درباره ما و پیام صادقیان؛ نکند مقصر باشیم

اول/ خالکوبی، آرنج، خمیازه، تتلو، اینستاگرام، قلیان، شب نشینی، توهین نژادی، شیشه های رختکن، نیمکت، دلهره و حالا اخراج. همه ی چیزهای وحشتناکی که پسر حسن صادقیان را از قهرمان جام جهانی نوجوانان و خدای پاس گل ذوب آهن رسانده به این جا. به بغض خفه ی بعد از سقوط. به این که چه طور عادت پدر از سرش افتاده و بی خیال رویا شده. حوالی کدام بد از ظهر از خواب پریده و برای همیشه فراموش کرده دریبل بزند. پای کدام رفقای بد نشسته و تصمیم گرفته روی مادر را دیگر سفید نکند. درام غم انگیزی است آخر این همه استعداد کاپیتان «امید» مان در بیست و سه سالگی. آدم دلش می گیرد از این همه آگهی ترحیم روی پیشخوان هر صبح. عصبی می شود از این روزهای نیکبخت و مجاهد شدن. بعد از همه ی سال های شیرین قبل اما ، پیام فقط همین یک سال آخر را کج رفته. هنوز بچه تر از این هاست که نشود پایش را از بیراهه بیرون کشید. ته وجودش این قدر دارد که دل مان را ببرد و برای خودش کسی بشود دوباره. هنوز زنده است. رویای دورتموندش تب کرده ولی تمام نکرده. چشم هایش شاید هنوز بسته باشد اما پشت تمام آن دریبل های لب خط حتما ذکاوتی هم هست. آن قدر که قاطی آدم های بند پول و پارتی دور و برش، ما رفقای هرگز ندیده را هم دریابد. ما که وسط این شهر شلوغ، خود پیام را که نه، فوتبالش را فهمیده ایم. که حیف مان می آید از جادوی تلف شده ی این ساق ها و فکر می کنیم که تمام شدنش روی این نقطه حتما چیزهای زیادی را عوض می کند.

دوم/ پیام خیلی وقت است دیگر به خودش مربوط نیست. این را باید همان وقتی که قاطی دریبل و دلبری، داشت میم مالکیتش را به دنیا می داد، می فهمید. که این جا، پشت این نیمارِ صادقیان شدن ها، اولین اشتباه خیلی وقت ها شاید آخرین اشتباه باشد. که شهرت کنار پول و پورشه و رونق اینستاگرام، آفتی هم دارد. آدم هایی هم هستند که به هوای تیترهای کلفت تر و کلیک های بیشتر لگد پرت کنند سمت پرسه های لب پرتگاهش و نان بخورند از سفره ی رحم الله من یقرا فاتحه برای میّتی که هنوز زنده است! تمام این ها شوی انتلکچوال نیست، پیام مقصر است. خیلی هم مقصر است. اما آن قدر زدیم و آن قدر خورده که فقط برای چند خط بشود همه ی بداخلاقی هایش را کناری گذاشت و فکر کرد به این که نکند ما هم مقصریم. ما که آدم های حرف مردمیم. روزنامه هایی که خیلی وقت ها از شیشه کثیف تریم و هشتگ به دست هایی که دست فُتاده گرفتن هایمان را توی همان فارسی چندم راهنمایی جا گذاشته ایم و آمده ایم توی کار دنیا. پس، پیام صادقیان اگر همین یک نفر نباشد – که حتما نیست – کمی هم فکر کنیم به خودمان. به پادآرمانشهر این روزهای مان. به آدم هایی که می شناختیم و دنیا – و ما - هیچ راه گریزی برای هیچ کدام شان نگذاشتیم. فکر کنیم به مکافات زمین.


علیرضا ارژنگ زاده/ طرفداری