متعصبان بی تاب، شناگران بی آب / اگر آن نسل اینستاگرام داشت

1- مهدي گفت: «اگر فقط 10 ثانيه به من وقت بدهيد يك مطلب مهم را عرض مي كنم.» اما عادل خودش را به آن راه زد: «آمار مسابقه پيامكي را مي بينيد.» مهدي دست بردار نبود و مدام تلاش مي كرد جمله اش را شروع كند، اما انگار نمي توانست. در همين گير ودار مرتضي سعي كرد با صداي آرام، برادرش را تحريك كند: «بگو، بگو» و مهدي بالاخره گفت: «خواستم از آقاي فلاني، شهردار منطقه فلان تشكر كنم كه خيلي به ما لطف داشتند.» قصه حضور برادران فنوني زاده در برنامه 90، با همين قدرداني مبهم به پايان رسيد؛ تشكري كه معلوم نيست چرا بايد روي آنتن پربيننده ترين برنامه تلويزيون انجام مي شد؟ شايد هم براي تكميل اين پازل، بايد چند دقيقه عقب تر رفت؛ جايي كه آقا مهدي به ستايش از حبيب كاشاني پرداخت و گفت اين مدير ورزشي(!) كه تصادفا عضو شوراي شهر هم هست، مي تواند مرهمي بر زخم هاي بداخلاقي در فوتبال ايران باشد.

2- مصاحبه  عادل فردوسي پور با فنوني زاده ها، چيز چندان غيرمنتظره اي نداشت. همه شاخه هاي اين يك ساعت گفت وگو، به يك اصل تكراري ختم مي شد؛ اينكه «ما همه چيزمان از نسل فعلي فوتباليست ها بهتر بود!» در واقع مدت هاست كه اغلب ستارگان بازنشسته در فوتبال ايران همين بحث را پيش مي كشند و قاطبه مخاطبان هم بي چون و چرا آن را مي پذيرند؛ اتفاقي كه به نظر مي رسد بيشتر معلول خشم از ناكامي هاي فعلي است تا رجوع به تاريخ، منطق و استدلال! اگر يكي مثل پيام صادقيان به داور پرخاش كند يا يك تكل انتقام جويانه بزند، خبرنگاران بلافاصله دست به كار مي شوند و شماره امثال فنوني زاده ها را مي گيرند تا آنها دو ساعت در مورد «مرگ اخلاق» در فوتبال ايران حرف بزنند و دوره خودشان را به رخ بكشند، اما همين دو برادر وقتي قرار است گپ صميمي بزنند، پرده از لت و پار كردن نصف فوتبال ايران برمي دارند! امروز اگر يك پرسپوليسسي يا استقلالي به پيراهن تيمش پشت كند، همين دوستان معركه مي گيرند كه «تعصب مرده» و «غيرت از بين رفته»، اما يكي شان كه در بچگي استقلالي تير بوده بازيكن پرسپوليس شده و آن يكي كه ستاره استقلال بوده، نصفه شب براي انتقال به پرسپوليس به توافق رسيده است؛ فقط حيف كه باشگاه رضايتنامه نداد!

3- حقيقت آن است كه اگر از بحث كيفيت فني بگذريم، سربلندي خيلي از قديمي هاي فوتبال ايران نزد افكار عمومي، محصول شرايط اين رشته ورزشي در همان دوران است. شايد اگر آن روزها هم مثل حالا «آب» زياد بود، خيلي از اين دوستان نيز شناگران قابلي از كار درمي آمدند. در روزگاري كه خبر چنداني از باشگاه هاي سخاوتمند صنعتي و نظامي نبود و پرسپوليس و استقلال ضمن جمع كردن بهترين بازيكنان كشور تقريبا بالاترين دستمزد را هم به آنها مي پرداختند، شايد تعصب ستاره ها به ندرت مورد آزمون قرار مي گرفت، اما حتي در همين شرايط هم بودند كساني كه با وعده يك قطعه زمين، پيراهن آبي را با قرمز تاخت زدند يا با تجربه دو مقطع حضور در استقلال، امروز خودشان را پيشكسوت پرسپوليس مي دانند. فقط خدا مي داند اگر آن روزها هم پاي پيشنهادات دو، سه برابري در ميان بود، چه اتفاقي رخ مي داد؟ چه بسا جمع كردن حاشيه ها و تمركز روي فوتبال در گذشته به مراتب آسان تر از امروز بود؛ امروز كه با فيس بوك، وايبر، تانگو، توئيتر، اسکایپ و واتس آپ، ستاره ها پشت درهاي هفت قفله هم تنها نيستند. از كجا معلوم آقا مهدي فنوني زاده؛ شايد همان نيمه شبي كه در آن با پرسپوليس توافق كرديد، اگر امكاناتش فراهم بود شما هم مثل امثال سوشا و پيام از تيم تان خداحافظي اينستاگرامي مي كرديد و سوژه می شدید برادر!

4- نمادهاي آزادگي به حضورشان در برنامه 90 با تشكر از شهردار زحمتكش يكي از مناطق تهران خاتمه مي دهند، شايد چون اين روزها قدرت دست آنهاست! بخشي از گناه ماجرا اما بي گمان متوجه ما و اين «گذشته گرايي» افراطي مان است؛ آنجا كه عادل فردوسي پور در استوديوي 90 براي تقبيح شادي گل شيث و نصرتي دادگاه سه ساعته تشكيل مي دهد، اما وقتي در حضور فنوني زاده ها بحث به رفتار مشابه مجتبي محرمي با عابدزاده مي رسد، او نيز مثل مهمانانش به يك لبخند شيرين و شيطنت آميز اكتفا مي كند. انگشت هم اگر بود، انگشت هاي قديم؛ اينطور نيست عادل خان؟