روزی که فوتبال نفس کشید

پرسپولیس در دور اول مسابقات جام حذفی برابر قشقایی شیراز تن به شکست داد و از این رقابتها کنار رفت. طبیعتا این اتفاق بزرگ، بازتاب بسیار زیادی در سطح جامعه فوتبال کشور داشته و صدها هزار نفر در مورد آن دست به اظهارنظر زده اند. طبیعتا عمده سوگیری ها هم به ضرر پرسپولیس است؛ رقبا برای این تیم کری می خوانند و خودی ها هم بیش از هر زمان دیگری در مورد برانکو و تیمش با لحن تردیدآمیز سخن می گویند. در این میان اما یک سوال کلیدی وجود دارد؛ آیا پرسپولیس سزاوار این همه شماتت و ملامت هست؟

باخت به یک تیم دسته دومی قطعا اتفاق ناگواری است که باید در جای خودش نقد شود. این بازی مسلما از نظر فنی نکات در خور توجه زیادی داشته که لازم است برانکو و دستیارانش آنها را جدی بگیرند. به عنوان مثال ناکارآمدی برخی بازیکنان خارجی مثل پریموف و به خصوص گولچ به طور اساسی جای بحث دارد. همینطور تلاش ناموفق برانکو برای بازی گرفتن از زوج ماهینی و ربیع خواه در پست دفاع میانی هم بحث برانگیز است و درایت این مربی را به چالش می کشد. نکات دیگری از این دست هم از بازی حافظیه به جا مانده که هر رسانه، منتقد یا هواداری حق دارد آنها را طرح کند. با این وجود اصل اراده باشگاه پرسپولیس برای برگزاری چنین مسابقه ای بدون نفرات اصلی، جای تحسین دارد و این متاسفانه بخش مغفول مانده بازی شیراز است.

خودکامگی کارلوس کی روش و انفعال فدراسیون فوتبال ایران باعث شده مسابقات باشگاهی در کشور با تعطیلی های بی حساب و کتاب زیادی مواجه باشد. در چنین شرایطی فدراسیون اصرار دارد مسابقات حذفی را بدون حضور ملی پوشان برگزار کند. البته اختیار عمل به پرسپولیس داده شد تا به عنوان تنها تیمی که بیش از سه ملی پوش دارد، مسابقه اش را به زمان دیگری موکول کند. با این وجود تیم برانکو به نفع فوتبال کشور با محدودیت موجود کنار آمد و یک روز تاریخی را برای این رشته ورزشی رقم زد. فارغ از برنده و بازنده، تصاویر و اخباری که روز جمعه از استان فارس مخابره شد، حاکی از یک دنیا شور و اشتیاق بود. صرفا به خاطر انعطافی که پرسپولیس نشان داد، مردمان زیادی از ساعتها قبل از شروع بازی ورزشگاه را به مرز انفجار رساندند، ده ها نفر از اسکلت ساختمان های نیمه کاره بالا رفتند و هزاران نفر هم دست خالی از پشت درهای بسته برگشتند. پرسپولیس می توانست این بازی را به زمان دیگری موکول کند و در کوران مسابقات با همه نفراتش به شیراز برود. آنها اما به قیمت از دست دادن یک جام، دست به ریسک بزرگی زدند که درست وسط رخوت و تعطیلات، نفس فوتبال ایران را چاق کرد.

مسلما این تیم باید از نظر فنی نقد شود، اما در عین حال برخی از انتقادات و غرولندها هم غیرقابل هضم است. فراموش نکنیم در سراسر جهان جام حذفی، جام خلق شگفتی هاست و حتی رئال مادرید بزرگ هم طی همین سال های اخیر سابقه حذف برابر تیم هایی مثل آلکورکون و رئال یونیون را داشته است. از همه غیرقابل تحمل تر هم آن دسته از انتقادات کلیشه ای، کهنه و نخ نما شده ای است که مربوط به مقایسه دستمزد بازیکنان پرسپولیس با بودجه باشگاه قشقایی می شود! در حالی که حداقل 15سال از دوره حکمرانی چنین دیدگاهی می گذرد، هنوز برخی عقیده دارند تیم های ارزان تر هیچ شانسی مقابل رقبای ثروتمند ندارند و حتما هر کسی بیشتر پول می گیرد، باید همیشه برنده باشد!