شهوت شهرت!

حسین هدایتی را همه در فوتبال ایران می شناسند. حضور او در فوتبال ایران از همان روزهای نخست بصورت یک معمای لاینحل درآمده است؛ تاجر، کار آفرین، هوادار افراطی فوتبال. حضوری که با وجود طول نه چندان زیاد، عرض و حواشی فراوانی به همراه داشته است.

ظهور پدیده هدایتی
حسین هدایتی دولابی اولین بار توسط علی پروین وارد فوتبال ایران شد. سلطان که از تخت پرسپولیس به زیر کشیده شده بود به دنبال محملی و محفلی می گشت تا اولین هسته ی مقاومت در مقابل مدیران نوگرای پرسپولیس را تشکیل بدهد. حضور هدایتی با جیب پر این مجال را مهیا می کرد تا پروین رویای «قطب سوم» در فوتبال ایران را جامه ی عمل بپوشاند. رویایی که با وجود خاصه خرجی های سلطان و یک نقل و انتقالات شاهانه ابتر ماند و به نتیجه نرسید.

خوش استقبال و بد بدرقه
طبع دمدمی مزاج هدایتی از همان روزهای اول به منصه ظهور رسید، آنجا که بر سر پرداخت ها با پروین دچار اختلاف شد. اینگونه اختلافات و روابط سینوسی در سالهای بعد هم استمرار داشت. به کرات دیده می شد که مدیران یا کارگزارانی که منصوب او بودند، مغضوب او واقع می شدند. آجرلو، انصاری فرد، پروین، خشایار محسنی، مصطفوی و درودگر همگی با سلام و صلوات و دست در دست حاج حسین وارد صحنه می شدند اما پایان ماجرای همگی شان تکراری بود؛ دلخوری و افشاگری. این خوش استقبالی و بد بدرقه گی ظاهرا جزء لاینفک هدایتی است.

عابربانک پرسپولیس
هدایتی در تمام این سالها تعلق خاطر به پرسپولیس و میل به تملک این تیم را کتمان نکرده. برای هواداران سرخپوش نیز که از مشکلات مالی تیم به تنگ آمده اند، حضور هدایتی بر مصدر کار همواره مثبت تلقی شده است. هرچند این حضور در چند مقطع اتفاق افتاد اما همانطور که گفته شد با اختلافات میان هدایتی (بعنوان رییس هیات مدیره) و مصطفوی و انصاری فرد مدیران عامل تیم، نه تنها منتج به جام و قهرمانی نشد بلکه تیم از لحاظ جذب بازیکن، حواشی و مشکلات مالی روزهای سیاهی را گذراند. هرچند نباید از نظر دور داشت که پرداخت مالیات برانکو، فراهم سازی مقدمات حضور او و استارت پرسپولیس رویایی به مدد هدایتی اتفاق افتاد اما بنظر می رسد با وجود فوتبال حرفه ای و تورم دیگر فرمول «هوادار متمول و سکه و صله» چندان راه گشا نیست و باشگاه ها به جای توسل به امثال هدایتی، انصاری و برادران شفیع زاده باید به درآمدسازی بپردازند.

و اما برنامه نود
حضور هدایتی در نود هیچ آورده ای برای او به همراه نداشت. در یک نگاه کلی هدایتی باز هم وارد کارزار بی حاصلی شد تا پوزه یکی دیگر از مدیران مانند ترکاشوند یا طاهری را به خاک بمالد. معامله ای که پیش از این با خشایار محسنی، درودگر یا پروین کرده بود و هنوز در اینترنت قابل دسترسی ست. در سوی مقابل اما آنچه این بار هدایتی باخت به مراتب بالاتر از برد ناچیز او بود.

بازی ای پر ریسک - و اگر نگوییم دو سر باخت - که توأمان هم آبروی او را در افواه مردم به مخاطره انداخت هم پایگاه او را نزد هواداران پرسپولیس تا حد زیادی مخدوش ساخت. مگر آنکه طبع تشنه شهرت و عاشق دیده شدنِ هدایتی، آنچنان از مهلکه ی پیش آمده ناراضی نباشد و بر مبنای "بدنامی بهتر از گمنامی" این ماجرای جدید را نیز با آغوش باز پذیرا باشد، وگرنه بنظر می رسد مرد ورزش و صنعت و تجارت پیش از هر چیز نیازمند یک مشاور صدیق و مورد اعتماد است، مشابه آنچه بهمن دهقان برای علی دایی است تا لااقل در موضع گیریها چه در رسانه های تصویری، چه در فضای مجازی اینطور بی پروا و رادیکال تصمیم نگیرد.