خیز ارتش سرخ برای میزبانی در تهران

انواع ترسیم ها و تعریف ها از روش برگزاری مرحله گروهی فصل جدید لیگ فوتبال قهرمانان آسیا صورت گرفته است. برخی می گویند میزبانی هر یک از گروه های پنجگانه غرب آسیا به یکی از کشورهای این منطقه سپرده می شود و ایران توسط پرسپولیس در گروهی میزبانی را برعهده می گیرد که طبعاً در میان تیم های آن، نشانی از باشگاه های عربستانی نیست. به موازات همین مسأله، الهلال عربستان هم در گروهی میزبانی خواهد کرد که تیم های ایرانی در آن غایبند و برای میزبانی گروه های دیگر کشورهای قطر و امارات و امثال آنان در نظر گرفته شده اند. این حالت ها از زمانی باب و مطرح شد که قطر از میزبانی تمامی مسابقات مرحله گروهی دسته های مختلف کنار کشید. فصل پیش به سبب بلاتکلیف ماندن تیم های شرق قاره، قطر حتی جور آنها را هم کشید و کاری را کرد که قاعدتاً و لزوماً باید توسط کره، ژاپن یا چین صورت می پذیرفت. اما پس از انباشت این گونه مسابقات در دوحه و بالا رفتن ارقام بیماران کرونایی بر اثر کثرت رفت و آمدها و پس از اینکه قطر هزینه های زیادی را در این راه متحمل شد و بابت میزبانی مسابقاتی که بهره ای برای خودش نداشت، وقت و انرژی زیادی را هدر داد، مقام های قطری به این صرافت افتادند که در طرح های قبلی خود تجدیدنظر کنند و از این پس میزبانی های گسترده و بدون سود به حال خود را پذیرا نشوند و آهسته بیایند و آهسته بروند. با این اوصاف، بحث میزبانی احتمالی پرسپولیس برای مسابقات گروه خود و همچنین الهلال و سایرین برای گروه های مربوطه به یکی از مباحث اصلی فوتبال آسیا تبدیل شد و AFC راه های مختلفی را برای به سامان رساندن کار در ذهنش طراحی کرد و یکی از آنها، همانی است که پیش تر گفتیم و همگروهی های پرسپولیس را به تهران می کشاند تا در ورزشگاه آزادی روبه روی نایب قهرمان سال های 2018 و 2020 آسیا بایستند.

 
حتی در استادیوم هایی خالی
با اینکه این مسأله هنوز قطعیت ندارد و فقط یک طرح و البته پیشنهاد و درخواستی مستقیم از سوی سرخ های تهرانی و خیزبرداری آشکار آنها به سوی این هدف است، اما چون بحث میزبانی تمامی مسابقات توسط قطر برای دومین سال متوالی قدری دور از ذهن نشان می دهد، قرمزهای تهرانی از شانس قابل توجهی برای کسب میزبانی برخوردارند و AFC هم به سبب نتایج قوی سال های اخیر آنان، مانعی در این راه نخواهد بود. درست است که بازی در استادیوم خالی از تماشاگر آزادی امتیاز میزبانی را از آنچه همیشه به چشم دیده ایم، کمتر خواهد کرد اما در هر حال قرمزها بهتر می توانند در تهران به خواسته خود که عبور مجدد از مرحله گروهی و رسیدن به دور حذفی است، نائل شوند تا اینکه مسافر یکی از کشورهای غرب آسیا شوند که طبعاً حمایت از رقبای عربی پرسپولیس در آن بسیار بیشتر از چیزی خواهد بود که در تهران می بینیم و از حد چند فرد قلیل و عرب های مهاجر فراتر نمی رود. فوتبال ایران و پرسپولیس البته باید برای روز آخر مرحله گروهی فکری کنند زیرا دو دیدار آن روز باید به طور همزمان در دو استادیوم برگزار شود و اضافه بر آزادی، ورزشگاه دیگری هم به AFC معرفی شود و مهر تأیید بخورد.
 
هر 3 روز یک بار
بازی های تمامی گروه های غرب آسیا به طور فشرده و مجتمع از 25 فروردین تا 10 اردیبهشت 1400 انجام خواهد شد و البته گروه پرسپولیس یک روز زودتر (و در 9 اردیبهشت) به کار خود پایان خواهد داد. به این ترتیب و به سبک و سیاق آنچه در دوره 2020 این مسابقات دیدیم، تیم ها هر 3 روز یک بار به میدان می آیند تا هر یک از آنها 6 بازی مقرر را انجام بدهند و از هر گروه دو تیم بالا بروند و به مرحله یک هشتم نهایی برسند که شروع دور حذفی است. سال پیش چنین روش و برنامه ای به مذاق پرسپولیس چنان خوش آمد که با وجود داشتن فقط یک امتیاز از دو دیدار اولش (که پیش از ظهور کرونا جمع آوری شده بود) در چهار دیدار بعدی سه برد و فقط یک باخت را به ثبت رساند و در مرحله حذفی هم سه حریف توانمندش شامل پاختاکور ازبکستان و النصر عربستان را یکی پس از دیگری شکست داد تا تیم اول غرب آسیا شود و در فینال به مصاف اولسان هیوندای کره جنوبی برود که در شرق آسیا اول شده بود و البته فینال را به رقیب کره ای واگذار کند.
 
آرزوی همگانی
سرخ ها در صورت میزبانی مرحله گروهی این شانس را دارند که یک بار دیگر سرگروه شوند و به مرحله حذفی برسند و برای آن مرحله هم فکری اساسی کنند و شاید یک بار دیگر به فینال برسند. فینالی که همگان آرزو دارند از فینال های 2018 و 2020 آسیا مقابل کاشیما انتلرز ژاپن و اولسان هیوندای خوش فرجام تر باشد.