حلال مان کن گروهبان!

یکشنبه شب درست در دقایقی که بارسا و رئال آماده استارت زدن یکی از تماشایی ترین دوئل های قرن می شدند، خبری در ایران سینه به سینه و صفحه به صفحه می چرخید که بند دل را پاره می کرد: «گروهبان جمشید دانایی فر توسط گروهک تروریستی جیش العدل کشته شد.» چقدر دوست داشتیم خبر دروغ باشد، شایعه ای از جنس همان هزلیات اینترنتی، همان ها که از سر تفریح یک روز خبر مرگ فلان هنرپیشه را می دهند و روزی دیگر از ازدواج این ستاره کاغذی با آن سوپراستار الکی حکایت می کنند. به اینجا که رسید اما، انگار فیس بوک هم شد منبع موثق. انگار درست همان لحظه ای که مسی و رفقا از پله های چارتر شیک بارسا پایین می آمدند، مرزبان بی پناه ایرانی از سکویی دیگر بالا می رفت تا مرگ را غریبانه در غربت به آغوش بکشد.

حلال مان کن گروهبان! باور کن دست های مان خالی بود. دیری است که برای جماعت گرفتار در خاک خودمان هم کاری از پیش نبرده ایم، چه برسد به تو و دوستانت که آن سوی مرز در اسارت جهل بودید. همه آنچه در توان مان بود را به کار بستیم، اما این جهد چند صد هزار نفری با آن اینترنت زغالی و این سامانه پیام کوتاه به جایی نرسید که نرسید. انگار جای چیزی خالی بود؛ چیزی شبیه یک عزم دیپلماتیک، یک اراده ملی که به جای لب تاپ و کامپیوتر، از پشت میز مسوولان به جوشش دربیاید. با این مسیج ها فوق فوقش بشود استیلی را حیا داد، یحیی را ادب کرد و سراغ دلجویی از مهدوی کیا رفت، به قوچان نژاد «دمت گرم» گفت و بین زیبایی های گل قاضی و خلعتبری، یکی را برگزید. آخرین رمق این پیامک ها شاید بالا بردن ستون های رنگارنگی باشد که نقش هیزم کری خوانی برای تیفوسی ها را بازی می کنند. آزاد کردن اسیر، ماموریت سختی بود برای این صفر نهصد و فلان ها...

حلال مان کن گروهبان! زورمان نرسید. چشم دوخته بودیم به دست آنها که سالانه میلیون ها دلار صرف برپایی سمینار و راه اندازی کنفرانس و تولید فیلم و سریال های سیاسی می کنند تا شاید سر سوزنی از این سیل اسکناس را پای نگهبانان مرز بریزند، اما ظاهرا خود عبث بود آنچه می پنداشتیم. سخت است که صورت نوزادت را نبینی و بروی، می دانیم. سخت است که از ته دلت بخواهی و نتوانی، بدان.

این یک معامله یکطرفه بود؛ تو برای مرز جانت را گذاشتی و مرز برای تو هیچ. دریغ از یک پیغام تسلیت خشک و خالی. اس ام اس تبریک سال نوی روحانی رسید، اما خبری از شراکت در غصه های نوروزی خانواده تو نبود. کاش کشتن اسیر، کشتی آزاد بود تا پیام ها نوبت به نوبت از راه برسند. حلال مان کن گروهبان.