قرض روی قرض، تنها راه فرار از بحران پرسپولیس

 باشگاه پرسپولیس شنبه شب بخشی از مبلغ قرارداد بازیکنان و اعضای کادر فنی این تیم را به آنها پرداخت کرد. با این ده درصدی که به حساب اعضای تیم واریز شد، درصد پرداختی این فصل سرخ ها به عدد 20 رسید و با اینکه با بازه زمانی فعلی فصل متناسب نیست اما حداقل یک ماهی سر و صدای بازیکنان را می خواباند و آنها که در بازی های اخیر به مشکلات مالی پرداخته بودند و اعتراض شان را در رختکن علنی کرده بودند تا یک ماه حرفی از پول نخواهند زد.

طبیعتاً پرداخت ده درصد مبلغ قرارداد بازیکنان و مربیان رقم بسیار سنگینی می شود که باشگاه پرسپولیس از عهده آن برآمد اما باشگاه طی هفته گذشته هم 300 هزار یورو از بدهی به بودیمیر را پرداخت هم طلب 78 هزار دلاری اینیگو والنسیا دستیار کالدرون را تسویه کرد و پرونده او را بست.

حالا سؤال اینجاست که باشگاه پرسپولیس در شرایطی که تمام راه های دریافت پول از کارگزار را به روی خود بسته می بیند و حتی تقاضای فسخ قرارداد با شرکت آتیه داده پرداز را کرده، این همه پول را از کجا آورده است؟

دیروز سمیعی مدیرعامل باشگاه پرسپولیس اعلام کرد برای شارژ کردن حساب بازیکنان برنامه داشته اند اما سؤال اساسی اینجاست که این برنامه دقیقاً چه بوده و چه جزییاتی داشته است؟

طی دو هفته گذشته اعلام شده بود مجید صدری عضو تازه وارد هیأت مدیره که جای رسول پناه را گرفته، موفق شده منابع مالی تازه ای به باشگاه تزریق کند و اصلاً به پشتوانه حضور او و ارتباطات اوست که سمیعی دنبال فسخ قرارداد با کارگزار فعلی و عقد قراردادی دیگر است اما به نظر می رسد این مبالغ کلان از هر جایی تهیه شده به خاطر بسته بودن راه های درآمدزایی باشگاه تنها تعهداتی تازه برای باشگاه پرسپولیس ایجاد کرده و بار سنگینی که این باشگاه به عنوان قرض روی دوش خود احساس می کند را سنگین تر کرده است.

پیش از این جعفر سمیعی موفق شده بود با قرض از نهادهای دولتی و نیمه دولتی طلب بازیکنان و مربیان از فصل قبل را تسویه کند و ده درصد مبالغ قرارداد آنها را هم بپردازد . حالا هم که مرحله بعدی پرداختی ها صورت گرفته به نظر می رسد ماجرای قرض کردن و تعهدات باشگاه ادامه داشته و باشگاه با قرض موفق شده صدای اعتراض بازیکنان را آرام کند.

اینکه سمیعی و باشگاه در برهه فعلی موفق به مدیریت مقطعی بحران مالی تیم شده اند، حرکتی امیدبخش و مثبت در عملکرد آنها به حساب می آید اما اگر قرار باشد با این روش تعهدات روی دوش باشگاه سنگین تر از قبل شود چه فایده؟

در باشگاه پرسپولیس انگار رسم شده که هر مدیری تنها به فکر رتق و فتق شرایط تیم و باشگاه در دوران مدیریت خودش باشد و به بعد از آن کاری نداشته باشد. به همین خاطر هم هست که هر مدیری می آید با هر بار پرداخت بدهی های خارجی و داخلی می گوید این تعهدات مربوط به مدیران قبلی بوده و سوء مدیریت اسلاف خویش را به شکلی غیر مستقیم بارها و بارها جلوی چشم مان می آورد.

جعفر سمیعی که از برنامه های پیش روی باشگاه به عنوان تحرکاتی نجات بخش جهت عبور از بحران های مالی یاد می کند، باید یادش باشد که ایجاد تعهدات بیشتر و بیشتر کمکی به خوشنامی و موفق دانستن او در این عرصه دشوار نخواهد کرد و برعکس وجهه او را بعد از پایان دوران مدیریتش در این باشگاه خراب می کند.

سمیعی اصرار دارد بی سر و صدا کارها و اقداماتش را پیش ببرد و موفق شده اعتماد کادرفنی و بازیکنان را هم جلب کند اما باید از او پرسید برای برداشتن این تعهدات از روی باشگاه چه برنامه ای دارد؟ آیا در سال منتهی به خصوصی سازی باشگاه، بالاتر رفتن رقم تعهدات باشگاه شرایط ورود سهام به بورس و فرابورس را دشوارتر و غیر ممکن تر نخواهد کرد؟ آیا شرکت یا فردی حقیقی حاضر می شود با این همه بدهی و قرض به این و آن سهام پرسپولیس را همراه با بدهی های کلانش بخرد و زیر بار این همه تعهد برود؟