رنجنامه آقای حاشیه: از استاد علی نصیریان تا سوشا مکانی

سوشا مکانی یک رنجنامه منتشر کرده که در آن هواداران پرسپولیس «نمک نشناس» خوانده شده اند. حالا اینکه این «نمک» کجا بوده که قرمزها قدرش را ندانسته اند، یک بحث دیگر است. بالاخره باید پای درخششی در میان بوده باشد که سوشا از این عبارت استفاده کرده؛ سیوی، مهارتی یا کمک به کسب یک قهرمانی. از دوره همکاری او با پرسپولیس اما به ندرت تصاویری از این دست به یادگار مانده است. بلکه برعکس؛ اشباهات پرشمار مکانی چنان بود که رقبا به او لقب «سوشای آقای گل» داده بودند. محض اطلاع، این شعار از سوی همان جایگاه هایی سر داده می شد که الان مکانی در اینستاگرام برای آنها قلب آبی می فرستد. بگذریم...!

کیفیت فنی سوشا مکانی مشخص است و از دوران حضور او در پرسپولیس هم آنقدر دور نشده ایم که مردم آن روزها را فراموش کرده باشند. غرض، یادآوری این نکته است که خیلی از ما هم در زندگی روزمره خودمان به همین توهم دچاریم؛ طوری که ناشیانه و به غلط احساس می کنیم به حق مان نرسیده ایم یا قربانی شده ایم. حقیقت آن است که در پرسپولیس یک لطف بزرگ به مکانی شد. بین دو نیم فصل لیگ چهاردهم، حمید درخشان با شعار حمایت از سرمایه ایرانی(!) سوشا را نگه داشت و نیلسون برزیلی را در لیست مازاد گذاشت. البته که نزدیکان باشگاه می دانند نیلسون هم حاشیه های زیادی داشت، اما به هر حال این امکان به مکانی داده شد تا بدون رقیب شایستگی هایش را نشان بدهد؛ اما او چه کرد؟ چقدر موفق بود؟ توانایی های فنی به کنار، سوشا حتی از حجم حاشیه هایش هم کم نمی کرد تا به تیم کمک کند. لباس ها  تیپ هایی که سوژه می شدند، زد و خورد در دربی، آن قهر و آشتی مضحک با درخشان و بعد هم داستان بازداشت و حبس؛ شما با پرسپولیس چه کردی که مردم قدرش را ندانستند؟

استاد علی نصیریان که به حق از چهره های ماندگار هنر در ایران است، مصاحبه ای دارد که در آن به رنج های بزرگ شدن اشاره می کند. این بازیگر ارزنده در بخشی از سخنانش می گوید: «یک بازیگر در طول دوره همکاری اش با یک پروژه باید نهایت سعی اش را بکند تا یک گرم چاق و لاغر نشود، دست و پایش نشکند، بلایی سرش نیاید و حتی موقع جابجایی، روی صندلی عقب ماشین بنشیند. دلیلش این است که اگر او لطمه بخورد، کار یک پروژه می خوابد، کل سرمایه گذاری به خطر می افتد و این به حق نیست.» بعد سوشا مکانی وسط کورس قهرمانی پرسپولیس در لیگ پانزدهم به زندان افتاده و تازه طلبکار است که چرا هواداران موقع حبس از او حمایت نکردند! صد البته که منظورمان مقایسه استاد نصریان با مکانی نیست که چنین قیاسی رسما جرم است، اصلا جنون است، اما شما در این دو مثال، تفاوت تفکرها را به خوبی می بینید. بله؛ نصیریان شدن الکی نیست، آبکی نیست.