ما عذر می‌خواهیم آقای قلعه‌نویی!

پنج‌شنبه‌شب آنهایی که یادشان مانده بود تیم ملی در تورنمنت بسیار باشکوه کافا با تاجیکستان بازی دارد، موقع تماشای این مسابقه پای تلویزیون مبهوت و متحیر ماندند. خیل کسانی که کاری به این تیم و آن جام ندارند هم با شنیدن نتیجه نهایی مسابقه شوکه شدند؛‌ تاجیکستان ۲- ایران ۲.

همه نقدها قبلا نوشته شده و الان واقعا حرف جدیدی برای گفتن نیست. چون در مجموعه فدراسیون فوتبال و تیم ملی همه بی‌گناه و عاری از خطا هستند، در نتیجه به این جمع‌بندی رسیدیم که ما مقصریم. بنابراین اگر اجازه بدهید چند عذرخواهی ساده از دوستان و به ویژه شخص آقای امیر قلعه‌نویی، سرمربی محترم تیم ملی داشته باشیم.

ما از آقای قلعه‌نویی عذر می‌خواهیم که تیم ملی در ۱۰ بازی اخیر ۱۱ گل خورده است. می‌دانیم خیلی آمار وحشتناکی است. خیلی بد است که تیمی به قدرت و قدمت ایران چنین حد نصاب وحشتناکی را در مقابل امثال قرقیزستان و ازبکستان و تاجیکستان و کره‌شمالی به جا بگذارد. با این حال سطح توانایی ما همین‌قدر بود و متاسفانه نتوانستیم عملکرد بهتری داشته باشیم.

ما از آقای قلعه‌نویی عذر می‌خواهیم که تیم ملی ایران برای نخستین بار در تاریخش در یک مسابقه ۲ گل از تاجیکستان خورد. پیش از این ۴ مرتبه مقابل این رقیب همزبان و دوست‌داشتنی قرار گرفته و کلا یک گل خورده بودیم، اما این بار طی نود دقیقه ۲ بار دروازه‌مان باز شد. همچنین ما از ایشان عذر می‌خواهیم که در مصاف با چنین تیمی، ناچار شدیم دقیقه ۸۹ برای حفظ نتیجه محمد محبی مهاجم را بکشیم بیرون و کنعانی‌زادگان مدافع را وارد کنیم. به هر حال اتفاق تامل‌برانگیزی است و حقایق زیادی را در مورد سطح کیفی نازل ما روشن می‌کند. ببخشید امیر خان!

ما از آقای قلعه‌نویی عذر می‌خواهیم که علیرضا جهانبخش با وجود ۴ ماه دوری از میادین باشگاهی همچنان به تیم ملی دعوت می‌شود، بازوبند کاپیتانی را هم به دست می‌بندد و در مقابل بازیکن ناشناخته تاجیک، طوری تو سر توپ می‌خورد که گزارشگر تلویزیون ایران هم نمی‌تواند حیرت و شگفتی‌اش را پنهان کند. می‌دانیم که قاعدتا تیم ملی باید جای بازیکنان شایسته باشد و کسی که ماه‌هاست تمرین جدی هم نداشته نباید یک سهمیه را در لیست اشغال کند، اما راستش چون جهانبخش و طارمی قبلا سابقه سرنگون کردن سرمربی تیم ملی را داشته‌اند، کمی از آنها حساب می‌بریم. بین خودمان باشد البته!

ما از آقای قلعه‌نویی عذر می‌خواهیم که ناچاریم حتی پس از بازی با تیمی مثل تاجیکستان هم دست به فرافکنی بزنیم و از قضاوت داور مسابقه انتقاد کنیم. می‌دانیم که چنین کاری اصلا در شأن فوتبال ایران نیست و ما چشم‌بسته باید چنین رقبایی را ببریم، اما وقتی دست‌مان از نظر فنی و تاکتیکی خالی مانده و همه متوجه فقرمان در زمین شده‌اند، چاره‌ای نداریم جز آن که به صورت داور چنگ بیندازیم.

ما از آقای قلعه‌نویی عذر می‌خواهیم که کادر فنی تیم ملی‌مان به ویژه در بحث دستیاران اینقدر ضعیف است. هومن خان افاضلی که پس از چند تجربه ناموفق، سال‌هاست پیشنهاد جدی نداشته، از رحمان رضایی هم آبی گرم نمی‌شود و البته سعید الهویی بزرگوار را هم داریم؛ کسی که سال ۱۴۰۲ هشت بازی سرمربی گل‌گهر بالای جدولی بود و رکورد جادویی یک برد و ۵ شکست را به جا گذاشت. قاعدتا مهم‌ترین نیمکت فوتبال ایران نباید جای چنین آدم‌هایی باشد. اشتباه از ما بود، شما عفو بفرمایید!