سربالایی بازگشت به محبوبیت

 فرشاد احمدزاده قطعاً در میان فهرست بازیکنانی قرار می گیرد که وقتی خبر قطعی شدن بازگشتش به پرسپولیس منتشر شد مورد بیشترین حمله قرار گرفتند؛ بدون هیچ خوشامدی. یک نفر در توییتر نوشته بود: «عرب هر روز صبح که بیدار میشه با خودش میگه خب امروز چی کار کنم تا اعصاب هوادارا رو به هم بریزم؟»

بسیاری از هواداران او را مثل یهودایی می دانند که وقتی تیم تنها شد و پنجره ها بسته، به باشگاه پشت کرد و رفت. توضیح دادن اینکه لژیونر شد و حق داشت پیشرفت کند و پول خوبی می دادند و ... برای هوادار دوآتشه سخت است. قبول نمی کند. پشت سر هم دلیل می آورد که نباید می رفت. رفت چکار کند؟ مثل توریست بود توی کشوری که اسم باشگاهش را هم حتی نتوانستیم حفظ کنیم. بعد برگشت چون هیچ پیشنهاد دیگری نداشت. مگر پرسپولیس کاروانسراست که هر کس هر وقت دلش خواست برود، هر وقت هوس کرد برگردد و ...

بازگشت هافبک تکنیکی، کوتاه قد و 26 ساله ای که شماره 10 قرمزها را به تن می کرد، در روزهایی که باشگاه هنوز سرمربی ندارد، هواداران را خوشحال نکرد. آنها می گویند او که اهل کری خواندن و شر و شور برپا کردن است، پشت دوستی اش با کمال کامیابی نیا قایم شده، قرار است جای بشار رسن را بگیرد و جاده صاف کن بازگشت یک بی وفای دیگر است؛ مهدی طارمی!

او با درک این عدم محبوبیت و نارضایتی هواداران گفته است: «امیدوارم بتوانم یک سال غیبتم را در پرسپولیس جبران کنم و ان شاءا... هواداران هم مرا می بخشند تا بتوانم با عملکردم دل آنها را شاد کنم. هواداران حق داشتند از من دلخور شوند ولی مطمئن باشند آنقدر تلاش می کنم تا ناراحتی آنها را جبران کرده و دل آنها را به دست بیاورم.»

بخشی از این حمله ها ناشی از خشم هواداران از بلاتکلیفی است. وقتی حریفان به راحتی خرید می کنند، تمرینات را شروع کرده اند و سرمربی دارند، وضعیت قهرمان سه ساله لیگ در میان لایه غلیظی از دود و بدون چشم انداز روشن است و حال هوادارانی که به کمتر از قهرمانی راضی نیستند خوشایند نیست. اگر

برانکو مانده بود و با احمدزاده قرارداد می بست آن وقت با هشتگ #هرچی_برانکو_بگه از او استقبال می ‎کردند. حتی با دلخوری اما حالا صاحبخانه و تصمیم گیر آقای عرب است که خودش هم وضعیت شکننده ای دارد.

علیرغم این همه تندی و تلخی تجربه می گوید که افکار عمومی حافظه ضعیفی دارد. کافی است او بار دیگر بدرخشد و خودش را مثل یک ستاره نشان دهد، آن وقت همه این نقدهای درشت، جایش را به تحسین می دهد. مرز «باتعصب» و «بی غیرت» خیلی وقت است آنقدر باریک شده که سخت می شود تشخیصش داد!

فرشاد احمدزاده را پسر برانکو ایوانکوویچ لقب می دادند، در غیاب چتر حمایتی برانکو او تنهاتر از همیشه است. باید بتواند گلیم اش را از آب بیرون بکشد و برای این کار لازم است دور هر حاشیه ای از شمع و گل و «پروانه» تا گلاویز شدن با بازیکنان حریف را خط بکشد!