حکایت شرم!

بازی برگشت فینال لیگ قهرمانان آسیا که تمام شد یک کلمه در ذهن نقش می زد «شرم»

شرم را در وجوه مختلف این بازی  و حواشی آن می توانستیم استفاده کنیم.

نخست از تیم پرسپولیس باید بگوییم . به واقع کادر فنی و بازیکنان نباید از نایب قهرمانی در این بازی  شرمگین باشند. آنها از دو پنجره نقل و انتقال محروم بودند و با انتقال چهار بازیکن اصلی خود مواجه و دو مصدوم قبل از این مسابقه و یک مصدوم در جریان بازی داشتند و با اخراج  نعمتی در بازی رفت با تمام وجود بازی کردند. آنها به قدری شجاعانه بازی کردند که ژاپنی ها اقدام به وقت کشی می کردند کاری که نگارنده هیچگاه از آنها ندیده بود. آنها جنگیدند بدون آن که بازیکنانی در حد کیفیت و تجربه  کاشیما داشته و بسیاری از بازیکنانش در پستهای غیر تخصصی بازی کردند.

در این بین اظهار نظر یگانه یکی از پیشکسوتان پرسپولیس هم  باید باعث شرم او باشد که معتقد است محرومیت از فصل نقل و انتقال می تواند دلیل حضور تیم در فینال باشد و این اظهار نظر بی شک هر شنونده ای را شرمگین می کند که چگونه چنین شخصی با این افکار  می توانسته است روزی سرمربی تیم ملی باشد؟

زمانی که بازیکنان پرسپولیس برای دریافت جوایز خود رفتند . شاهد بودیم وزیر ورزش بجای شرم از انتخاب مدیرانی که بدون مجازات و توضیحی پرسپولیس تضعیف و بی هیچ تردیدی قهرمانی را از آنها گرفتند مشغول شعف و شوری بی دلیل بود و دستهای سید جلال حسینی را با حرکاتی کاملا غیر رسمی و تا حدی کودکانه بالا می برد کاش  شرمی برای اشکهای آن تماشاگران باوفا  پرسپولیس بود.

شرم نامه دیگر رفتاری بود که با بانوان ما که به استادیوم آمده و نخواستند که اجازه شادمانی کردن به آنها بدهند را شاهد بودیم . هیچ اشاره ای در تلویزیون به حضور آنها حتی با نشان دادن صحنه ای نشد و برخی  از این بانوان تا دقیقه 20 اجازه ورود نداشتند و برخی هم راه ندادند. می پرسیم شرم از نشان دادن بانوان شرم ملتی نیست؟

این که عده ای بخواهند موفقیت های یک باشگاه ایرانی در آسیا را که حداقل سود آن کسب سهمیه بهتر برای حضور در مسابقات سال آینده فوتبال ایران است را ملی نبینند و ندانند که قهرمانی یک تیم از هر کشور تنها جنبه باشگاهی ندارد و در تالار افتخارات و رزومه کشور در کنفدراسیون قاره ای محسوب می شود بی شک باید باعث شرم کسانی باشد که این اطلاعات اندک از فوتبال را ندارند اما در فوتبال ما صاحب سمت هستند.

نکته دیگر باز سازی استادیوم یک صد هزار نفری ما بود که 40 سال طول کشید  براستی نباید شرمگین باشند که حتما باید اجباری از خارج باشد تا به فکر آبادانی باشیم؟