فتو بای مجتبی محرمی / ای روزگار لعتنی!

در آستانه مسابقات مهم، رسم است که اسطوره ها سر تمرین تیم های سابق شان می روند و به بازیکنان روحیه می دهند. مثلا قبل از همین داربی اخیر، علی پروین سرزده سراغ قرمزها رفت و به آنها قوت قلب داد. حالا نوبت به بازی مرگ و زندگی هفته آخر رسیده و به همین مناسبت، اسطوره ای دیگر راهش را به سمت درفشی فر کج کرده است. مجتبی محرمی سر تمرین پرسپولیس رفته تا دستی روی سر و گوش بچه ها بکشد و یادشان بیاورد که در این تیم بزرگ، پشت شان به چه جواهراتی گرم است. استقبال از آقا مجتبی مثل همیشه خوب و محترمانه بود، اما از لابلای حضور او در محل تمرین سرخپوشان، عکسی بیرون آمد که آتش به جان آدم می انداخت. گوشه این تصویر آقا مجتبی در حالی دیده می شد که یک دوربین عکاسی دستش گرفته و مشغول عکس انداختن از احمد نوراللهی در کنار یکی از همراهان یا هواداران است. فکرش را بکنید؛ یکی از بزرگترین «هشت»های همه تاریخ، شده عکاس باشی پسر بیست و چند ساله ای که فقط چند ماه است شماره او را به تنش می کند و تازه این اواخر جایگاهش در ترکیب اصلی را هم از دست داده است.

جای شکایت از هیچکس نیست؛ نه آقا مجتبی که جانب ادب و فروتنی را رعایت کرده و بعد از عمری درخشیدن جلوی لنز، به احترام یک خواهش دوستانه کوچ کرده و رفته پشت دوربین و نه حتی نوراللهی جوان که نخواسته دست رد به سینه رفیقش بزند و او را دست خالی به خانه بفرستد. این وسط اگر بناست گریبان کسی را بگیریم و او را پای میز محاکمه بکشانیم، آن متهم اصلی «بدعهدی دوران» است؛ اینکه چقدر زود جای بالا و پایین روزگار عوض می شود و آسمان جای خودش را به ستاره های نو می دهد. بعضی از بازیکنان قدیمی پرسپولیس که در دوران حکمرانی همین محرمی ها و عابدزاده ها به جمع سرخپوشان پیوستند، ادعا می کنند در آن زمان حتی اجازه دوش گرفتن و لباس عوض کردن در رختکن را هم نداشتند و برای انجام این امور پیش پا افتاده باید صبر می کردند تا بزرگترها کارشان را بکنند و بروند. امروز اما پادشاه بی بدیل همان نسل تکمه های دوربین دیجیتال را ورانداز می کند تا مبادا تصویر احمد نوراللهی و دوستش تار از آب دربیاید!

یکی از بزرگترین معجزات فوتبال و رمز ماندگاری و محبوبیت این پدیده، شباهت حیرت انگیز همه ارکان آن به واقعیت «زندگی» است. روزهای خوب و بد می آیند و می روند، دوران جلال و جبروت همه بزرگان به پایان می رسد و هر روز خورشیدی از شرق طلوع می کند که شاید آفتاب دیروز را نداشته باشد. چه بسا دیکتاتورها و همه آنهایی که به نحوی به قدرت شان غره هستند جدی تر از دیگران نیاز به تعمق در فوتبال دارند؛ در جریان بی رحمی که هر روز جای برنده و بازنده، خوشحال و غمگین را عوض می کند و درسی تازه می دهد. کافی است ذات فوتبال را بفهمی تا بدانی جای هیچکس در این ویترین گارانتی ندارد، فقط کاش وقتی در معرض دید هستی، تصویری درخشان از خودت بسازی. روزگاری نه چندان دور، صدها نفر پشت درهای محل تمرین پرسپولیس صف می کشیدند تا شاید فرصت یک سلام و علیک ساده با محرمی را پیدا کنند، اما حالا آقا مجتبی راست می ایستد و اسباب ثبت خاطرات نوراللهی و میهمانش می شود. ناگزیر روزی هم خواهد آمد که همین احمدآقای محجوب و دوست عزیزش مهدی طارمی کناری می ایستند و امضا دادن پرسپولیسی هایی را تماشا می کنند که موقع درخشش آنها پوشک به تن داشته اند. این است رسم بی استثنای روزگار، سنت بی رحم فوتبال!