در سودای جام جهاني

دنياي فوتبالفارسي با تفاوتي شگرف با دنياي فوتبال بين المللي دارد. اشتباه نكنيد نمي خواهم از امكانات و سرمايه گزاري و برنامه ريزي و مديريت صحبت كنم كه همه اين عوامل زير مجموعه عامل بزرگ يعني " تفكر " دارند. وقتي افكار صحيح و حساب شده باشند افراد مناسبي يافت مي شوند به ميدان مي آيند،به آنها مسئوليت مي دهند و اين افراد با استفاده از ابزارها و سيستمها صحيح مي توانند برنامه ريزي كنند و سرمايه گزاري را طلب كنند و مديريت نمايند و چنين است كه شاهديم چرخهاي يك سيستم صحيح كار مي كند بهانه معنا ندارد و حرفهاي عجيب نمي شنويم.

 امروز شاهديم آلمان در دوبلين ايرلند جنوبي مي تواند با 6 گل اين تيم را در هم بكوبد و يا روماني در تركيه و اسپانيا در بلاروس. بحثي به اسم امتياز ميزباني كه همواره بهانه اي براي فوتبال ما شده و شكستهاي فاجعه باري را برايمان نظير آخرين شكست فوتبالمان يعني باخت تيم سپاهان در عربستان را به ارمغان داشت را به فراموشي مي سپارند و يا حكايت تعطيلي ليگ كه بهانه اي براي آمادگي بيشتر تيمها است در بازيهاي شب گذشته اروپا به سخره گرفته مي شود زيرا شاهديم در بازي اسپانيا و بلاروس پدرو و آلبا سه بازيكن بارسا و ال كلاسيكو اخير زنندگان گلها و ستاره هستند.

 در بازي كلمبيا اين فالكائو گل زن برجسته آتلتيكو مادريد است كه درخشان ظاهر مي شود و آرژانتين هم گل زني چون مسي در بازي خود دارد. زلاتان ايبراموويچ در بازي سوئد و روني در انگلستان و فان در فارت و هونتلار در هلند ..... گل مي زنند؛اما ما هنوز مي خواهيم در لاي پر قو بازيكنان خود را بگذاريم و حتي از انجام بازي تداركاتي سر باز مي زنيم زيرا مي ترسيم در حاليكه ژاپن و ازبكستان كه در اين هفته استراحت دارند تن به بازي هاي تداركاتي مي دهند اما ما مي پنداريم كه تركيب ما را كره اي ها نمي دانند و آناليزي از تيم كمتر تغيير كرده ما ندارند كه در پشت درهاي بسته بازي هاي خود را بر گزار مي كنيم و مثلا مي پنداريم كه در اطلاعات فوتبال ذخيره سازي كرديم!

 براستي تا به كي مي خواهيم بهانه بد بازي كردن ستاره هاي ليگ را به خستگي آنها ربط دهيم ؟ چرا ليگ خود را در بازي با لبنان تعطيل كرديم و نتجيه بد گرفتيم اما باز اين كار را تكرار مي كنيم ؟ چرا اين همه حاشيه تيم ملي ما خصوصا امثالي چون كريمي دارند ؟ چرا فكر مي كنيم همه چيز فوتبال ارتباط به شرايط ميزباني دارد و آن هم در حالي از اين مسئله صحبت مي كنيم كه شاهد بوديم در سالهاي اخير حتي قطر در همين ورزشگاه آزادي هم اسير جو فوتبال ما نشد و يا تيمهاي استقلال و پرسپوليس در ليگ قهرمانان باشگاه هاي آسيا نتوانستند از پس حريفان بسيار كم تجربه تر از تيم ملي كره جنوبي بر نيامدند و يا شاهد بوديم در تهران و در ورزشگاه دستگردي تيم ملي نوجوانان ما چگونه خود اسير جو ورزشگاه بيشتر از نوجوانان ازبكستان شد.

چرا مي خواهيم افت فوتبال و ستاره هاي خود را كه بي دليل پول مي گيرند و به گذشته آنها هنوز دلخوشيم را در حد بالاترين ها بالا ببريم ؟ در اين چند ساله چند بازي جالب از اين نامها ديده ايم در كلمبيا فالكائو در انگلستان روني و در آلمان اوزيل و كلوزه و در اسپانيا ستارگان بارسا و در ايتاليا پيرلو ستاره باشگاه و تيم ملي خود هستند اما در فوتبال ما به بهانه روحيه دادن مي خواهيم همه چيز را فراموش كنيم.

 در هر حال سه شنبه بازي ما با تيم كره جنوبي است. اما بيائيم اين بازي را با ديگاه منطقي نظاره كنيم. همه دوست داريم به جام جهاني برويم اما در كنار آن بايد به فاكتورهاي جهاني هم نظر داشته باشيم. اگر مي خواهيم در جام جهاني باشيم بايد هم چون جهانيان فكر كنيم و افكار فراتر از فوتبالفارسي داشته باشم. اين كه مثلا رويانيان مديرعامل يك باشگاه بگويد در اردوي تيم ملي 2 ساعت با كي روش و 4 ساعت با اعضاي تيم ملي صحبت كرده و عملا 6 ساعت از وقت تيم ملي را گرفته حرفه اي نيست. اين كه تيم ملي با عناد دو ماه مصاحبه كند بعد با يك بيانه بخواهد همه چيز را تمام كند حرفه اي نيست. اين كه همه چيز را بخواهيم به گرده تماشاچيان و امتياز ميزباني بگذاريم منطقي نيست. اين كه سياهي لشگر از بهترين هاي ليگ در اردوي اخير تيم ملي بسازيم فكر جهاني نيست. اين كه ليگ را تعطيل و بازي تداركاتي نكنيم تفكر بين المللي نيست. اين كه كي روش را به ايران بياوريم و از او مربي وطني با افكار فوتبالفارسي بسازيم آتشي است كه دودش به چشم خود ما خواهد رفت.

دلمان مي خواهد به جام جهاني برويم اما براي رسيدن به اين جايگاه بايد فاصله ها خود خصوصا از بعد تفكر را با جهان بين المللي فوتبال كم كنيم.