دم همه شما گرم!

باخت 2 بر صفر در خانه حریف، شاید یکی از بدترین نتایج ممکن در مسابقات حذفی باشد. به ویژه وقتی رقیب شما تیمی با قدرت تهاجمی کاشیما آنتلرز است، این انتظار وجود دارد که آنها هر لحظه از بازی برگشت به گل برسند و به این ترتیب شاید حتی زدن 3گل هم در ورزشگاه آزادی، پرسپولیسی ها را به رؤیای نخستین قهرمانی آسیا نرساند. به این ترتیب قله ای که تا دیروز کاملا در دسترس به نظر می رسید، حالا در دورترین نقطه ممکن ایستاده است.

الان که تیم باخته و یک نیمه دوم خیلی بد را هم پشت سر گذاشته، انتقاد کردن کار سختی نیست. می شود مفصل نوشت در مورد رفتار ناشیانه سیامک نعمتی که دست برانکو را برای بازی برگشت خالی تر کرد یا پرخاشگری های بی پایان شجاع خلیل زاده که حتی صدای گزارشگر شبکه تاجیکستان را هم درآورد. می شود در مورد امید عالیشاه نوشت که زمزمه های نارضایتی اش از نیمکت نشینی به گوش می رسد، اما هر بار که به میدان می رود به وضوح نشان می دهد درست ترین تصمیم برانکو همین عدم اعتماد به اوست. اصلا می شود از آسان گیری غریب سرخ ها قبل از فینال صحبت کرد؛ آنجا که فضای احتیاط آمیز پیش از بازی با السد دیده نمی شد و جاه طلبی و رؤیاپردازی به جایی رسیده بود که کمال کامیابی نیا می گفت: «کار کاشیما را در ژاپن تمام می کنیم». انگار که پرسپولیسی ها اصلا بازی های این فصل آنتلرز را ندیده بودند و نمی دانستند این تیم چه بلایی بر سر یاران هالک و پاتو آورده است.

همه این حرف ها درست، اما موقع قضاوت در مورد عملکرد کلی این تیم، هنوز اولویت با نشانه های تحسین برانگیز و غرورآمیز است. یادمان باشد این بچه ها همان کسانی هستند که تا پای جان جنگیدند و خودشان را به فینال رساندند. امروز فریاد زدن های آنها را علامت آماتوربازی به حساب نیاورید، درحالی که دیروز همین فریادها را نشانه غیرت و سختکوشی می دانستید. آنها از «جزیره» گذشتند و «سد» را شکستند برای رسیدن به نقطه ای که ژاوی، گابی، بغداد، عموری، خربین، نام تائه هی و یک دو جین ستاره دیگر حسرتش را داشتند. برای این تیم خسته که قبل از جنگ با ستاره های برزیلی ژاپن زخم زبان بچه های علی دایی و بقیه به اصطلاح خودی ها را به جان خرید باید ایستاده کف زد؛ برای تیمی که در تلویزیون اپراتورها با اسمش کاسبی می کردند، اما نتوانست برای سفر آسان به ژاپن حتی هواپیما چارتر کند. واضح است که این تیم سمج، شنبه آینده هم تا آخرین ثانیه برای بقا تلاش خواهد کرد اما حتی اگر این ماموریت غیرممکن به سرانجام هم نرسید، پرسپولیسی ها باید به این نسل افتخار کنند؛ نسل دو نیمه نهایی متوالی در اوج تنهایی.

جمله نفرین شده «چیزی از ارزش بچه های ما کم نشد» آنقدر کلیشه ای شده که حالا دیگر استفاده از آن دل شیر می خواهد، اما گاهی واقعیت چیزی غیراز همین شعار رنگ و رو رفته نیست؛ مثل حالا که خالق زیباترین ثانیه ها بعد از صعودهای حماسی چند ماه گذشته، زمین خورده و درست در همین لحظه است که باید دستش را گرفت. اگر شنبه بعد سکویی روی آزادی خالی بماند، بیش از آنکه نشانه ناامیدی باشد، علامت ناسپاسی است. حتی اگر اطمینان دارید که نتیجه عوض نمی شود، ورزشگاه را پر کنید برای تشکر از تیمی که حداقل برای مان «رؤیا» ساخت؛ غنیمتی بزرگ در این روزها که کابوس حرف اول را می زند.