سین مثل ستاره، سین مثل سیاست

علی کریمی و فرهاد مجیدی طی دو هفته پیاپی در نظرسنجی برنامه نود به عنوان محبوب ترین بازیکنان 20 سال اخیر پرسپولیس و استقلال انتخاب شدند. هفت و هشت سرخابی اما صبح روز بعد از موفقیت شان دو برنامه کاملا متفاوت داشتند. جادوگر عصر سه شنبه اسبش را به مقصد استادیوم آزادی زین کرد تا قرمزها را در بازی با لخویا حمایت کند، فرهاد ولی صبح سه شنبه به طرف وزارت نفت راه افتاد تا با آقای وزیر گپ بزند. انگار از این واقعیت گریزی نیست؛ مسیرهای انتخابی مجیدی، همیشه با بقیه فرق داشته است!

خیلی پیش از آنکه مشاور رییس دولت سابق لب به سخن بگشاید و از جلسات پیاپی و مستمر مجیدی با احمدی نژاد پرده بردارد، می شد فهمید که فرهاد «اینکاره» است؛ شاید از همان زمانی که آقای شماره هفت رخت بازی سالنی به تن کرد و چهار تا دریبل مصلحتی از محمود و مورالس خورد! کاش مجیدی حداقل تا آخرش در همین اردوگاه باقی می ماند. اینطوری فوقش می شد فکر کرد او هم یک مایلی کهن آبی است، نهایتا کمی جوان‍ تر و محبوب تر! برای فرهاد اما فقط نفس «سیاست» مهم بود انگار؛ طوری که رییس دولت مهرورزی فورا فراموش شد تا وزیر دولت تدبیر و امید لقب «فرمانده جنگ نفتی» را در اینستاگرام آقای ستاره از آن خودش کند. این فرهاد برای رسیدن به رویاهای شیرینش، کوه نمی کند، تیشه نمی زند. او راه های بهتری بلد است. کسی که یک شب جلوی چشم میلیون ها نفر از نشناختن علیرضا جهانبخش حرف می زند و دو ماه بعد در کمیته «فنی» فدراسیون فوتبال پست می گیرد، حتما فرمول های خاص خودش را برای موفقیت دارد.

برای فرهاد مجیدی نه مرزهای سیاسی اهمیتی دارند و نه مرزهای جغرافیایی؛ او در دوبی از عکس شیخ اماراتی رونمایی می کند، در سالن فوتبال پا به پای احمدی نژاد توپ می زند و در پاستور به دیدار اسفندیار رحیم مشایی می رود. با این همه استعداد، او اگر فوتبالیست نمی شد شاید می توانست به یکی از اهالی قدرت در ایران تبدیل شود. عید است و مجیدی هم حتما هفت سینی برای خودش فراهم خواهد کرد. سفره او اما بیشتر از سماق و سرکه و سمنو، به سین «سیاست» محتاج است؛ به خصوص حالا که ساق ها بازنشسته شده اند و برای ورود به دنیای جدید مربیگری، باید سلاح های متفاوتی داشت. سرت سلامت ساقی؛ این پیمانه آخر عجب مست می کند!