ها مي خواستند توسط ساير بازيكنان شان در موقعيت هاي طلايي به گل برسند، در كنار طارمي در جدول آقاي گل ها، نام هاي ديگري از ليست پرسپوليس مي ديديم. اين تيم در حالت حمله حتي از پرسپوليس هاي گذشته كه نام برديم نيز پرقدرت تر است اما هرگز نمي توان قدرت گلزني اين پرسپوليس را با تيمي كه فرشاد پيوس يا ناصر محمدخاني را در تركيب خود داشت، مقايسه كرد.