روزی که عادل، اصولش را نقض کرد/ کاش بر «فتاده» پای نمی زدی آقای فردوسی پور!

ماجراهای علیفر و امیر دولاب همچنان ادامه دارد و بخش قابل توجهی از فعالیت ایرانی ها در فضای مجازی را به خودش اختصاص داده است. در این میان عادل فردوسی پور هم رسما وارد غائله شد و در جریان گزارش بازی انگلستان و ولز، طعنه درشتی به سرهنگ زد. او بعد از معرفی استادیوم و شهر محل برگزاری بازی، اسلحه اش را به سمت شقیقه علیفر نشانه گرفت و گفت: «به ما هم ربطی نداره که سازنده و طراح استادیوم کیه. چه کاریه اصلا؟» بعد از این شوخی عادل، موج جدید و دیگری از شوخی ها علیه علیفر شکل گرفت و کاربران شبکه های اجتماعی بیش از پیش سرهنگ را به سمت گوشه رینگ هدایت کردند.

سال هاست که کنایه زدن به بخشی از شناسنامه کاری عادل فردوسی پور تبدیل شده و هواداران فوتبال عادت کرده اند مواضع او در قبال برخی مسایل روز را لابلای گزارش ها و یا اجراهایش بشنوند. با این وجود شاید متلک عصر پنجشنبه فردوسی پور به علیرضا علیفر را بتوان یکی از نابه جاترین طعنه های عمر او قلمداد کرد؛ جایی که محبوب ترین گزارشگر تلویزیون ایران، اصول و قوانین حرفه ای خودش را نقض کرد و این بار به جای نقد طنازانه جریان قدرت، به کسی زخم زبان زد که به شدت در موضع ضعف و انفعال قرار دارد. علیفر مرتکب یک اشتباه ناجور شده و حالا در تیراژ میلیونی در حال تنبیه شدن است؛ آیا واقعا در این شرایط، یکی مثل عادل هم باید وارد کارزاد می شد و هیزمی درشت بر آتش گرد او می انداخت؟

در همه این سال ها عادت کرده ایم عادل را در حال سرشاخ شدن با رقبای گردن کلفت و قدرتمند ببینیم؛ از نمایندگان مجلسی که سودای جابه جایی سیاسی تیم ها را در سر داشتند تا وزرا و وکلا و بقیه نهادهایی که خیلی ها جرات نزدیک شدن به حریم آنها را ندارند. او شاید تنها عنصر تلویزیون ایران بوده که به صراحت از سختگیری رسانه ملی در ممیزی تصاویر مربوط به پخش زنده مسابقات گله کرده و بارها با زبان نیش و کنایه، روی آنتن زنده در این مورد حرف زده است. مخاطب تلویزیونی دوست دارد عادل را همیشه در همین نقش ببیند؛ در نقش کسی که مرزهای غیرممکن را می شکند، وگرنه طعنه زدن به گزارشگر پیشکسوتی که برزخی ترین روزهای عمرش را می گذراند، برازنده فردوسی پور نیست. در روزهایی که گذشت، خیلی ها علیفر را زدند؛ از کاربران بی رحم فضای مجازی تا رامبد جوان و جناب خان؛ کاش اما عادل این سوژه را رها می کرد و بر «فتاده» پای نمی زد. یادمان باشد همه ما ممکن است روزی اشتباه کنیم.

نویسنده: رسول بهروش