زندگی عین این پنج روز است

پرسپولیس تا قبل از معرکه ی علی بیرو در میانه های نیمه دوم تیم برتر زمین بود، اما از جایی که گلر ملی پوش سرخ ها دوباره هوس خودنمایی به سرش زد و سر یک توپ الکی وسط زمین معرکه گرفت، ورق برگشت. این رفتارها تمرکز تیم و از همه مهم تر تمرکز خود او را به هم ریخت و نتیجه اش شد دو گل افتضاحی که به تور دروازه اش چسبید.

پرسپولیس بعد از سال ها به سپاهان باخت و سه امتیازی را به این تقدیم کرد که شاید تاثیر مستقیم روی معادلات قهرمانی داشته باشد. در فوتبال آماتور ایران، گارد هواداران عامی و متعصب معمولا اجازه نمی دهد بازیکنان آزادانه نقد شوند و همین مساله در درازمدت به ضرر خود آنها تمام می شود. حالا اگر دوست دارید از بیرانوند هم یکی مثل پیام صادقیان بسازید، کورکورانه پشتش بایستید، اما اگر دل تان برایش می سوزد بگذارید انبوه سوالات پرسیده شود.

 اینکه وسط بازی به این مهمی، فلسفه آن داد و بیداد کذایی چه بود؟ مگر بیرانوند بعد از این همه تمجید و توجه، هنوز ضعف شخصیتی دارد که لازم باشد خودش را با این کارها نشان بدهد؟ کدام باشگاه درست و حسابی و حرفه ای در اروپا حاضر است حتی یک دلار خرج گلری کند که سر یک صحنه معمولی، چنین بلبشوی مزخرفی راه می اندازد؟ هر توپ ساده ای را چند ثانیه زیر پایش نگه می دارد و هواداران را عصبی می کند؟ جلوی تماشاگران حریف آن کارها را می کند، پلیس را هل می دهد و با بازیکنان خودی بگومگو می کند؟

بیرانوند از پنج بازی اول دو تا را به دلیل محرومیت از دست داده و در دو تای دیگر دو کارت زرد گرفته که او را در نزدیکی های محرومیت بعدی قرار می دهد. او یکشنبه بعد از مهار پنالتی استقلال، قهرمان فوتبال ایران بود، اما حالا گلری است که سپاهان را به صدر نشانده و استنلی کی روش را هم از بحران درآورده است.

کاش علی بیرو بداند رسم روزگار عین همین پنج روز است و اگر به خودت غره شوی یا حواست نباشد، از افلاک به خاک می خوری.