عکس مهدی ترابی در کیف پول کالدرون!

«در فیلم «فرار به سوی پیروزی» وقتی قرار می شود زندانیان روبه روی تیمی از افسران آلمانی بازی کنند، مربی توی رختکن سعی می کند برایشان توضیح بدهد که باید به هم پاس بدهند، پله که نقش یکی از زندانیان را بازی می کند، بلند می شود، گچ را از دست او می گیرد و می گوید شما توپ رو به من بدید من هم اینجوری، اینجوری می برم گلش می کنم!

بعد مسیر مارپیچ مانند را روی تخته سیاه می کشد. کاری که در انجام دادنش مهارت دارد. حمل توپ، دریبل زدن بازیکن مقابل در اوج سرعت و گلزنی. مربی البته می خندد و می گوید به این سادگی هم نیست! بازی که شروع می شود پله می بیند حق با مربی است. با هر حرکتی بازیکنان حریف روی او خطا می کنند و داور هم سعی می کند نبیند!

نسل بازیکنانی از این دست در فوتبال ما تقریباً منقرض شده است. کسانی که مثل علی کریمی، خداداد عزیزی، فرهاد مجیدی و حتی همین محمدرضا خلعتبری در روزهای اوج می توانستند این کار را انجام بدهند. خودشان گل بزنند یا پاس گل بدهند. در جهان هیچ مثالی بهتر از لیونل مسی نیست. مهاجمانی که بتوانند در عصر دفاع فشرده و کمبود فضای تحرک، می توانند مثل نیزه، سپر را بشکافند.

مهدی ترابی با قد 185 سانتیمتری برای انجام این حرکات به نظر فیزیک مناسبی ندارد اما مدت هاست این کار را انجام می دهد؛ چه زمانی که ستاره سایپا بود و چه حالا که در پرسپولیس پرستاره توپ می زند. او توپ را از میانه میدان می گیرد، با گام های بلند و تغییر مسیرهای سریع، از لابه لای مدافعان رد می شود، به موقع شوت می کند، پاس می دهد یا با بغل پاهای زمینی دروازه ها را باز می کند. گابریل کالدرون حق دارد عکس او را توی کیف پولش بگذارد یا بچسباند بالای تختش! در این فصل او بیش از هر کسی، مدیون مهدی ترابی بوده که هر وقت اراده کرده تیم خسته را از چالش عبور داده است.

چهار سال پیش با کت و شلوار سیاه و پیراهن سفید روبه روی عادل فردوسی پور در برنامه 90 نشسته بود و «تاتی» حرف می زد. از دسته زبان های ایرانی شاخته شمال غربی که زمانی از آذربایجان تا شمال خراسان گسترده بود و مهدی ترابی آن را در «اشتهارد» - زادگاهش در 60 کیلومتری کرج یاد گرفته است.

در آن برنامه مثل همین روزها سر به زیر و آرام بود و تعریف کرد چطور از فوتسال به فوتبال آمده است. در اولین بازی ملی اش مقابل ازبکستان توپ را گرفت، به قول عادل فردوسی پور «نیکبخت طور» از بین بازیکنان رد شد، توپ را جلو برد و تک گل بازی را زد. گاهی توپ به پایش می چسبد و تکل زدن و خطا کردن مدافعان هم فایده ای ندارد. این روزها آن قدر خوب است که هواداران پرسپولیس آرزو می کنند می شد به او «تافت» زد و در همین فرم نگهش داشت!

ترابی یک استعداد درخشان برای فوتبال ملی ایران است. از آنها که فوتبال را زیبا می کنند. فوتبالی که گاهی نقش قرص دیازپام را برای یک خواب عمیق ایفا می کند. او تقریباً همان کاری را برای پرسپولیس می کند که علی کریمی در سال های اول حضورش می کرد. نسخه پروین در رختکن این بود: توپو بدید علی، خودش می بره می کنه تو گل!»