مغـز متفکـر پروفسـور/ کریم باقری، فراتر از یک دستیار

برای نوشتن از کریم باقری چه نیاز به بهانه که او خود بهترین بهانه است برای نوشتن، بهترین نمونه از یک پرسپولیسی. یک حامی همیشگی که پرسپولیس «نه» را هرگز از زبانش نشنید. نمونه اش همین آخرین بار که تا دعوت پرسپولیسی ها را شنید، دلخوری ها را کنار گذاشت و برگشت. بی آنکه از پولی که حقش بود و ندادند، حرفی بزند. حتی نپرسید که چندمین صندلی از نیمکت را برایش نشان کرده اند.  از او سکوت بود و شایعه ها لحظه ای آرامَش نگذاشتند. همان هایی که می گفتند باشگاه به برانکو تحمیلش کرده تا از زبان او خواسته های خود را به کرسی بنشاند. گفتند پروفسور اصلا به حساب نمی آوردش. گفتند ستون پنجم باشگاه است و آخرین دستیار برانکو که هیچ یک از کروات ها حرفش را نمی خرند. مثل همین الان که چُو انداخته اند در کادر فنی فصل پیش رو جایی برایش نیست.

کریم باقری را اما سرمربی کروات پرسپولیس جور دیگری به ما معرفی می کند؛ در قامت دستیار شماره یک خود. به جای آندره پانادیچ که شایعه های خستگی ناپذیر او را همه کاره تیم برانکو می خواندند. پروفسور اما گوشش به این شایعه ها بدهکار نبود و تنها آنچه را که باید، می شنید. آنچه را که خود می خواست. درست مثل کریم باقری که آقای سرمربی روز اول اینطور به بازیکنان معرفی اش کرده بود: «همانطور که به من احترام می گذارید، باید به دستیارانم هم احترام بگذارید. مخصوصا به کریم باقری. حرف او، حرف من است و هیچ فرقی نمی کند که من کنار تیم باشم یا او. پس روی حرفش حرف نمی زنید وگرنه انگار به خود من توهین کرده اید.»

از همان روز، کریم باقری شد دستیار اول برانکو و با تسلط هر دوی آنها به زبان های انگلیسی و آلمانی، نیازی نبود که یک نفر سوم بشود واسطه همکاری شان. برانکو هر روز، ساعت ها می نشست پای حرف های تنها دستیار ایرانی اش تا از پرسپولیس بیشتر بداند و بازیکنان این تیم را بشناسد. بازیکنانی که از کریم باقری شاید بیش از خود ایوانکوویچ حساب می بردند و البته آقاکریم هم برای برخورد با آنها نیازی به اجازه سرمربی نداشت؛ چه پای مسائل انضباطی در میان بود و چه فنی.

تنها موردی که باقری دخالتی در آن نداشت، طراحی تمرین ها بود که مسوولیتش را آندره پانادیچ به دوش می کشید. در اجرای برنامه های تمرینی اما هر دو به یک اندازه سهم داشتند. وظایف پانادیچ که شایعه های حراف دستیار اول لقبش داده بودند، در همان طراحی و اجرای تمرین ها خلاصه می شد و گزارش های هر روزه ای که از شرایط فنی تیم و بازیکنان برای سرمربی می نوشت.

موقع نوشتن لیست اما این کریم باقری بود که برنکو او را فرا می خواند تا برای انتخاب هایش تاییدیه بگیرد. از دستیاری که می گفتند تحمیلی است، که «مربی بودن» را نیاموخته و حتی از اجرای یک تمرین ساده هم عاجز است و پروفسور کروات بیش از همه به او اعتماد کرده بود. آنقدر که پیش از شنیدن نظر کریم باقری، برای هیچ بازیکنی تصمیم نگرفت و هرگز ندیدیم لیستش را بدون هماهنگی و تایید او اعلام کند. به قول خودش: «کریم با شناختی که از پرسپولیس و بازیکنانش دارد، به من کمک می کند که کمتر اشتباه کنم.»

و بعد از آبروریزی خانزاده در قطر وقتی پای حرف های برانکو نشستیم، در تمجید از کریم باقری می گفت: «او فوق العاده است و باید اعتراف کنم که در این مدت بیشتر از هر کسی به من کمک کرده. کریم باقری بر خلاف آنچه شما از شخصیتش برداشت می کنید، اصلا بی تفاوت و گوشه گیر نیست. ساکت است اما گوشه گیر نیست. ما هر روز ساعت ها با هم حرف می زنیم و او پرسپولیس و بازیکنان و فوتبال ایران را از همه زوایا به من می شناساند. همیشه به من مشورت می دهد. چه در مسائل فنی و چه انضباطی، کریم باقری کاملا قابل اعتماد است و من تا جایی که بتوانم، از توصیه ها و اطلاعاتش استفاده می کنم.»  عینک بدبینی را اگر بعد از شنیدن این حرف ها همچنان بر چشم داشته باشیم، می توانیم کریم باقری را مشاور سرمربی لقب بدهیم، نه حتی دستیار چهارم یا پنجم. خود برانکو اما برای همکار ایرانی اش جایگاهی فراتر از ذهنیت ما را تصویر کرده: «باقری وظایف خود را به خوبی می شناسد و همیشه به ما کمک کرده. من نمی توانم مثل شما همکارانم را شماره گذاری کنم چون هر کسی وظیفه خودش را انجام می دهد. همه ما یک تیم هستیم و با یک هدف کار می کنیم. در مورد کریم باقری هم فقط می توانم بگویم که او دقیقا پشت سر من ایستاده و بیشتر از هر کسی به من کمک کرده است.»  و این حکایت مردی است که در روزهای پیش از این «دستیار تحمیلی» می خواندنش اما قرار است در فصل پانزدهم هم دست راست سرمربی باشد؛ البته به شرطی که برانکو ایوانکوویچ به پرسپولیس برگردد.