عادت جدید پرسپولیس در پنج دیدار اخیر/ فقط می خواهند ببرند

پرسپولیس طی پنج دیدار اخیر خود برای زیبا بازی کردن به میدان نیامده، آنها آمده اند تا بازی را ببرند و این در تمام سلول های سازنده آنها دیده می شود از روی سکو تا داخل میدان.

دراگان اسکوچیچ سال اولی که به فوتبال ایران آمد و در انزلی کارش را شروع کرد پس از شکست از پرسپولیس جمله خوبی گفت: او گفت تیم من «ملوان انزلی» بیش از اندازه به حریف خود «پرسپولیس» احترام می گذاشت، من این جور تیمی را نمی خواهم.

این حرف اسکوچیچ روح دارد، فضایی بازیک است میان زیبا بازی کردن و بازی کردن برای بردن، مثل فاصله کمی که بین دیوانگی و نبوغ وجود دارد. برخی تیم ها زیبا بازی می کنند اما برخی می آیند تا بازی را ببرند. این تیم دوم را می توان با آتلتیکو مادرید مثال زد. تیمی که پس از سوت آغاز بازی یازده نفر را انگار از بند رها می کند. آنها تعریف جدیدی از فوتبال را نوشتند که ما مدت هاست به آن می گوییم «سرجلوی توپ گذاشتن».

پرسپولیس امروز اینگونه است، این تیم برای کسب احترام بازی نمی کند، برای زیبا بازی کردن به میدان نمی آید این تیم می آید تا بازی را ببرد، آنها پیش از شروع بازی می آیند تا بازی را ببرند و این احساس را می توانید از ثانیه اول بازی احساس کنید، آنها در ثانیه صفر بازی می آیند تا بازی را ببرند.

پرسپولیس به حریفش احترام نمی گذارد، این تیم می آید تا حریف را از جلوی پا بردارد، حتی در سنگلاخ، حتی در باران سنگ و سنگ باران. برای اینها فرقی ندارد که هواد سرد است یا گرم، تفاوتی نمی کند حریف چه رنگی است؟ پرسپولیس جام می خواهد، تمام سلول های سازنده اش هم جام می خواهد و این را بیننده می تواند ببیند.

تیم برانکو نقش بازی نمی کند، از یک سمت فرشاد احمد زاده به دل حریف می زند، باید بتواند عبور کند، در آن سمت عالیشاه چنین می کند و پاس گل می دهد، نشد، جایشان را با هم عوض می کنند. وسط زمین کامیابی نیا کمباین شده است، او درست مثل کمباین حرکت می کند و کات توپ می کند و پاس کوتاه، سریع و مطمئن می دهد، کاری که استاندارد ترین هافبک های دفاعی دنیا انجام می دهند.

توپ به عقب می رود، جلو می آید، کار برای این تیم حداقل طی پنج دیدار گذشته نشد نداشته است. این تیم منتظر داور هم نمی نشیند. سوت غلط و درست برایش مهم نیست، کارش را انجام می دهد و این کار را هم خوب انجام می دهد.

این یک درس است، درسی که همه تیم های قهرمان آن را با انگشت اشاره نشان می دهند و شما به سادگی می توانید این فعل خواستن را بفهمید از روی سکو تا درون زمین چمن.