روزگار تلخ فروپاشي اسطوره‌ها

**احمدرضا عابدزاده پس از آنكه ادامه فعاليت در كادرفني پرسپوليس با پست عجيب و جديد «آناليزور تمرينات» را نپذيرفت و البته شكايت مفصلش به كميته انضباطي نيز راه به جايي نبرد، مطالباتش از سرخپوشان را رها كرد و به عضويت باشگاه استيل آذين درآمد. دروازه بان اسبق باشگاه پرسپوليس، تنها ساعاتي پس از دريافت حكم از دست مالك متمول استيل ، در اظهارنظري حيرت انگيز مدعي شد «اگر هدايتي در پرسپوليس بود، اين تيم امسال قهرمان مي شد»! به هر حال در روزگار هدفمندسازي يارانه ها، شايد خوردن نان به نرخ روز، حتي گريبان عقاب هاي زمانه را هم گرفته باشد... كسي چه مي داند؟!
**فوتبال ما درد زياد دارد؛ اتفاقا درد بي درمان هم زياد دارد، اما به جرات مي توان گفت رنج هيچكدام از اين دردها به اندازه «فروپاشي اسطوره» گزاف نيست. همين احمدرضا عابدزاده آباداني الاصل بزرگ شده در اصفهان كه روزگاري بچه هاي پابرهنه جنوب شهر تهران به عشقش كيلومترها راه را گز مي كردند تا به غول سيماني آزادي برسند، يك «سرمايه» است؛ سرمايه اي كه امروز ذره ذره آب مي شود و از دستمان مي رود. شكست تلخ است. ناكامي و سقوط تلخ است. نتوانستن، زانو زدن و به خاك افتادن هم تلخ است، اما بي گمان از همه اينها زجرآورتر، تلخي خيانت چشم هايي است كه با آنها عقد اخوت بسته بودي... بچه هاي جنگ، زاده هاي آوار و صداي سوت و موشك باران، نسل سوخته غربت ناشي از ستيز با همسايه و عرق ريز محصول سازندگي و التهاب مولود اصلاحات و كام شيرين ايام مهرورزي(!) خوب تماشا كنند؛ اين اسطوره روزگار آنهاست. احمدرضا عابدزاده اي كه هزاران هزار ايراني، فروتنانه روي زمينش ماندند تا عقاب شان باشد و بالاي سرشان اوج بگيرد. اين، همان آقاي اسطوره است؛ همان كه روزگاري در فرهنگ لغات بچه هاي دلباخته جايگاه 36 و 34 و روبه روي جايگاه و همپالگي هاي گرسنه ترشان در شهرستان هاي دور و نزديك، اسمش مترادف غيرت و تعصب و وفاداري بود. بله، سوگمندانه اين آقايي كه مي خواست بابت نيم فصل تربيت بدترين گلرهاي ليگ از پرسپوليس 200 ميليون تومان بگيرد، اين آقايي كه وقتي پولش را ندادند (كه البته حتما بايد مي دادند) حاضر شد به AFC و فيفا هم برود و از پرسپوليس شكايت كند، اين آقايي كه در حساس ترين مقطع فصل براي تيمي كه پاي مصدومش را احيا كرد و به اوج برش گرداند تا سر حد مرگ حاشيه درست كرد و همين آقايي كه دقايقي بعد از دريافت حكم از دستان پر بركت حاج حسين هدايتي، مالك استيل آذين را لايق مديريت پرسپوليس خواند، احمدرضا عابدزاده است... قهرمان ديروز ماها!
**گوش كن، صداي بچه هاي نسل ما، هنوز توي گوش تاريخ زنده است: «شهر ما شهر ميلانه، تيم ما آث ميلانه، عقاب آسيا با ماست...» نه نبود. هيچ كدام اينها درست نبود. شهر ما، ميلان نبود. هيچ وقت ديگر هم نخواهد بود. شهر ما تهراني است كه حالا احتمالا بايد تركش كنيم تا اگر زلزله آمد، كمتر كشته بدهيم، كمتر بميريم. ميلان كه هيچ، شهر ما حتي توكيو هم نيست كه بشود تجهيزش كرد و به استقبال هشت ريشتر زلزله رفت. شهر ما شايد آنقدر ويران است كه حتي شايعه و شائبه زمين لرزه هم مي تواند مسوولان دولت را مجاب كند به شهرونداني كه خانه و كاشانه شان را رها مي كنند و آواره مي شوند، اضافه حقوق بدهد! نبود؛ حتي تيم ما هم آث ميلان نبود. تيم بنجل و يك لاقباي ما كه از فروشنده كيك و سانديس و ني و نوشابه تا عرضه كننده روزنامه و سيگار و آدامس به همه بدهكار است كجا و آث ميلاني كه فقط جام هاي معتبر اروپايي اش پشت يك خاور جمع نمي شوند كجا؟! از همه اينها بدتر اما اين است كه امروز مي فهميم حتي عقاب آسيا هم با ما نبوده است. عقابي كه از گوشت و خون و پوست خودمان بود، به زبان ما حرف مي زد و جايي روي خاك دوست داشتني خودمان هم به دنيا آمده بود، با ما نبوده است. استقلالي پريروز و پرسپوليسي ديروز، حالا يك استيل آذيني دوآتيشه است كه براي حاج حسين نوشابه باز مي كند... هر چه باشد صورتحساب جديد را هدايتي پرداخت كرده. راستي عقاب هاي تيز چنگ و دور پرواز، دقيقا از كدام روز نكبت بار «معامله كردني» شدند؟!
**اي كاش نقاب از رخ عقاب نمي افتاد. باور كن اين توقع زيادي نيست. ما عاشق نقابي بوديم كه عقاب مان را متعصب و دلسوخته نشان مي داد، درست از جنس خودمان. اي كاش هيچ وقت نقاب از صورت اسطوره ها فرو نمي ريخت. اي كاش هرگز سايه شوم آمپول را زير دوبنده آن شاهزاده هركول نام نمي ديديم، اي كاش هرگز تقلاي آن يكي ابرمرد فوتبال مملكت را براي زنده كردن دستمزد يك ميلياردي اش به پاس به خاك و خون كشيدن تيم ملي اين سرزمين نمي ديديم، اي كاش هرگز «تجارت عقاب» در قرن سنگ و آهن و دود را نمي ديديم... كاش هيچ وقت نقاب از صورت اسطوره ها فرو نمي ريخت. ما به همين نقاب ها، به همين دروغ ها، دل خوش بوديم. باور مي كني؟!