عبور از 4 غیرممکن

میانه های فروردین94 بود که برانکو ایوانکوویچ چیزی شبیه به «نعش» پرسپولیس را در روزهای پایانی لیگ چهاردهم تحویل گرفت. آن زمان مدیران پرسپولیس که از نتایج پرفرازونشیب حمید درخشان به ستوه آمده بودند، سر یک دوراهی بزرگ قرار گرفتند؛ اینکه برانکو را بیاورند یا افشین قطبی را؟ هر دو نفر شرایط مشابهی داشتند و برای حضورشان در ایران باید بدهی مالیاتی شان پرداخت می شد. مزیت قطبی این بود که بدهی اش کمتر بود، مترجم نمی خواست و آخرین قهرمانی پرسپولیس در لیگ برتر را هم او به ارمغان آورده بود. با وجود این مدیران وقت باشگاه درایت به خرج دادند و سراغ مربی بزرگ تر رفتند. زمانی که قرارداد یک سال ونیمه با برانکو امضا شد، شاید کمتر کسی تصور می کرد این همکاری بیش از 4سال دوام بیاورد، اما برانکو هنوز سرمربی پرسپولیس است و در مسیر جاودانگی گام برمی دارد. دستاوردهای این سالیان مربی کروات، شاید از شماره خارج باشد. با وجود این بد نیست به مناسبت چهارسالگی این حضور، نگاهی به 4دستاورد خاص پروفسور بیندازیم.

اولین راز خود تویی
همین چهارسالگی، خودش بزرگ ترین راز برانکو است. مربی کروات در روزهایی روی نیمکت پرسپولیس نشست که این تیم به فاصله چند ماه چند ماه سرمربی عوض می کرد. بنابراین تصور اینکه یک نفر اینقدر دوام بیاورد واقعا غیرممکن بود. حالا برانکو که وارد پنجمین سال مربیگری اش در پرسپولیس شده، سومین مربی باثبات تاریخ باشگاه به شمار می آید. بعد از علی پروین که طی 4دوره بیش از 16سال سرمربی پرسپولیس بود و جایگاهش دست نیافتنی است، مرحوم محراب شاهرخی قرار دارد که 4سال ونیم هدایت سرخپوشان را بر عهده داشت. برانکو تا پایان فصل تقریبا با رکورد شاهرخی برابری خواهد کرد و اگر مطابق قرارداد جاری همکاری او با پرسپولیس برای فصل بعد هم ادامه پیدا کند، ایوانکوویچ رسما پشت سر علی پروین قرار خواهد گرفت. این مانایی، مخصوصا در دوره و زمانه فعلی که گاهی تعداد تغییر مربیان لیگی در هر فصل بیشتر از تعداد کل تیم هاست، شگفت انگیز به نظر می رسد.

یه سهمیه تو آسیا
افتخارات برانکو در پرسپولیس متعدد است و شامل 2قهرمانی و یک نایب قهرمانی در لیگ و 2عنوان سوپرجام می شود، اما در این بخش به طور خاص باید روی موفقیت تیم او در لیگ قهرمانان آسیا مانور کرد. ایوانکوویچ در روزهایی تیم را تحویل گرفت که هواداران رقیب شعار می دادند: «یه سهمیه تو آسیا، حسرت پرسپولیسیا.» حالا اما تیم برانکو یک پای ثابت مسابقات لیگ قهرمانان شده، 2بار به نیمه نهایی رسیده و برای نخستین بار راهی فینال لیگ قهرمانان شده است. او شخصیت بزرگ پرسپولیس را احیا کرد و برخی نقاط ضعف مقطعی یا حتی تاریخی تیم را از بین برد. اگر در تداوم این همکاری یک قهرمانی آسیا هم در راه باشد، برانکو به چهره ای سوپرتاریخی در کتاب باشگاه پرسپولیس تبدیل خواهد شد.

بدون گل و شیرینی
مبارزه با بازیکن سالاری و احیای اصل مغفول مانده «باشگاه سالاری» هم از دیگر دستاوردهای قابل ستایش برانکو در دوران حضورش روی نیمکت سرخپوشان بوده است. از این نظر شاید باید او را کاراکتری شبیه علی پروین دانست؛ هرچند خود پروین هم گاهی در برابر بهروز رهبری فرد و گل و شیرینی های معروفش شل می شد! تنها کافی است به یاد بیاورید چند هفته پیش از حضور برانکو در ایران، پیام صادقیان فستیوال خمیازه های معروفش را در یک قدمی حمید درخشان راه انداخت و حتی بازیکنی در قواره های میثم حسینی هم روی نیمکت برای بقیه قاطی می کرد!

آشتی با هواداران
غیر از نتایج، تیم برانکو معمولا نمایش های خوب و جذابی هم داشته و همین مسئله در بازگشت مردم روی سکوها مؤثر بوده است. مثلا پرسپولیس علی دایی هم در لیگ سیزدهم شانس جدی قهرمانی داشت، اما در هفته ماقبل پایانی برای تماشای بازی سرنوشت ساز این تیم با راه آهن کمتر از 50هزار نفر به استادیوم رفتند. در دوره برانکو اما وضع فرق کرد. اگر بنا باشد فقط به یک مثال تاریخی اشاره کنیم، می توانیم بازی برگشت پرسپولیس و سپاهان در لیگ شانزدهم را به یاد بیاوریم که 75هزار نفر در ورزشگاه حاضر بودند. این مسابقه تنها 5روز بعد از شکست پرسپولیس برابر استقلال منصوریان برگزار می شد و رکورد بهترین استقبال از تیم بازنده داربی در تاریخ فوتبال ایران را شکست.