روزی که انصاریان هیولای عربستانی را مغلوب کرد

گلزنی برابر الهلال یک از مهم ترین لحظات علی انصاریان در پرسپولیس بود.

خبر درگذشت علی انصاریان باعث شد بسیاری از ما خاطرات روزهای درخشان فوتبالی او را مرور کنیم. 20 سال پیش و در تاریخ 21 اسفند 79، علی انصاریان دو بار متوالی از روی نقطه پنالتی دروازه محمد الدعایه را باز کرد. اولی قبول نشد، اما دومی دیگر جای تردیدی نگذاشت و پرسپولیس با درخشش علی انصاریان راهی دور بعد شد.

این روایتی از آن روز باشکوه در استادیوم آزادی است؛ پیروزی 1-3 مقابل غول آبی پوش آسیا:

بیست سال پیش بود. تیم سوم گروه بودیم و فقط با بردن می توانستیم برویم مرحله بعدی. آن هم برد چه تیمی؟ الهلال که 9تا ملی پوش داشت و همان اول بازی هم دروازه عابدزاده را باز کرده بود تا کار سختتر بشود. ما روی سکوها یخ کرده بودیم، اما پسرهای توی زمین کوتاه نیامدند. پا سفت کرده بودند و دیوانه وار حمله می کردند. بخصوص یادم هست که علی کریمی آن وسط زمین داشت مثل یک بالرین می چرخید و مدام دریبل می زد و عربستانی ها را به هم می بافت.

کم کم ما هم یخمان باز شد، تعداد بازیکن های دریبل خورده را می شمردیم. آن قدر شعار دادیم و شعر خواندیم تا بالاخره علی کریمی بازی را برایمان مساوی کرد. نیمه دوم، ما هم به اندازه بازیکن ها داشتیم فشار می آوردیم. هر توپی که می ریختند توی هجده، نعره می کشیدیم «این گله، این گله ...» بلکه پایان رأفت بزند سر آخر را. آن قدر شلوغش کردیم که مدافعشان هند داد. اولش داور هم ندید، اما کمک داور خبرش کرد و بالاخره سوت را زد.

حالا کی می خواست برود پشت توپ؟ دو به شک بودیم که باید چکار کنیم و چی شعار بدهیم؟ دروازه بانشان محمد الدعایه هم پنالتی گیر بود و هم گربه سیاه فوتبال ما. کافی بود توپ را بگیرد تا تیم حریف جان بگیرد و بازی برعکس شود. گیج و ویج بودیم که او از قلب دفاع دوید و آمد. خیلی خونسرد، توپ را قل داد کنج دروازه و ما رفتیم روی هوا. اما مشکلی بود. صدای «هیس، هیس» معلوممان کرد که خبری شده. داور گل را قبول نکرده بود. داد بیداد. قرار بود پنالتی تکرار شود. یعنی الدعایه دستش را خوانده؟ همه ورزشگاه یکباره ساکت شد. صدا از کسی درنمی آمد. صدای ضربان قلب بغل دستی را واضح می شنیدم. یعنی چی می شد؟ استرس 50هزار نفر افتاده بود پشت کول علی انصار. دو قدم رفت عقب، آمد جلو، مکث کرد، خلاف جهت دفعه قبل زد و ... و گل. باقی ماجرا را ما در ارتفاعی بالاتر از سکوهای ورزشگاه دنبال کردیم.

سومی را که حامد کاویانپور روی پاس به عقب خوشگل علی کریمی زد، مشتی که بازیکن شان کوبید توی صورت استیلی، عصبانی شدن بهروز رهبری فرد، گریه های محمودخان خوردبین، و آرامش سلطان علی پروین که تمام مدت از روی نیمکت تکان نخورد، همه را ما از لای یک مِهی دیدیم. چه روز خوبی بود. چه روزهای شادی بود. روزهایی که سه تفنگدار پرسپولیس، سرشان را برای توپ می گذاشتند و حال همه مان هم خوب بود. ممنونیم علی انصاریان برای همه خاطرات خوش. خداحافظ پسر قرمز.

احسان رضایی