حق به جانب مثل علی دایی/ مردی که همیشه مُحِق است

برای علی دایی مینویسم؛ آقای گل دنیا، کاپیتان تیم ملی ایران، کاپیتان پرسپولیس و متاسفانه یک سرمربی لیگ برتری!

وقتی در جام جهانی 2006 آلمان آنگونه تیم ملی را بهم ریخت و به با ناکامی به ایران بازگشتیم، دایی وارد مرحله جدیدی از زندگی اش شد. مرحله یاغیگری!

دایی فهمیده بود که می تواند حق با او نباشد اما ادعا داشته باشد و این شاید نقطه عطفی بزرگ اما منفی در زندگی ورزشی علی دایی شد.

دایی با ناداوری و یک پرچم اشتباه علیه استقلال اهواز فیروز کریمی، قهرمان لیگ ششم شد و از همانجا به طرز عجیبی به نیمکت تیم ملی هم رسید تا با نتایج افتضاحی که بدست آورد، از جمله باخت به عربستان در ورزشگاه آزادی، تیم ملی عملا شانس صعود به جام جهانی 2010 آفریقای جنوبی را از دست بدهد.

بازار دایی اما داغ بود. راه آهن، صبای قم، نفت تهران، سایپا و حتی پرسپولیس تیم های لیگی برتری هستند که دایی هدایتشان کرده و در این بین هیچ عنوانی بهتر از نایب قهرمانی لیگ 93-92 آن هم با پرسپولیس پرستاره ای که محمد رویانیان ساخته بود، بدست نیاورده است.

دایی اما همیشه اعتراض دارد البته فقط به داور و بازیکنان حریف!

هیچگاه بازیکنان دایی و خود آقای به اصطلاح سرمربی اشتباهی ندارند و همیشه دیگران اشتباه می کنند. همیشه در کنفرانس های بعد از بازی با گلایه های دایی از داوری روبرو هستیم و بعید میدانم حتی یکبار هم که شده، دایی از داوری عذرخواهی کرده باشد. سرمربی فعلی سایپا جوری رفتار میکند که انگار همه داوران کمر به قتل او و تمیش بسته اند و با این دیوار پرخاشی که ساخته هم از اشتباهات داوری نفع میبرد و هم داوران را میکوبد. برای مثال همین بازی روز گذشته پرسپولیس - سایپا را مرور میکنیم.

بازی خشن شاگردان دایی فقط و فقط 2 کارت برایشان داشت که ان هم فقط یک کارت زرد برای خطا بود و کارت دوم در دقیقه 96 داده شد! نکته بعدی گل تساوی سایپاست که در شرایط آفساید به ثمر رسید اما دایی هنرمندانه بعد از بازی نتیجه تساوی امروز را گردن داور انداخت با این ادعا که زرگر 2 پنالتی تیمش را نگرفته است. شاید بتوان گفت نقطه عطف بازی در دقیقه 93 رخ داد. جاییکه آرمان رمضانی ابتدا بر روی سیدجلال خطا میکند و حسینی پس از سرنگونی خودش، مهاجم سایپا را نیز به زمین می اندازد. در این صحنه داور خطای سیدجلال را گرفت تا تمام درگیری های حین و بعد از بازی با همین خطای بیجای حسین زرگر که به نفع تیم آقای همیشه مدعی گرفته شد، بوجود بیاید.

این اخلاق زشت دایی در مدعی بودن و وقاحت اما به بازیکنان و کادرفنی تیمش هم سرایت کرده و آن ها در آبی که سر بالا رفته است، مصداق قورباغه های هفت تیرکش را دارند. دایی و بازیکنانش تا به حال هیچگاه اشتباهات فنی نداشته اند. آن ها حتی وقتی با اختلاف چندین گل هم می بازند، همچنان تیم برتر میدان بوده اند و توانایی برد داشته اند!

ادبیات دایی در تمامی کنفرانس های بعد از بازی تنها یک روند دارد. تیم او از داوری لطمه خورده است. تیم او تیم برتر میدان هم بوده است. با کمک همین دو مورد او تمامی بی اخلاقی های بازیکنان، نیمکت تیمش و خودش را توجیح میکند. دایی دشمنانی فرضی از جنس داور می سازد و حتی وقتی به نفع آقای سرمربی هم سوت میزنند، بازهم ارث پدرش را از آن ها میخواهد.

در این بین باید به نقش محمد دایی هم اشاره کنیم که در اکثر بازی ها با بی اخلاقی و اعتراض از کنار زمین اخراج می شود. وقتی آقای سرمربی و برادر بی کارنامه اش اینچنین فوتبال را به غیرفوتبال تبدیل می کنند از بازیکنان کوچکی و وقیحی مانند محمدرضا سلیمانی و صادق بارانی معلوم الحال که فصل گذشته در بازی پرسپولیس - پیکان با کریم باقری هم درگیر شده بود و به او توهین کرده بود، نمی توان انتظار چندانی داشت.

چه شیرین است ساخت دشمنانی فرضی و توجیح تمامی ناکامی ها با پناه گرفتن پشتشان!