مایلی کهن يك موز برداشت!

در شبي كه تيم ملي اميد يك طوري به ژاپن باخت كه حتي از دست«كيميا» هم كاري برنمي آمد، ما يك جوري به ژاپن باختيم كه به نظرم چيزي از ارزش هايمان كم نشد.

بالاخره فوتبال است، يك تيم برنده مي شود و يك تيم بازنده، اما چيزي كه اين ميان مطرح مي شود اين است كه وجدانا اگر ما ژاپن را ببريم، آن وقت نقش مديريت، برنامه ريزي، آينده نگري، سرمايه گذاري و ... در ورزش چه مي شود؟ آن وقت «ديپلماسي قهقهه» استاد كفاشيان بر ديپلماسي صحيح ورزش ژاپن چيره مي شود كه خب بايد قبول كرد، غيرمنطقي است.

شما در نظر بگيريد ما هر زمان كه مي بازيم «چيزي از ارزش هايمان كم نمي شود» و برنده اخلاق مي شويم. بنده پيشنهاد كرده بودم كه در صورت شكست سنگين در برابر ژاپن، تماشاگران ايراني حاضر در استاديوم لااقل زباله هاي زير پايشان را جمع كنند تا ما اخلاق را برده باشيم كه این اتفاق هم نیفتاد!

البته در اين ميان نبايد از نقش كادر فني تيم ملي اميد هم غافل شويم كه شرايطي را رقم زدند كه ما در برابر ژاپن با نتيجه سه بر صفر ببازيم، يعني صد و بيست دقيقه در ميدان مسابقه جنگيديم و به نتيجه اي رسيديم كه اگر در زمين حاضر نمي شديم هم به همان نتيجه مي رسيديم اما شما همچنان نبايد فراموش كنيد كه اين شكست چيزي از ارزش هاي كادرفني تيم ملي اميد كم نكرده و اگر تا آخر وقت اداري امروز مسئوليت اين شكست را كسي بر عهده نگيرد، كارلوس كي روش مقصر حذف تيم ملي از المپيك است.

در ثاني اصلا شما فرض کنید كه ما با مديريت «كشكي- عشقي» به المپيك هم مي رفتيم، متاسفانه المپيك در كشور برزيل برگزار مي شود كه ما با آنها اختلاف فرهنگي داريم. بنابراين به نظرم تا دير نشده، مسئولان كميته المپيك درخواست بدهند كه المپيك به جاي«ريودوژانيرو» در «تهران» برگزار شود. حالا درست است كه ما ساز و كارهاي برگزاري اين مسابقات را نداريم اما حداقل اختلاف فرهنگي هم به وجود نمي آيد!

در ضمن نبايد فراموش كنيم كه سطح دانش و تجربه كادر فني ما در مقايسه با كادر فني تيم ملي ژاپن در اين حد بود كه ما نهايتا توانستيم «يك موز برداريم» و نتيجه را واگذار كنيم، كه اين شكست هم در زمين مسابقه به دست آمد اما برخی هواداران فوتبال كشورمان در اينستاگرام طوري از خجالت ژاپني ها در آمده اند كه عمرا دفعه بعدي تن شان بخارد و بخواهند ما را اين چنين شكست بدهند!


* فريور خراباتي(روزنامه آرمان)