فوتبالیست دیپلمـات

چهره ای کلاسیک از یک مرد احترام برانگیز، دارای مؤلفه های یک سبک در رفتار، پایبند به مکتب و روشی که در آن پرورش یافته بود، سختگیر و جدی و دیپلمات. مجموعه ای از اینها در همه پدیدار نمی شود. در جعفر کاشانی اما همیشه پدیدار بود، یک عمر مثل خودش بود. او مثل خودش و به سبک و سیاقی مشخص و بر پایه اصولی پایبند به آنها فکر می کرد و عدولی از طریق اندیشه اش نداشت.

همیشه چیزی را بیشتر و آرمان گرایانه تر از آنچه جریان داشت، می خواست. شاید بارها نفهمیده باشید چرا همراه تان نیست، چرا مثل شما ماجرایی را نمی بیند اما او اتفاقاً بهترین همراه بود و چیزی بیشتر از آنچه می خواستید، برای باشگاه طلب می کرد.

جعفر کاشانی از چهره های بی تکرار در فوتبال ایران است، چهره ای اثرگذار و مصمم برای ادامه حیات باشگاه شاهین که عشق و نفس و زندگی مردی به نام عباس اکرامی بود. مردانی همچون پرویز دهداری، امیرمسعود برومند، حسین کلانی، همایون بهزادی، جعفر کاشانی، حمید شیرزادگان و ... شاهین را سازنده زندگی می دانستند، نه فقط سازنده دوران ورزشی. عباس اکرامی، روزنامه نگار و معلم بود و مکتب شاهین را بنیان گذاشت. مثل تمام چهره های شاخص روزنامه نگاری ورزشی آن دوران، سردبیری کیهان ورزشی را تجربه کرد و البته شاهین را ساخت که هنوز در پرورش بازیکنان یک نمونه ماندگار است. کیهان ورزشی چه حکایت عجیبی در ورزش است که از اکرامی تا اسداللهی و دری و گیلان پور و دیگران را به صندلی سردبیری می نشاند. چهره هایی تکرارنشدنی از شاهین پیدا شدند که نشان می دهد جریان آموزش در آن باشگاه چه حکایت غریبی داشته است. دیروز یکی از ماندگارترین چهره های آن باشگاه رویایی، چشم از جهان فروبست و حسرتی را به دل ها نشاند تا به یاد بیاوریم که فوتبال ایران مردانی بزرگ را یک به یک از دست داده تا فوتبال به دست چهره هایی ناآشنا اداره شود. جعفر کاشانی سال های سال فعالیت حرفه ای به عنوان دیپلمات را تجربه کرد تا شاید همه باور کنند که باشگاه هایی مثل شاهین نه محل پرورش فوتبالیست، بلکه مکتب خانه ای برای پرورش اندیشه و چهره هایی برای هر عرصه بودند.

جعفر کاشانی همیشه کوشش کرد تا پرسپولیس ادامه مسیر شاهین باشد اما او یا هر کس دیگری چگونه می تواند به تنهایی جریانی را زنده نگه دارد؟ واقعیت این است که تغییرات اجتماعی، سیاسی و فرهنگی و جریان رایج در ورزش فرصتی را برای پایبندی به آن اصول اصیل باقی نگذاشته و گاه ایده ها و نظرات چهره هایی مثل جعفر کاشانی حتی خیال پردازانه تلقی می شوند، در حالی که آنها مسئولانه کوشش کرده اند تا مسیرهایی ایده آل دست کم در ذهن ما زنده بمانند.

کاشانی هر بار که در پرسپولیس سمت داشت، مورد احترام بود اما صاحب اختیار برای تبیین اندیشه اش نبود. او البته همواره کوشش کرد تا افکاری اصیل را زنده نگه دارد و چهره اش همیشه یکی از نمادهای شاهین و پرسپولیس است، مردی که احترام را همیشه به خاطرمان می آورد و باشگاه را جریانی فراتر از یک تیم ورزشی جلوه می دهد. یاد او زنده خواهد ماند اما اینکه چهره هایی مثل او در نسل های دیگر تکرار شوند، چندان محتمل نیست. فقط یاد مردانی مثل کاشانی نباید زنده باشد، بلکه اگر آنها اندیشه ای برای ساختن باشگاه هایی بزرگ و صاحب سبک داشتند، این وجه از شخصیت شان باید زنده بماند. یاد و مقام او، یاد و اندیشه و روش او زنده باد.