مزد ترس باخت است

ترس برادر مرگ است اما شهرآورد ۸۶ نشان داد که ترس برادر شکست نیز است.

 استقلال دربی ۸۶ را برد و این زیباترین اتفاق سال ۹۶ برای استقلال بود. شفر در این بازی روشی را انتخاب کرد که برای موفقیت لازم است. او تیمش را از بعد روانی با امادگی بیشتری وارد بازی کرده بود. آبی ها به دربی چون یک بازی عادی نگاه کردند و پیروز شدند. شفر بهترین مردانش را در بازی گذاشت و به دنبال بازی ری اکتیو نبو د تا بخواهد با توجه به بازی حریف واکنش نشان دهد انها بازی خودشان را کردند و در نیمه اول کار را تمام کردند.

اما برانکو برای خودش و شاگردانش دربی را آنقدر بزرگ کرد که عملا با ترس وارد بازی شدند. ترکیب پر از احتیاط و استفاده از مردان تدافعی چون ماهینی و ربیع خواه و ... و دادن توپ به حریف و حفظ فضاها تاکتیک برانکو بود که به قول خودش در کنفرانس مطبوعاتی قبل از بازی به دنبال پیروزی نبود.

برانکو داربی ۸۶ شباهت زیادی به برانکو سالهای آخر مربیگری در تیم ملی داشت. آن روزگار که مردانی چون علوی و کاملی منفرد و ... را به ستارگان بزرگی چون مبعلی ترجیح می داد. برانکو دیر متوجه اشتباهات شد. او در نیمه دوم منشا و محرمی را به بازی آورد و متاسفانه بجای مسلمان طراح تعویض سوم را با نورالهی پر کرد.

برانکو  باخت تا یک بار دیگر تجربه تلخ مزد ترس باخت است تکرار شود.

برانکو نشان داد فوتبال ما آنقدر احساسی است که در هنگام شکست فرقی بین برانکو و مربیان ابداع کننده شیوه علی اصغری نیست.

زندگی ادامه دارد. باید سخن سر الکس فرگوسن را که “ آنهایی که در شکست کنار ما نیستند در جشن پیروزی نباید با ما باشند” را برای برانکو تکرار می کنیم که طرفداران کنار شما بوده اند اما غرور و عناد باعث شد غمگین به خانه بروند..