طاهرخانی: یکی از دلایل مهم موفقیت ما دوستی های داخل تیم است/ رفت و برگشتم از 400کیلومتر بیشتر می شد

پدیده این فصل پرسپولیس یکی از جوانترین بازیکنانی است که در تاریخ باشگاه پرسپولیس در بازی های رسمی حضور پیدا کرده است. او در آخرین بازی نیم فصل، اولین بازی خود را انجام داد و همین امر بهانه ای برای گفتگو با حمیدرضا طاهرخانی بود که سختی های طاقت فرسایی را تحمل کرد و برای هر جلسه تمرینی و بازی، روزانه 400 کیلومتر را طی می کرد. با این گفتگو همراه باشید:

یکی از جوانترین بازیکنانی هستی که در تاریخ پرسپولیس در یک بازی رسمی برای پرطرفدارترین تیم آسیا بازی کردی، چنین اتفاقی چه حسی دارد؟
قابل توصیف نیست. طبعا خیلی خوشحال هستم ولی شاید بهترین راه برای توصیف حسی که دارم، همان گریه ای بود که بعد از آخرین بازی تیم از چشمانم سرازیر شد.

و در عین جوانی باید در چند جبهه برای پرسپولیس بجنگی، سخت نیست؟
بله باید همزمان برای تیم جوانان و امید باشگاه هم بازی کنم. باید سختی ها را تحمل کرد تا به جایی رسید. البته فکر می کنم برای خودم خوب باشد چون در شرایط مسابقه قرار می گیرم. به همین دلیل غیر از مواقعی که آقای برانکو منع می کنند، برای بازی می روم و سعی می کنم از جان و دل هم بازی کنم.

روزی که به پرسپولیس آمدی، فکر می کردی امروز در چنین نقطه ای قرار بگیری؟
درباره سطح فوتبالم این اعتقاد را داشتم که می توانم روزی در پرسپولیس بازی کنم. البته برای 23 یا 24 سالگی چنین تصوری را می کردم، نه اینکه در 17 سالگی بتوانم اولین بازی رسمی خودم را انجام بدهم. واقعا برای خودم غافلگیر کننده بود. اشک های من هم اشک شوق بود که در آن روز سرازیر شد ولی اصلا دست خودم نبود.

از آن عجیب تر حرکت مسلمان بود. در تیم های بزرگ گاهی بازیکنان قدیمی به بازیکنان جدید خیلی خیلی سخت می گیرند ولی او تو را روی دوش خود گذاشت؟
آقا محسن خیلی به من لطف دارد. در واقع همه بچه های تیم اینطور هستند. آن روز هم تقریبا همه بچه ها پیش من آمدند تا آرام بشوم. از آقا سید جلال گرفته تا علیپور، رضائیان، طارمی و بقیه اما دوربین لحظه ای زوم شد که مسلمان پیش من بود. بعد هم گفت آن حرکت را انجام بدهیم. فقط می توانم بگویم یکی از دلایل مهم موفقیت ما دوستی های داخل تیم است.

کمتر کسی می داند حمیدرضا طاهرخانی که در 17 سالگی فرصت بازی رسمی برای پرسپولیس را پیدا کرده، چه سختی های عجیب و غریبی را پشت سر گذاشته تا موفق بشود؟
موفقیت در فوتبال آسان به دست نمی آید. برای رسیدن به پیراهن پرسپولیس، این سختی چند برابر تیم های دیگر خواهد بود و من خودم را آماده کرده ام تا برای ادامه این راه، سختی های بیشتری را تحمل کنم. من در سال 86 بود که پدرم را از دست دادم و پسر بزرگ خانواده هستم. اینکه توسط پرسپولیس دیده شوم، یک شانس بزرگ در زندگی من بود و بعد از آن باید خیلی سختی می کشیدم. من بچه تاکستان هستم. در تیم آراد تاکستان بازی می کردم که قرار شد در تهران یک بازی دوستانه با نوجوانان پرسپولیس انجام بدهیم. در همان بازی بود که آقایان؛ رحیم یوسفی و مرتضی فنونی زاده بازی من را پسندیدند ولی نشد که همان زمان به پرسپولیس بیایم.

برای فصل بعدش بود که پرسپولیس تست گذاشت. من هم شرکت کردم. مربیان تیم نوجوانان مرا شناختند و آنجا بود که توانستم پیراهن پرسپولیس را بپوشم. برای هر تمرین و بازی باید از تاکستان به تهران می آمدم. تیم در روزهای شنبه، دوشنبه و چهارشنبه تمرین می کرد و اگر قرار بود ساعت 10 تمرین یا بازی باشد، من باید ساعت 7 صبح راه می افتادم. مربیان به خاطر سختی راه ومدرسه گفتند می توانم 4شنبه ها نباشم. در تمام مدت که در راه بودم استرس داشتم که دیر نرسم. بالاخره اتوبوس بود و مرتب نگه می داشت که مسافر بیاید. رفت و برگشتم از 400کیلومتر بیشتر می شد حداقل 6 ساعت طول می کشید. موقع رفتن هم به ترافیک کرج می خوردم. یک روز در میان باید از مدرسه اجازه می گرفتم و خیلی باید از معلم ها و مسوولان مدرسه تشکر کنم که با من همکاری می کردند.

چه شد که سال بعد از آن در پرسپولیس نماندی، پیشنهادهای خوبی داشتی؟
ماجرا چیز دیگری بود. سال اول که آمدم توانستم با وجود آن همه سختی آقای گل بشوم. سال بعد باید به جوانان می رفتم. مربی گفت حتما باید در همه تمرینات باشم. شرایط من جور نبود. از سوی دیگر واقعا برای هزینه رفت و برگشت مشکل داشتم. اینطور شد که از طریق عمویم، عزت طاهرخانی که فوتبالیست قدیمی و پیشکسوت راه آهن بود به آنجا رفتم. تست دادم و آقای فرهاد کاظمی من را قبول کرد و حتی در فهرست تیم بزرگسالان قرار گرفتم و در لیگ بازی هم کردم.

در 16 سالگی در یک تیم لیگ برتری بازی کردی، بعد برای این فصل به تیم پایه پرسپولیس برگشتی؟! آیا برای حضور در تیم اصلی شرط گذاشتی؟
یک بازیکن 16، 17 ساله که نمی تواند برای پرسپولیس بزرگ شرط بگذارد. به آقای برانکو هم که نمی شود چنین چیزی را تحمیل کرد. من خودم اینها را می دانستم. باید بازیکن بود و این مساله را درک کرد. پیراهن پرسپولیس واقعا یک چیز دیگری است حتی اگر پیراهن تیم جوانان و امیدش باشد. من با تیم جوانان قرارداد بستم. باعث و بانی برگشت من هم آقایان؛ قنبرپور و پازوکی بودند. من هم دیدم در پرسپولیس به من فرصت داده اند، خودم را نشان بدهم و نباید حالا که می خواهند برگردم، رد کنم. بعد از اینکه حرف ها زده شد، به من گفتند اگر شرایط فراهم شد این شانس به من داده خواهد شد تا در تمرین تیم اصلی، خودم را نشان بدهم. یک هفته بعد، این اتفاق افتاد ولی از آنجا به بعد همه چیز دست خودم بود که بتوانم رضایت فنی آقای برانکو را جلب کنم یا نه که حدود سه هفته بعدش به باشگاه گفتند با من برای تیم بزرگسالان قرارداد ببندند.

در 17 سالگی توانستی در پرسپولیس بازی کنی، نظر یک مربی در سطح برانکو را جلب کردی، بازی در پرسپولیس هم از بازی در تیم ملی سخت تر است و با این وجود در این سال ها حتی وقتی آقای گل تهران شدی به تیم های ملی پایه دعوت نشدی؟
بله دعوت نشدم. این هم بخشی از فوتبال است. دیده شدن در رده های پایه سخت است. الان سنم به تیم ملی جوانان می خورد. امیدوارم آقای پیروانی این فرصت را به من بدهند ولی در هر حال انگیزه های خودم را دارم. اگر نشد، تلاش خودم را چند برابر می کنم تا روزی با درخشش در پرسپولیس بتوانم به تیم ملی راه پیدا کنم.

می شود گفت با این سختی ها، جوانی خود ساخته هستی، اما واقعیت های دیگری هم وجود دارد. در سال های اخیر جوان های متعددی بودند که توانستند با غافلگیری در پرسپولیس سری توی سرها در بیاورند، اما روند صعودی آنها ادامه نداشت. بعضی همتش را نداشتند و برخی ظرفیت لازم و عده ای هم تحمل سختی های حضور در پرسپولیس را نداشتند، تو چه خواهی کرد؟
حداقل شما در پرسپولیس به خوبی از بسیاری سختی هایی که تحمل کردم خبر دارید. کسی که یک هدف بزرگ داشته باشد. تمام سختی های آن را باید بپذیرد. می دانستم که خیلی از مسائل مثل دوری از خانواده وجود دارد. تازه وقتی به جایی می رسی، نگه داشتن شرایط سخت تر است. می دانم حاشیه ها و مشکلات زیادی در این مسیر وجود دارد ولی با هدف بزرگی که دارم و با استفاده از تجربیات بزرگترها سعی می کنم راه را گم نکنم. در گذشته هدف من رسیدن به پرسپولیس بود. حالا هدفم قهرمانی با پرسپولیس، رفتن به تیم ملی و بازی در اروپا است. می دانم برای رسیدن به این هدف ها دیگر با این مقدار تمرین به جایی نمی رسم و باید زحمت بیشتری بکشم. انتظارها و فشارها بیشتر خواهد بود و خودم را برای همه اینها آماده می کنم.

و در پایان...
باید از خیلی ها تشکر کنم. از شما و پرسپولیس که من را حمایت می کنید. از خانواده ام. از مربیانم در آراد، از آقایان؛ یوسفی، فنونی زاده، عبدالله نژاد، شاه محمدی، پازوکی و قنبرپور که همگی خیلی کمک کردند و راه را برای من باز کردند تا به اینجا برسم. از آقای برانکو که به من اعتماد کرد و از همه بچه های تیم که باعث دلگرمی من بوده و هستند همچنین از هواداران که به بازیکن 17 ساله تیمشان اینقدر لطف دارند و امیدوارم با موفق شدن در فوتبال همه آنها را خوشحال کنم.