ضرورت تحول نسل برای فصل آتی

فهرست بازیکنان بزرگسال پرسپولیس، نشان‌دهنده نیاز مبرم به یک تحول نسلی در این تیم است. با توجه به چالش‌های ناشی از اتکای بیش از حد به بازیکنان مسن و ضرورت فرصت‌دهی به بازیکنان جوان، باشگاه پرسپولیس باید با برنامه‌ریزی دقیق و اتخاذ راهکارهای مناسب، زمینه را برای تحول نسلی در تیم فراهم کند.
ترکیب بازیکنان و استراتژی‌های نقل و انتقالاتی، از جمله مهم‌ترین عوامل تعیین‌کننده در موفقیت یا ناکامی تیم به شمار می‌روند. با نزدیک شدن به روز‌های پایانی فصل جاری و در آستانه آغاز رقابت‌های فصل آتی، بررسی دقیق فهرست بازیکنان بزرگسال پرسپولیس، با در نظر گرفتن وضعیت قراردادها، امری ضروری به نظر می‌رسد به خصوص اینکه کاهش میانگین سنی از مهم‌ترین کار‌هایی است که باید در دستور کادرفنی قرار بگیرد.

مطابق با فهرست ارائه شده، بازیکنان بزرگسال پرسپولیس برای فصل آینده (با احتساب بازیکنانی که قراردادشان در پایان فصل جاری به اتمام می‌رسد) به شرح زیر است:
خط دروازه: الکسیس گندوز (29)
دفاع میانی: گئورگی گولسیانی (33 سال)، مرتضی پورعلی‌گنجی (32 سال)، حسین کنعانی (31 سال)، فرشاد فرجی (31 سال)
دفاع کناری: ایوب العملود (31 سال)، میلاد محمدی (30 سال)
هافبک: سروش رفیعی (35 سال)، مسعود ریگی (34 سال)، میلاد سرلک (31 سال)، سعید مهری (26 سال)، محمد خدابنده‌لو (25 سال)
وینگر: وحید امیری (37 سال)، امید عالیشاه (33 سال)، فرشاد احمدزاده (32 سال)، سعید صادقی (30 سال)
مهاجم: عیسی آل‌کثیر (35 سال)، علی علیپور (29 سال)، سردار دورسون (33)

با نگاهی اجمالی به این فهرست، نکته‌ای که بلافاصله به چشم می‌خورد، میانگین سنی بالای بازیکنان است. حضور تعداد قابل توجهی از بازیکنان بالای 30 سال در خطوط مختلف تیم، نشان‌دهنده وجود یک هسته باتجربه و پخته است. این تجربه و پختگی می‌تواند در شرایط حساس و بازی‌های دشوار، عاملی تعیین‌کننده به نفع تیم عمل کند اما اتکای بیش از حد به بازیکنان مسن‌تر، می‌تواند در درازمدت، مشکلاتی را برای تیم به وجود آورد.

استفاده مداوم از بازیکنان با سن بالا، اگرچه در کوتاه مدت می‌تواند با کسب نتایج مطلوب همراه باشد، اما در بلندمدت، می‌تواند منجر به بروز چالش‌های متعددی شود:

بازیکنان مسن‌تر، به دلیل کاهش انعطاف‌پذیری و کند شدن روند ترمیم بافت‌ها، بیشتر در معرض آسیب‌دیدگی قرار دارند. آسیب‌دیدگی‌های مکرر این بازیکنان، می‌تواند باعث غیبت طولانی مدت آنها از ترکیب تیم شود و گزینه‌های سرمربی را محدود کند. این موضوع در فصل جاری پرسپولیس مشهود بود و همین حالا هم عالیشاه و سرلک به علت مصدومیت در اختیار کادرفنی قرار ندارند. همچنان​​​​ عدم فرصت برای جوانان اتکای بیش از حد به بازیکنان مسن، می‌تواند مانع از فرصت‌دهی به بازیکنان جوان و با استعداد شود. این امر، نه تنها باعث عدم شکوفایی استعدادهای جوان می‌شود، بلکه می‌تواند در بلند مدت، باعث کمبود بازیکنان با کیفیت در تیم شود.

یک تیم با میانگین سنی بالا، ممکن است از انرژی و پویایی لازم برای اجرای تاکتیک‌های پرفشار و تهاجمی برخوردار نباشد. این امر، می‌تواند باعث کاهش جذابیت بازی‌های تیم و از دست رفتن تماشاگران شود.

با توجه به چالش‌های فوق، ضرورت انجام یک تحول نسلی در تیم پرسپولیس، بیش از پیش احساس می‌شود. تحول نسلی، به معنای جایگزینی تدریجی بازیکنان مسن با بازیکنان جوان و بااستعداد است. این فرایند، باید به صورت برنامه‌ریزی شده و با در نظر گرفتن نیازهای تیم و پتانسیل بازیکنان جوان انجام شود.